ο καλύτερος

-Όποιος έχει λεφτά είναι ο καλύτερος..
-Καλύτερος σε τι?
-Στα πάντα.
-Καλύτερος είναι αυτός που τα έχει βρει με τα μέσα του..
-Αν έχει λεφτά θα είναι μια χαρά τα μέσα του.

θηρίο

Η καθημερινότητα είναι ένα θηρίο από αυτά που εύχεσαι να είχες εξολοθρεύσει όταν ήταν νεογέννητα..

σε όλους..

Πάντα μου άρεσαν οι παραμονές.. μου άρεσαν πιο πολύ από την ίδια την γιορτή.
Μια αναμονή, όλη η προετοιμασία, μια αναστάτωση, μια διαφορετική μέρα είναι κάθε παραμονή..
Και μετά έρχεται η γιορτινή μέρα για να μου αποδείξει άλλη μια φορά ότι μάλλον ήμουν υπερβολική.
Αφορμή για ευχές είναι όλα.
Υγεία και αγάπη είναι οι δικές μου.
Σε όλους.. όπου κι αν είστε.

τζόγος

Κάθε φορά που έχει μεγάλο τζακποτ το τζοκερ οι άνθρωποι παθαίνουν φρενίτιδα.
Ίσως είναι από τις πολλές διαφημίσεις στην τηλεόραση, ίσως πάλι να είναι η μανία για να γίνουν πλούσιοι, τα παραπάνω λεφτά που έχουν τώρα τις γιορτές ή αυτή η τάση για το τζόγο που τους κυριεύει κάθε γιορτή και σχόλη… πάντως μια λύσσα την διακρίνω παντού.
Ηλικιωμένοι κύριοι και κυρίες, άλλοι με μπαστουνάκια, άλλοι με τα δελτία προσεκτικά βαλμένα σε τσαντάκια από φαρμακείο, καλοντυμένες κοπέλες με τα παιδάκια τους, νεαροί συνήθως πολλοί μαζί, ζευγαράκια αγκαλιασμένα που σκέφτηκαν μήπως αυτή είναι η ώρα που θα χαμογελάσει η τύχη… όλοι στη σειρά για να πάρουν μέρος στο μεγάλο παιχνίδι.
Άλλοι αναλύουν συστήματα, άλλοι διαλέγουν αριθμούς, άλλοι παίζουν τις ημερομηνίες γενέθλιων, επετείων, άλλοι μου λένε να διαλέξω εγώ αντί για αυτούς, άλλοι πάλι απλά σημειώνουν.. όπου πάει το χέρι.
-«Πρέπει πάση θυσία να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό για την τύχη μας» λέει ο κυρ Γιάννης που έχει παίξει αμέτρητα δελτία από το πρωί.
-«Άνοιξε τώρα το παράθυρο να φύγει ο καπνός και βλέπουμε για την τύχη σου..» απαντά ο φίλος του ο κυρ Θανάσης συνεχίζοντας να συμπληρώνει τα δικά του.
Άνθρωποι.. με τα πάθη μας.

απομυθοποίηση

-Έγραψες γράμμα στον αη Βασίλη? ρωτάει η γιαγιά την μικρή Κατερίνα.
-Μπα, όχι.. αφού δεν υπάρχει… τι γράμμα να γράψω?
-Τι ζήτησες να σου φέρει? συνεχίζει η γιαγιά σαν να μην άκουσε.
-Δεν έγραψα γράμμα σου λέω, δεν υπάρχει ο άγιος Βασίλης.. σε ποιον να γράψω γράμμα? δυσανασχετεί η Κατερίνα.
-Βρε πουλάκι μου, αν δεν γράψεις γράμμα πώς θα ξέρει ο άγιος τι δώρο θα σου φέρει? ακάθεκτη η γιαγιά…
-Το είπα στην μαμά μου.. ξέρει αυτή, λέει κοφτά η Κατερίνα.
Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η μικρή αδερφή της, κρατά στο χέρι ένα χαρτί που έχει ζωγραφίσει ένα αστέρι πράσινο και ρωτά φανερά προβληματισμένη..
-Εγώ τώρα… τι να ζητήσω από τον άγιο Βασίλη?
Παύση..
-Ζήτα το έλκηθρό του… λέει το Κατερινάκι και φεύγει τρέχοντας.

Σαν να τα μεγαλώσαμε απότομα τα παιδιά μας.. τα προσγειώσαμε και χάθηκε η μαγεία.

διάλεξα

Αν πρέπει να διαλέξω..
Αν είναι απαραίτητο κάποιος από τους δυο μας να στεναχωρηθεί και περνά από το χέρι μου ποιος θα είναι αυτός...
Αν ένας από τους δυο μας φορτωθεί με άσχημες σκέψεις ..
Αν γεμίσει τύψεις, ενοχές, βυθιστεί στο παρελθόν και κλάψει…
Αν μείνει μόνος μέρες που είχε συνηθίσει να περνά με την οικογένεια.. και είμαι εγώ αυτή που θα αποφασίσει…
Αν μπορώ με προφυλάξω.. τότε θα το κάνω.
Διαλέγω εσένα.

στο διάολο όλοι..

Πέρασε η ώρα, ετοιμαζόμουν να κλείσω και να πάω σπίτι μου επιτέλους.
Όταν τον είδα να μπαίνει με φόρα στο μαγαζί δυσανασχέτησα.. άντε άλλος ένας και έφυγα, σκέφτηκα και έβγαλα την τσάντα από τον ώμο.
Κάθησε σε ένα τραπέζι, άνοιξε όλες τις εφημερίδες που υπήρχαν και στρώθηκε για τα καλά.
Ας κάνω λίγο υπομονή, θα φύγει πού θα πάει?
-Το 125 είναι φραγμένο?
-Ναι, από το απόγευμα.
-Στο διάολο κι αυτοί, μονολογεί.
-Για να βάλω στάνταρ πρέπει να διαλέξω και σύστημα? συνεχίζει
-Ναι, οπωσδήποτε.
-Να πάνε στο διάολο όλοι τους….
Τώρα αυτό είναι τζόγος.. έτσι δεν είναι? αναρωτιέται αφήνοντας κάτω τα στυλό και τα δελτία.
-Εντελώς, απαντώ στην ηλίθια ερώτηση
-Μας παίρνουν τα σώβρακα και λέμε και ευχαριστώ δηλαδή… στο διάολο όλοι τους, στο διάολο και ακόμα παραπέρα… δεν παίζω τίποτα, άλλαξα γνώμη, να πάνε να πνιγούν, να πάνε στο διάολο…μπλα μπλα μπλα.
Δεν θα βγάλουμε άκρη, σκέφτομαι..
-Κλείνουμε σε λίγα λεπτά, αν δεν παίξετε τελικά να κλείσω τις μηχανές, του λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ μετά από τόσους διαόλους που έχω ακούσει.
Αγριεύει, σηκώνεται, έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας καμιά δεκαριά δελτία
-Θα κλείσεις όταν φύγω, δεν φτάνει που μας τα παίρνετε με το γάντι, μας διώχνετε κιόλας…
Δεν πάτε στο διάολο όλοι μαζί?
-Μάλιστα, ότι πείτε.
Δουλειά κι αυτή…

καθόλου

Είμαι πολλή δυνατή
Το ξέρω, μου το λένε συχνά όσοι με ξέρουν, μου το λένε και όσοι δεν με ξέρουν καλά αλλά είναι μπροστά όταν δείχνω την δύναμή μου.
Όταν στέκομαι ψηλά ακόμα κι όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν.
Όταν δείχνω τόσο ψύχραιμη μπροστά στην τρικυμία.
Όταν χαμογελάω με σιγουριά και κάνω όσους το έχουν ανάγκη να πάρουν θάρρος.
Είμαι πολλή δυνατή
Τους ξεγελάω όλους με αυτά τα καμώματα
Δεν πονάω εγώ
Δεν πονάω καθόλου
Να το πω μερικές φορές ακόμα.. μπορεί να το πιστέψω.. εγώ η δυνατή…

το μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη

Ο μικρός γιος μαθαίνει να κάνει διαίρεση.
-Το 3 στο 9 χωράει 3 φορές, ναι?
-Ναι
-Και το 4 στο 8 χωράει 2 φορές, ναι?
-Ναι
-Και το 5 στο 6 χωράει 1 φορά και περισσεύει ένα ακόμα… μάλιστα.. πολύ ενδιαφέρον
Αυτά που περισσεύουν τι τα κάνουμε?
-Τίποτα, απλά περισσεύουν…
-Τίποτα? Αν μαζεύαμε όσα περισσεύουν από όλες τις διαιρέσεις του κόσμου και κάναμε πρόσθεση θα είχαμε το μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη…
-Ναι, εντάξει αλλά τώρα μαθαίνουμε διαίρεση, άσε τι περισσεύει και τι όχι και τελείωνε σε παρακαλώ.
-Ναι, ναι και αν μαζεύαμε όσα «τελείωνε» μου λες κάθε μέρα και κάναμε πρόσθεση θα είχαμε το τέλος του κόσμου… θα είσαι ευχαριστημένη τότε?
Λοιπόν.. συνεχίζω.. το 2 στο 9 χωράει 4 φορές και περισσεύει ένα… ας το βάλουμε με τα υπόλοιπα να μεγαλώσει το τίποτα του πλανήτη…

Βαθιές ανάσες, μετράω ως το 10 και αν περισσέψει κάτι θα το προσθέσω κι εγώ στο μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη…

σκύλος με κουδουνάκι

Περπατούσα στο μονοπάτι χαζεύοντας τα δέντρα.
Ο ήλιος ήταν λαμπερός, αν δεν έκανε τόσο κρύο θα νόμιζες ότι είναι άνοιξη.
Ησυχία ατελείωτη, σταμάτησα να βαδίζω για να ακούσω καλύτερα, κράτησα την ανάσα μου για λίγο και άκουσα τους ήχους του δάσους καθαρά.
Πουλάκια κελαηδούσαν και κάτι άλλο όμως… κάτι παράξενο ακούγεται.
Κουδουνάκι είναι αυτό? Μέχρι να σκεφτώ και να καταλάβω τον είδα να έρχεται..
Περπατούσε σκυφτός και αμέριμνος, σε κάθε βήμα κουνιούνταν τα αυτιά του και το κουδουνάκι που κρεμόταν στο λαιμό του.
Ήταν ψηλός και αδύνατος, με όμορφα παραπονιάρικα μάτια και γυαλιστερό καφέ τρίχωμα.
Δίστασε λιγάκι μόλις με είδε αλλά συνέχισε να περπατά προς εμένα θαρραλέα χωρίς να με χάνει από τα μάτια του.
Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής, σταματά να περπατά, σταματά και το κουδουνάκι, τον προσπερνάω και ακούω τον χαρούμενο ήχο του κουδουνιού να αντηχεί πάλι στην πλαγιά αλλά πολύ κοντά μου.
Γυρίζω το κεφάλι και τον βλέπω να με ακολουθεί.
-Έλα, του λέω
-Γουβ, μου απαντά και φεύγει μακριά αλλάζοντας γνώμη
-Θα σε κάνω ποστ, του φωνάζω και τον βλέπω να τρέχει σαν τρελός ταράζοντας την ησυχία του δάσους με το κουδουνάκι του.
Τον τρόμαξα, δεν αντέχει την δημοσιότητα.

φευγιό

Ένα φευγιό, μια τάση να τρέξω, κουνάω τα πόδια μου ανυπόμονα όταν είμαι εγκλωβισμένη κάπου.
Γυρίζω και το πρώτο που σκέφτομαι είναι πότε θα φύγω πάλι.
Μαζεύω αλλά δεν μαζεύομαι.
Πάω τώρα

τι έκανα ρε?

-Πρέπει να κάνω την εξέταση… έχω κάνει μαλακία και τρόμαξα μετά την αρρώστια του Άρη…
Μιλούσε καπνίζοντας σαν να μην ήμουν εκεί, σαν να τα έλεγε στον εαυτό του και όχι σε μένα που κρατούσα την ανάσα μου προσπαθώντας να επεξεργαστώ όσα ακούω με ψυχραιμία.
-Έχω πάει με 6 ανθρώπους χωρίς προφύλαξη από τότε.. τους μέτρησα χτες το βράδυ… όλοι ήταν άγνωστοι.. τι έκανα? Τι έχω κάνει ρε?
Παραλήρημα χωρίς σταματημό…
Έψαχνα να βρω κάτι να πω αλλά τι?
-Πώς το έκανες αυτό? τόλμησα να ρωτήσω μετά από ώρα και ένα ακόμα παραλήρημα ξεκίνησε.
-Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις, δεν είμαστε το ίδιο, και να προσπαθήσω να εξηγήσω δεν θα καταλάβεις… η ζωή είναι παράξενη… η ζωή μου είναι παράξενη, νιώθω σαν να είμαι δυο μερικές φορές.. τι έκανα ρε?
Πήγα να γεμίσω το κενό μου με σώματα ανθρώπων που δεν αφήνουν οσμή φεύγοντας.. παραμυθιάστηκα πως αγαπιέμαι έτσι..
Φοβάμαι τώρα…

για καιρό

Για καιρό προσπαθούσα να τελειώσω την πινακίδα «μην αγγίζετε» και ότι ήταν έτοιμη και διάλεγα μέρος να την κρεμάσω… αποφάσισα ότι δεν την θέλω πια.
Πολύ φοβάμαι πως έκανα λάθος.




deviantart

το παιχνίδι

Στη δουλειά μου έρχομαι καθημερινά σε επαφή με πολλούς ανθρώπους.
Για ώρες στέκομαι δίνοντας και παίρνοντας λεφτά από διάφορους ανθρώπους.
Πολλές φορές για να κάνω την ώρα να κυλήσει παίζω το παιχνίδι.
Παρατηρώ κάποιον και προσπαθώ να καταλάβω όσα περισσότερα μπορώ για αυτόν.
Φρεσκοσιδερωμένος, κολλαριστό πουκάμισο και δερμάτινο τσαντάκι… παντρεμένος, όχι χειρωνακτική δουλειά, οικογενειάρχης..
Μουτζούρες στα νύχια, χρόνιο το κακό.. μάλλον στο λιμάνι θα δουλεύει και αφού τον έχω δει να παίζει κινο με φόρμα εργασίας τότε σίγουρα είναι ικανός να φάει το βδομαδιάτικο στο τζόγο.
Λέρας ταξιτζής που όποτε μπαίνει μασουλάει είτε τυρόπιτα είτε σουβλάκι…χωρισμένος, ζει μόνος και από ότι φαίνεται δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά.
55αρης, καλοβαλμένος, ανοιχτό πουκάμισο, χρυσή αλυσίδα, να με πιάνει λιποθυμιά από τις μυρωδιές, ποτέ και για κανένα λόγο δεν αποχωρίζεται το κινητό….. ελεύθερος, φαν ρωσίδων, βουλγάρων κλπ καλλονών.
Ατελείωτοι άνθρωποι, διαφορετικοί..
Μπορεί να παίζουν κι αυτοί το ίδιο παιχνίδι με μένα.

γίνεται..

Γίνεται να μου λείπει κάτι που δεν είχα ποτέ?






φοτο απο deviantART

δεν θέλω άλλο

Πού είστε όλοι?
Όλοι εσείς οι φίλοι που με τόσο προθυμία τρέξατε να πείτε τον καλό λόγο της παρηγοριάς, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει..
Στα καλά μου σας χρειάζομαι, στις λύπες πρέπει να μένω μόνη.
Πόσα λόγια άχρηστα… ούτε στο τόσο δεν μαλάκωσαν την ψυχή μου.
Δεν σας θέλω άλλο.

λύσσα το λένε

-«Μου αρέσει η Κυριακή, δεν έχουμε σχολείο και θα έρθει ο πατέρας μου να με πάρει στις 11 ακριβώς» λέει ο μικρός γιος χοροπηδώντας στο σαλόνι.
-«Ε, κι αν δεν είναι 11 ακριβώς δεν χάλασε ο κόσμος» προσπαθώ να τον προετοιμάσω για την σίγουρη αργοπορία του «Στο σπίτι περιμένεις όχι στο δρόμο, ολόκληρη μέρα θα περάσετε μαζί.. άλλωστε μια Κυριακή έχει κι αυτός να κοιμηθεί λίγο παραπάνω…»
-«Όχι, όχι είπε 11 ακριβώς για να έχουμε όλη την μέρα δικιά μας» συνεχίζει ο μικρός και είναι τόσο σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα καθυστερήσει ο πατέρας του να έρθει να τον πάρει, που με πείθει κι εμένα στο τέλος.

1 το μεσημέρι Κυριακής, ο μικρός είναι έτοιμος από ώρα.
-«Άργησε ο μπαμπάς» λέει συννεφιασμένος «αλλά τι πειράζει? Μήπως στο δρόμο περιμένω? Μια Κυριακή έχει κι αυτός να κοιμηθεί…»
Λύσσα είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω τι αισθάνομαι όταν συμβαίνουν αυτά τα μικρά, ασήμαντα πραγματάκια….

παραμύθι

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: 'Τι είναι το κρυφτό; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα, να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
'Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.....
1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα.
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζητούσε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.


Δεν ξέρω ποιος έγραψε αυτό το όμορφο παραμύθι, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου.

you have killed me

Είναι το μυαλό που ταξιδεύει
Είναι ο Morrissey που θα με ταξιδέψει το βραδάκι
Είσαι εσύ που σκέφτομαι συνέχεια
Όμορφα πράγματα.

παράξενη οικογένεια

-«Παράξενη οικογένεια έχουμε» λέει ο μεγάλος γιος τρώγοντας το μεσημεριανό του καθισμένος μόνος του στο τραπέζι της κουζίνας.
«Σπάνια τρώμε όλοι μαζί, άλλος εδώ, άλλος στο δωμάτιό του… άλλες ώρες.. καμία σχέση με τις οικογένειες των άλλων. Έχουν πρόγραμμα αυτοί, εμείς είμαστε χύμα.. όποιος πεινάει, τρώει.»
-«Ναι, είμαστε λιγάκι περίεργοι εμείς» του απαντώ και νοιώθω το στομάχι μου να σφίγγετε.
Θυμάμαι πολύ καλά τα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές όταν ήμουν παιδί, μαζευόμαστε όλοι, τρώγαμε, πίναμε, μιλούσαμε… όλοι μαζί. Τις καθημερινές τρώγαμε με την μάνα μας, περίμενε να σχολάσουμε και οι τρεις από το σχολείο και να φάμε παρέα.
Τώρα είναι όλα αλλιώς. Περίεργα ωράρια, χαλαρώσαμε γενικώς.
Δεν μπορώ να μην νοιώσω τύψεις.
-«Δε βαριέσαι» συνεχίζει βουτώντας ένα κομμάτι ψωμί στη σαλάτα «μπορεί να μην τρώμε μαζί αλλά μιλάμε τουλάχιστον»
Κάτι είναι κι αυτό, σκέφτομαι.

άνθρωποι..

Μπαίνει φουριόζα στο μαγαζί κρατώντας 3-4 τσάντες με ψώνια, ψωμιά, γάλατα, εφημερίδες, τα αφήνει κάτω προσεκτικά και περιμένει στη σειρά για να παίξει με τη τύχη της.
Φοράει παρδαλά ρούχα, κόκκινο κραγιόν, έχει μακριά κόκκινα βαμμένα νύχια, φοράει βραχιόλια, δαχτυλίδια, μεγάλα σκουλαρίκια και έχει τα μαλλιά της μαζεμένα με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο.
Ψάχνει στο πορτοφόλι της χωρίς να κοιτάζει γύρω.
Έρχεται η σειρά της και ακόμα ψάχνει, περιμένω να μου πει τι θέλει και ακόμα ψάχνει στο ταλαιπωρημένο πορτοφολάκι της.
-«Μου λείπουν 10 λεπτά» λέει με μπάσα φωνή και με κοιτάζει μάλλον αγριεμένα.
-«Δεν πειράζει» της λέω «την άλλη φορά θα μου τα δώσετε» ξέροντας από πριν ότι δεν θα υπάρξει άλλη φορά.
-«Εντάξει, ευχαριστώ» μουρμουρίζει και παίρνει το τυχερό δελτίο στα χέρια της, το χώνει βαθιά στο πορτοφολάκι της και σκύβει να μαζέψει τις τσάντες.
Βγάζει ένα μικρό κουλουράκι, το ακουμπάει στον πάγκο μπροστά μου και λέει σχεδόν χαμογελαστά αυτή τη φορά:
«Δεν θα υπάρξει άλλη φορά, θα σε πληρώσω σε είδος, δεν έχω ελπίδες να κερδίσω αν χρωστάω, πώς θα μου δώσει αν δεν έχω δώσει πρώτα εγώ?»

αυτό το άτιμο

Χειρότερο από το να νοιώθουμε την μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο είναι να έχουμε κάποιον πλάι μας και να τον κάνουμε να νοιώθει ότι δεν είναι ούτε στο τόσο σημαντικός στη ζωή μας.
Το τέρας μέσα μου μπορεί να το κάνει αυτό... μπορεί να βρει και τις δικαιολογίες..
Όταν θα κοιταχτεί στον καθρέφτη δεν θα υπάρχει λόγος αιτία και αφορμή.. μόνο το τέρας μέσα μου.
Έρχεται η ώρα που κοιτάμε βαθιά. Βλέπουμε την αλήθεια μας από άλλη μεριά και δεν είναι τόσο αλήθεια όσο νομίζαμε.
Έρχεται η ώρα που είμαστε αρκετά σοφοί για να δεχτούμε το παρελθόν, να το ρουφήξουμε, να το καταπιούμε.
Έρχεται η ώρα που το αύριο είναι χτες και μένει εκείνο το άτιμο "δεν πρόλαβα" να με τυρανάει.



Όμορφες μουσικές, μου θυμίζουν δρόμο.

φως

Έλειψα τρεις μέρες, ο μικρός γιος πέρασε αυτές τις μέρες με τον πατέρα του και ήταν μέσα στη τρελή χαρά.
-«Σου έλειψα καθόλου?» τον ρώτησα χτες
-«Καθόλου» μου απαντά χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από το παζλ που έφτιαχνε
-«Ωραία» του λέω και τον αγκαλιάζω σφιχτά
-«Η αγκαλιά σου μου έλειψε λιγάκι» μουρμουρίζει και εγώ λιώνω… κάθε φορά.

Σςςς

Ησυχία...

για μένα

Κι έτσι, σιγά σιγά, λέξη στη λέξη πλέκεται μια ιστορία.
Το μόνο αληθινό είναι το γεγονός.
Πλέκω στην μικρή ιστορία μου το γεγονός, την πραγματικότητα με δεκάδες μικρά, μεγάλα ψέμματα.
Όλα αυτά για μένα.
Όλο αυτό για να ικανοποιήσω εμένα.
Για όσα έχω πει, για όσα θα πω ακόμα, για όσα θα κάνω, για όσα θα προσποιηθώ ότι έκανα..
Όλα για μένα.

ωραία μέρα

Όταν έμαθα για τον γάμο, ένα φωτάκι άναψε στο μυαλό μου.
Όταν έμαθα που γίνεται, το φωτάκι δυνάμωσε και έγινε φως δυνατό, από αυτά που είναι αδύνατον να μην δεις.
Από κείνη τη στιγμή το φως δεν σταμάτησε να λάμπει, σαν οδηγός για να μην χαθώ στην πορεία, για να μου δείχνει τι θέλω να κάνω.
Είναι κάποιες Δευτέρες που μοιάζουν με αρχή..
Ωραία μέρα, ωραίος ήλιος, ωραία σχέδια.

η Στέλλα δεν ξέρει

Η Στέλλα ζει στην Κέρκυρα εδώ και πολλά χρόνια με την οικογένειά της. Αυτή και ο σύζυγός της είναι πολλοί καλοί φίλοι με τους γονείς μου.
Διακοπές στο νησί, γλέντια στα σπίτια τους, εκδρομές…
Μπορεί να μην βλέπονται συχνά λόγω της απόστασης, αλλά έχουν τακτική επικοινωνία.
Η Στέλλα είναι άρρωστη και ήρθε στην Αθήνα για να κάνει κάποιες εξετάσεις. Πρέπει να μείνει για λίγες μέρες και οι γονείς μου προσφέρθηκαν να την φιλοξενήσουν.
Είχα την εντύπωση ότι είχαν συνηθίσει στην ιδέα ότι η κόρη τους έχει χωρίσει πια και δεν είχαν πρόβλημα να το λένε… ειδικά στους φίλους τους που έχουν πει και μια κουβέντα παραπάνω.
Άλλαξα άποψη όταν είδα τον πατέρα μου να μου γνέφει να μην συνεχίσω αυτό που έλεγα μήπως και καταλάβει η Στέλλα ότι έχω χωρίσει.
Έμεινα έκπληκτη να τον κοιτάζω αλλά σταμάτησα για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση.
Όταν μείναμε μόνοι μας τον ρώτησα γιατί μου έγνεψε..
«Δεν ξέρει η φίλη σας ότι έχω χωρίσει? Δεν το έχετε πει? Τόσος καιρός έχει περάσει πια, τι περιμένετε? Νόμιζα είναι φίλη σας…» ερωτήσεις η μία πάνω στην άλλη μήπως καταλάβω την λογική του.
«Μην με παρεξηγείς κορίτσι μου» εξηγεί ο πατέρας μου «Δεν βρήκα την ευκαιρία να το πω ακόμα.. δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο να παραδεχτώ ότι η δική μου κόρη είναι ζωντοχήρα…»
Την σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει και ούτε θέλω να ξέρω.
Τελικά θα πάρει λίγο χρόνο ακόμα μέχρι να παραδεχτεί ο πατέρας μου ότι η δική του η κόρη χώρισε.. και ακόμα περισσότερο μέχρι να νοιώσει άνετα να το πει ανοικτά… αν γίνει ποτέ αυτό…
Έχουμε δρόμο ακόμα.

καλύτερα

«Εσύ δεν είσαι για τους ανθρώπους»
Κάθε φορά που άκουγα την φράση, σκεφτόμουν το ίδιο ακριβώς..
«Καλύτερα..»

μια βαριά λέξη

Κάποιες φορές, κάποιες λέξεις είναι τρομακτικές.
Είναι μόνο λέξεις και αν βάλω την λογική μπροστά θα δω ότι δεν έχουν τόση σημασία όσο η πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα δεν αλλάζει με λέξεις.
Η πραγματικότητα δεν χρειάζεται λέξεις.
Διαζύγιο.
Λέξη που δεν ξέρω αν σημαίνει τέλος ή αρχή.
Δεν αλλάζει τίποτα και αλλάζουν όλα.
Το βλέπω σαν ένα ακόμα κάτι που έχω αφήσει στη μέση και ήρθε η ώρα να τελειώσω.
Το τυπικό μέρος της υπόθεσης… το διαζύγιο.
Λέξη βαριά.
Ένα χαρτί που λέγεται διαζύγιο και είναι τόσο βαρύ όσο οι ζωές όλων μας μαζί.
Άραγε όταν το κρατήσω στα χέρια μου θα ελαφρύνει?

τρίχες

Περνώ έξω από το μπάνιο και βλέπω από την μισάνοιχτη πόρτα τον μικρό μου γιο να κοιτιέται στον καθρέφτη έχοντας βγάλει την μπλούζα του.
-«Τι κάνεις?» τον ρωτάω
-«Θέλω να δω αν έβγαλα τρίχες, ο φίλος μου ο Μιχάλης είπε ότι έχει βγάλει και εσύ είπες ότι είμαι μικρός ακόμα για τρίχες… αλλά ο Μιχάλης είναι σαν κι εμένα και εκείνος είπε ότι έβγαλε, εγώ γιατί δεν έχω?»
-«θα βγάλεις τρίχες, είσαι μικρός ακόμα. Κάνε λιγάκι υπομονή και θα δεις»
-«Μα ο Μιχάλης..»
-«Και ο Μιχάλης θα βγάλει αλλά όχι ακόμα. Τι σας έπιασε με τις τρίχες?»
-«Αρέσουν στην Δανάη… έτσι μας είπε…»

Δεν θα σχολιάσω την προτίμηση της μικρής Δανάης στους τριχωτούς, ούτε την βιασύνη των μικρών να μεγαλώσουν… θα έδινα πολλά όμως για να μάθω πώς έφτασε η κουβέντα των 8χρονων συμμαθητών στις τρίχες..

τυχερή Κυριακή

Όμορφη Κυριακή, ηλιόλουστη και κρύα.
Είναι από αυτές τις Κυριακές που όλα λένε φύγε.
Από νωρίς το πρωί άρχισε να μαζεύεται κόσμος στο μαγαζί, για κάποιους οι Κυριακές είναι συνδεδεμένες με το ποδόσφαιρο.
Για κάποιους άλλους είναι συνδεδεμένες με την τύχη.
Νοιώθουν τυχεροί τις Κυριακές και αφού δεν δουλεύουν, διαλέγουν να περάσουν το πρωινό της πιο χαλαρής, χουζούρικης μέρας της βδομάδας, προκαλώντας την τύχη τους.
Ο κυρ Αποστόλης είναι εδώ από την ώρα που έβαλα το κλειδί στην πόρτα και γράφει, συμπληρώνει δελτία.. αμέτρητα δελτία από σχεδόν όλα τα τυχερά και μη παιχνίδια που παίζονται σήμερα.
Μικρά ποσά, ασήμαντα αλλά τα παίζει όλα.
-«Καλή επιτυχία» του λέω
-«Δεν παίζω για να κερδίσω» απαντά εκείνος «Δεν περιμένω την επιτυχία… να περάσει η Κυριακή θέλω μόνο.. δεν αντέχω μόνος σπίτι…»
Για κάποιους οι Κυριακές είναι συνδεδεμένες με την μοναξιά και δεν την αντέχουν…
Χαίρομαι που δουλεύω σήμερα.


Μωβ λουλουδάκι από τον Αλέξη.

το φως του μπάνιου

Ένοιωσα κάπως περίεργα όταν έκανε λάθος και αντί να ανάψει το φως του μπάνιου, άναψε του δωματίου.. είναι δίπλα δίπλα.
Χαμογέλασα όταν με ρώτησε αν μπορεί να ανοίξει το ψυγείο να πάρει μια μπύρα και δεν τον άφησα… ήθελα να του προσφέρω εγώ μια.
Καλεσμένος, επισκέπτης στο σπίτι που φτιάξαμε μαζί.. εκείνος είχε διαλέξει που θα μπουν οι διακόπτες… κι όμως …. μπερδεύτηκε.. ξέχασε.
Φόρεσε το σακάκι του να φύγει και ασυναίσθητα άπλωσα το χέρι μου να του φτιάξω τον γιακά που τσαλακώθηκε.
Αμηχανία..
Πολλά χρόνια, μια ολόκληρη ζωή… πώς να συνηθίσει κανείς?
Πώς να ξεμάθει το σώμα?
Μερικές φορές το μυαλό τα πάει καλύτερα, μαθαίνει γρηγορότερα.


Λεβάντες... γιατί μου αρέσει το μωβ.

ντύσε με

Η μέρα είναι συννεφιασμένη, βροχερή, κρύα. Είναι η πρώτη μέρα φέτος που μοιάζει χειμώνας.
Μπαίνω στο δωμάτιό του, ησυχία, λιγοστό φως μπαίνει από τις γρίλιες και το μόνο που ακούω είναι η ανάσα του. Ρυθμική, ήρεμη, παιδική.
Πλησιάζω στο κρεβάτι του και τον κοιτάζω..
Ίσα ίσα ξεχωρίζει το κεφάλι του κάτω από το γαλάζιο πάπλωμα. Κόκκινο μάγουλο, χείλη μισάνοιχτα και μισοτσαλακωμένα από το μαξιλάρι.
Δεν μου πάει η καρδιά να τον ξυπνήσω αλλά πρέπει να πάει σχολείο.
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού, του χαϊδεύω την πλάτη και του μιλάω σιγά να ξυπνήσει όμορφα.
Τον νοιώθω ότι αρχίζει να ανησυχεί, αλλάζει ρυθμό η ανάπνοη αλλά δεν κινείται.
Συνεχίζω να τον χαϊδεύω και να τον παρακινώ να σηκωθεί.
Τεμπέλικα, νωχελικά βγάζει το πόδι του από το πάπλωμα, το ακουμπάει στα πόδια μου και μουρμουρίζει:"Ντύσε με εσύ σήμερα που κάνει κρύο, βάλε μου τις κάλτσες, ντύσε με. Θέλεις να κρυώσει το μικρό παιδάκι σου?"
Κάποτε, κάποια θα με βρίζει πάρα πολύ... το νοιώθω.

ρε κοπελιά..

Μιλάω με μένα κάποιες φορές και μετά από όσα σκεφτώ, αρχίζουν οι ερωτήσεις..
Πόσα θέλω?
Πόσα έχω?
Φτάνουν?
Μήπως ζητάω πολλά?
Είμαι υπερβολική?
Μπορώ?
Θέλω?
Κι αν?
Αν δεν?
Χάνομαι στα ερωτηματικά ώσπου ακούω την φωνή να λέει : «Τι ‘ναι αυτά που μας λες ρε κοπελιά?»
Τότε έρχομαι πάλι στα ίσια μου.


Βρέχει..

καλά-θα-δούμε

Είναι μαζί από παιδιά, ήταν 16 περίπου κι οι δυο τους όταν γνωρίστηκαν.
Η σχέση τους ήταν πάντα θυελλώδης, έντονη, παιχνιδιάρικη, πολλή ερωτική.
Μάλωναν αρκετά και το καλύτερο μέρος του τσακωμού είναι η συμφιλίωση. Αυτό έκαναν κι αυτοί, μάλωναν για να συμφιλιωθούν.
Χώρισαν για κάποιο διάστημα όταν ήταν γύρω στα 20 και εκείνη την φορά η επανασύνδεσή τους ήταν πολλή δυνατή.
Την επισημοποίησαν με αρραβώνα και από τότε ο γάμος έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Παντρεύτηκαν τελικά πέρσι μετά από 6 χρόνια αρραβώνα και αφού έζησαν δυο χρόνια μαζί.
Ένα χρόνο μετά δείχνουν κουρασμένοι όσο ποτέ.
Συνεχίζουν να μαλώνουν αλλά σαν να σοβάρεψε το πράγμα. Βαραίνει η ατμόσφαιρα και τα λόγια επίσης.
Συνεχίζουν να συμφιλιώνονται και να το απολαμβάνουν, αλλά οι ρυθμοί είναι αργοί και τελικά πάντα κάτι μένει.
Τώρα το παιδί έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Ένα χρόνο μετά πόσο θα έχουν κουραστεί?
Γιατί δεν τα βλέπουμε αυτά όσο είμαστε μέσα?

είναι απαραίτητο?

Για να μην τρελαθώ εντελώς ψάχνοντας τις απαντήσεις, θα σιγουρευτώ για τις ερωτήσεις.
Είναι οι ερωτήσεις απαραίτητο να απαντηθούν?
Να ψάξω τότε..

όχι άλλα

Ξεχνάω πολύ.
Πρέπει να κάνω ασκήσεις μνήμης.
Δεν αντέχω άλλα πολύχρωμα χαρτάκια γύρω μου.

όλα

Για λίγο κοίταξα και τα είδα όλα.
Για μερικές στιγμές ένοιωσα και γέμισα με όλα.

έλιωσε κι έφυγε.

Δεν έχουμε κοινά, βαριέμαι να βγαίνουμε, όλο στα ίδια και στα ίδια χαζομέρη, μόνοι μας… τι να πούμε άλλο πια?
Νοιώθω πως τα έχουμε πει όλα.
Με τους φίλους μας δεν βγαίνουμε.. οι δικοί μου είναι πολλή φασαρία για κείνην και οι φίλες της είναι εντελώς χαζές.. δεν τις μπορώ.
Μα πώς γίνεται και κάποτε δεν σταματούσαμε να μιλάμε?
Τι λέγαμε τότε?
Οι φορές που περνάω καλά μαζί της και δεν μαλώνουμε για κανένα λόγο, είναι οι φορές που κάνουμε έρωτα.
Και όλα αυτά τα μούτρα?
Μοιάζει σαν ποτέ να μην είναι ευχαριστημένη και νοιώθω συνέχεια ότι κάτι έχω κάνει λάθος.
Τόσα παράπονα…
Μα πώς γίνεται αυτό?
Και τα αστεία? Γελούσαμε συνέχεια κάποτε, τώρα όχι τόσο.
Άλλαξα?
Εκείνη άλλαξε?
Μεγαλώσαμε?

Χαμογελούσα με τις δεκάδες ερωτήσεις του μεγάλου γιου.
Έλιωσε και έφυγε, ήθελα να του πω αλλά φοβήθηκα ότι δεν θα καταλάβει.
Αφού έτσι κι αλλιώς τα ζει, τα νοιώθει και προβληματίζεται.
‘Ολες οι απαντήσεις είναι μέσα στις ερωτήσεις του και εγώ είμαι εδώ να τις ακούσω..

θα έρθει πάλι.

Χωρίζομαι σε πολλά κομμάτια, δίνω από λίγο στον καθένα που με χρειάζεται και αν δεν φτάσει τότε δίνω λίγο ακόμα.
Κάθε βράδυ με μαζεύω και με κοιτάζω καλά να δω τι μου λείπει, τι παραπάνω έδωσα, πόσο μεγάλο ήταν, έχω άλλο?
Όσα κι αν έδωσα, πάλι κάτι παραπάνω έχω.
Κάτι με γεμίζει τελικά.
Όταν οι καταστάσεις με ξεπερνούν, όταν οι άνθρωποι με μπερδεύουν, όταν μου λένε ότι είμαι λιγάκι φεύγα… χαμογελάω.
Ότι έδωσα πάλι σε μένα θα’ ρθει.


Ο Όλυμπος, του Αλέξη.

ναι, σιγά...

-«Μαμά, χτυπάει το κινητό σου»
-«Άστο να χτυπάει, δεν μπορώ τώρα»
-«Κι αν είναι ο μπαμπάς?»
-«θα δω ποιος με καλεί και θα πάρω εγώ, μικρέ. Μην στεναχωριέσαι τόσο.. δεν με ψάχνει κανείς»
-«Αν είναι ο μπαμπάς? Και αν τον πάρεις μετά και δεν τον βρεις? Και αν είναι κάτι σημαντικό? Και αν θέλει εμένα?»
-«θα τον βρω, πάντα τον βρίσκω, μην ανησυχείς»
-«Ναι, σιγά μην τον βρίσκεις πάντα… θα τον είχες αν ήταν έτσι.»

Παναγιώτης 8

μπλέξιμο

Η Ντίνα έχει 3 παιδιά, την Χριστίνα που είναι 8 χρονών και πάει στην τρίτη δημοτικού και τα δίδυμα Βασιλική και Κώστα που πάνε στην πρώτη.
Δύσκολα να μεγαλώνει κανείς τρία παιδιά, πολλά τα έξοδα, πολλές οι υποχρεώσεις, γι’ αυτό όταν έγιναν τα δίδυμα τριών, τα έβαλε σε παιδικό σταθμό και πήγε να δουλέψει.
Ως τις 4 που σχολάνε τα παιδιά προλαβαίνει.. έτσι είχε σκεφτεί.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε ανάποδα, οι δάσκαλοι απεργούν και η απόγνωση έκανε την εμφάνιση της.
Πώς θα γίνει?
Να έρθει η μαμά από το νησί να βοηθήσει για λίγες μέρες.
Έρχεται η μαμά, μένει με τα δίδυμα σπίτι για να πάει η Ντίνα στην δουλειά.
Η απεργία συνεχίζεται και η γιαγιά πρέπει να επιστρέψει κάποια στιγμή.
Τώρα?
Να πάρει λίγες μέρες άδεια να μείνει με τα παιδιά και πού θα πάει… Θα λήξει... δε μπορεί… πόσο πια?
Και η απεργία συνεχίζεται.
Ώρα να πάρει ο σύζυγος λίγες μέρες άδεια.
Κάθεται κι εκείνος λίγες μέρες σπίτι ελπίζοντας.. κάνοντας ευχές και παρακάλια να συμφωνήσουν κάπου να λήξει αυτή η απεργία επιτέλους.
Συνεχίζεται όμως και η απόγνωση γίνεται φόβος.
Ο μικρός μου κάνει μάθημα κανονικά από την αρχή της απεργίας, σαν να μην συμβαίνει δηλαδή.
Ο μεγάλος δεν κάνει τίποτε απολύτως γιατί το σχολείο του είναι σε κατάληψη. Μερικές ώρες φροντιστήριο και οι προπονήσεις, είναι οι ασχολίες του.
Η κόρη της φίλης μου κάνει μάθημα 2 ή 3 φορές την εβδομάδα, πάει κάθε πρωί στο σχολείο να μάθει αν θα απεργήσει η δασκάλα ή όχι.
Ο πιτσιρικάς που μένει απέναντι μου μένει λίγες ώρες την ημέρα με την γειτόνισσα μέχρι να έρθει η μαμά του από την δουλειά νωρίς το μεσημέρι.
Το ζευγάρι δασκάλων που ζει στο δίπλα σπίτι, απεργούν.. αυτό σημαίνει ότι έχει να μπει μισθός στο σπίτι πάνω από έναν μήνα.
Μήπως ήρθε η ώρα να συμφωνήσουν κάπου?
Είναι όλα μια αλυσίδα, το ένα τραβάει το άλλο και μπλεχτήκαμε άσχημα

δεν υπάρχει.

Το μαγικό ραβδάκι που θα προστατεύει τους ανθρώπους που αγαπάω, δεν υπάρχει.
Μπορώ να παρηγορήσω αλλά όχι να προφυλάξω.
Να ακούσω, να κλάψω παρέα, αλλά το χρυσό κλουβί που θα κρύψω μέσα όσους αγαπάω, δεν το έχω.
Να εμψυχώσω, να μαλώσω, να χαϊδέψω, να αγκαλιάσω ζεστά.
Αν κρύψω αυτούς που αγαπάω από την εμμονή μου να μην πληγωθούν, είναι σαν να τους στερώ την χαρά, σαν να τους στερώ την ζωή.
Τι κι αν ξέρω το τέλος? Τι κι αν ξέρω το αποτέλεσμα?
Ο διάβολος είναι σοφός, όχι επειδή είναι Ο διάβολος, αλλά επειδή είναι πολύ γέρος.
Τους αγαπάω πολύ για να τους έχω κρυμμένους.
Με αγαπάω πολύ για να με κρύψω.

ανάμεσα

Εκείνη η ώρα ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, είναι η αγαπημένη μου.
Η ανάσα γίνεται ρυθμική, οι σκέψεις ανύπαρκτες, η φωνή σιγανή, ήρεμη.
Το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο.
Δύσκολα ξεχωρίζονται, είναι η ώρα που χαλαρώνουν οι αντιστάσεις και το φύλλο μπορεί να σηκώσει δυο και να ταξιδέψει ψηλά.
Πετάς αν το θελήσεις, ταξιδεύεις αν το πιστέψεις, αγαπάς αν αφεθείς.
Μάτια κλειστά, ψυχή ολάνοιχτη.
Κι όλο λέω πως θα φύγω κι όλο εδώ είμαι.

χαίρομαι

Χαίρομαι που τα δύσκολα πέρασαν…
Χαίρομαι που γελάω δυνατά, κλαίω με λυγμούς, χαμογελάω και κατσουφιάζω χωρίς να κρέμεται κάτι πάνω από το κεφάλι μου.
Χαίρομαι που νοιώθω ελεύθερη να σκεφτώ, να πράξω, να κάνω λάθος.
Χαίρομαι για πολλά, αλλά αυτό για το οποίο χαίρομαι πιο πολύ από όλα είναι που είχα κάνει μεγάλο λάθος… δεν χρειαζόμουν να κρατηθώ κάπου, μόνο μια αγκαλιά ήθελα τελικά.

αλλάζει

Είσαι καλός άνθρωπος..
Χαίρομαι όταν σου μιλάω, μου κάνεις καλό..
Με καταλαβαίνεις
Δεν με κρίνεις ότι κι αν πω, ότι κι αν κάνω..
Σε εμπιστεύομαι..
Εμείς μιλάμε στα ίσια, δεν φοβόμαστε τις λέξεις…
Η σχέση μας είναι ιδιαίτερη…

Και όταν μιλήσαμε στα ίσια και νομίζαμε ότι δεν φοβόμαστε τις λέξεις…
Υποκρίτρια.
Ανεύθυνη.
Άτιμη.
Γαιδούρα.
Δεν σε καταλαβαίνω, ποτέ δεν σε κατάλαβα.
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει λέει το τραγουδάκι και τα λέει σωστά.

Το ηλιοβασίλεμα στη φοτο του Αλέξη είναι η αρχή της καινούριας μέρας, τότε που θα έχουν ήδη αλλάξει όλα.

εφευρέτης

-«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω εφευρέτης» λέει ο μικρός μου γιος.
-«Θέλω να φτιάξω κάτι που δεν θα υπάρχει πουθενά στο κόσμο, να το έχω σκεφτεί μόνο εγώ»
-«Πολύ ωραία ιδέα» του λέω «σαν τι δηλαδή θέλεις να φτιάξεις?»
-«Θα φτιάξω μια μικρή μπαλίτσα που όταν θα την πετάμε κάτω θα ανοίγει και θα γίνεται ένα μεγάλο σπίτι που θα χωράει πολλούς ανθρώπους… η κόκκινη μπαλίτσα θα γίνεται σπίτι και η μπλε καράβι, έτσι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο θα έχουν σπίτι να μείνουν και καράβι να φύγουν αν το θελήσουν…»
Σοφό παιδί.

μαζί

Είναι σαν να σταματούν όλα και να υπάρχω μόνο εγώ, σαν κάθε σκέψη να κάνει λίγο στην άκρη για να χωρέσω εγώ και μόνο.
Μοιάζει το πιο εγωιστικό του κόσμου, αλλά είναι η αλήθεια.
Λες και όσα απασχολούν το μυαλό μου να χάνονται σε λιβάδια με παπαρούνες, να τα παίρνει δυνατός αέρας και να διαλύονται.
Τότε, όταν μένω εγώ και μόνο εγώ μέσα στο μυαλό μου, τότε που κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι στον βυθό της θάλασσας να χαζεύω αστερίες, καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνη μου εκεί.
Μαζί είμαστε και είναι όμορφα.


Λευκάδα.

μην το αφήσεις

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να σε χορτάσει.


Όλυμπος, του Αλέξη.

σκέψου

Συννεφιές.
Είναι από κείνες τις μέρες που λένε "σκέψου".
Δεν θέλω να σκεφτώ, θέλω να ακούω τις σκέψεις άλλων.


Το ίδιο λέει και η φοτο του Αλέξη.

σάλιο

Τον παρατηρώ αρκετή ώρα, η θέση που κάθεται είναι ακριβώς μπροστά από τον πάγκο μου, λίγο αν σκύψω μπορώ να τον κοιτάζω ανενόχλητη.
Είναι τεράστιος, είναι τόσο χοντρός που δεν γίνεται απλά να έχει παχύνει τόσο.
Φορά ένα μπλουζάκι με τον Φοίβο και την Αθηνά και φόρμα.
Πλημμυρίζει ο τόπος σώμα όποτε έρχεται στο πρακτορείο.
Είναι αληθινά τεράστιος άνθρωπος, ψηλός, με χέρια σαν φτυάρια και σβέρκο τόσο μεγάλο, που στη θέση του θα άφηνα μαλλιά μακριά.
Δυσκολεύεται να κινηθεί με άνεση, οπότε διαλέγει το τραπέζι που είναι μπροστά μου, φέρνει κοντά του ότι θα χρειαστεί και δεν σηκώνεται από την θέση του παρά μόνο όταν είναι να φύγει.
Βγάζει το πορτοφόλι του και το ακουμπάει στο τραπέζι, παίρνει ένα πακέτο δελτία κινο και ξεκινά.
Βάζει το δάχτυλό του στο στόμα, το πασαλείβει με άφθονο σάλιο και παίρνει ένα δελτίο, το συμπληρώνει και μου το δίνει να το παίξουμε… κάθε φορά κάνει ακριβώς το ίδιο, δάχτυλο στο στόμα, σάλιο, δελτίο κλπ κλπ.
Παίζει καμιά δεκαριά δελτία κάθε 5 λεπτά.. όλα μέσα στο σάλιο.. και κάθεται δυο ώρες.
Κέρδισε σήμερα, είναι η τυχερή του μέρα, κέρδισε 5000 ευρώ και χάρηκε τόσο πολύ που είπε θα παίζει μόνο εδώ επειδή είμαστε τυχεροί, λέει.
Θα πλημμυρίσουμε σάλια, με λίγα λόγια.
Ο άνθρωπος είναι το πιο σιχαμερό πλάσμα του πλανήτη.

δεν είδα τίποτα

Τους παρακολουθούσα αρκετή ώρα, κοιτούσα όπου και αυτοί αλλά... δεν είδα τίποτα.
Ποτέ δεν έμαθα τελικά.

η γυναίκα του Κώστα.

-Όλη η ιστορία ξεκίνησε με κάποιες κλήσεις στο κινητό μου, σε απίστευτες ώρες χτυπούσε και όταν απαντούσα,το έκλειναν. Κάποια φορά πήρα ένα μήνυμα και κάλεσα τον αριθμό για να μάθω επιτέλους ποια είναι αυτή που με ενοχλεί.. και το έμαθα.
Είναι η γυναίκα του φίλου μου του Κώστα, 28 χρονών, παντρεμένη μόλις δυο χρόνια με τον φίλο μου τον Κώστα, οπτικός στο επάγγελμα και πολλή όμορφη.
-Και? Τι ήθελε τελικά η γυναίκα του φίλου σου του Κώστα από εσένα?
-Μου είπε ότι από την πρώτη φορά που με είδε της άρεσα και επειδή περνά πολύ άσχημα στον γάμο της, ένοιωσε την ανάγκη να ξεφύγει για λίγο...
Μπορεί η διαστροφή να είναι κολλητική, αλλιώς δεν εξηγείται η συνέχεια της κουβέντας..
-Μου είπε πόσο απαίσιο, σπάνιο, μονότονο είναι το σεξ με τον σύζυγο, πόσο της έχει λείψει το πάθος.... είπε ότι θα συμβεί μόνο μια φορά, ότι δεν θα το μάθει κανείς από τους κοινούς γνωστούς...
-Πόσες φορές έχετε βρεθεί με την κοπέλα?
-Δυο ή τρεις φορές και όλες με τον σύζυγο μαζί, δεν ξέρω πως βρήκε το θάρρρος να μου τα πει όλα αυτά..
Ούτε κι εγώ ξέρω πως κάθεσαι μπροστά μου τώρα και λες όσα λες, ούτε που βρήκες το θάρρος να μου πεις το "πρόβλημά σου" μπορώ να καταλάβω, ούτε την λογική σας μπορώ να ακολουθήσω, ούτε τίποτα...
Μάλλον είναι ένα ακόμα "ότιναναι" από τόσα που έχεις στην πραγματικότητά σου. Γι΄αυτό και έμεινα σιωπηλή να ακούσω, να μάθω πως λειτουργούν κάποιοι άνθρωποι για να ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω... και έμαθα. Θα σε αντιμετωπίσω σαν παιδί, αυτό ήθελες πάντα.

κι όμως

Ο Μητσάκος καταγγέλει.
Απίστευτο!

εκεί στο "εσείς"

-«Δεν ανήκω στο «εσείς» που λες συνέχεια.
Ακόμα εκεί με έχεις.. στο «εσείς».
Και πάντα εκεί θα με έχεις.
-«Εσύ θα μείνεις για πάντα εκεί.
Εγώ δεν σε έβαλα πουθενά.


Σκύρος.

μυστικό

«Θα σου πω κάτι αλλά μην πεις τίποτα όμως σε κανέναν»
«Είναι μυστικό, θα σου πω αλλά να μείνει μεταξύ μας»
«Μην φύγει παραέξω… εγώ κι εσύ το ξέρουμε»
«Ξέρεις ότι δεν μεταφέρω σχόλια και ειδικά αν ξέρω ότι είναι μυστικό.. σε σένα όμως θα το πω»
Πόσο ψεύτες, υποκριτές, ηλίθιοι είμαστε..
Πόσο κυράτζες μπορούμε να γίνουμε…
Δεν υπάρχουν μυστικά.
Εκεί καταλήγω κάθε φορά.


Το λευκό λουλουδάκι ζει κάπου ψηλά, εκεί που υπάρχουν όλες οι αλήθειες και όλα τα μυστικά, έτσι λέει ο Αλέξης.

8χρονα κουβεντιάζουν...

-«Και κάθε σ/κ μένεις με τον μπαμπά σου?» ρωτάει η Κατερίνα τον μικρό μου γιο.
-«Όχι όλα τα σ/κ, μερικά μόνο» απαντά εκείνος μάλλον αφηρημένος.
-«Και τι κάνεις στο σπίτι του?» συνεχίζει η μικρούλα
-«Κάθομαι, παίζω playstation, πάμε βόλτες, σινεμά, τρώμε έξω.. τέτοια πράγματα»
-«Ρε συ, είναι πολύ ωραία έτσι, ούτε διαβάζεις ούτε γράφεις, μακάρι να έμενα κι εγώ κάποια σ/κ με τον μπαμπά μου αλλά μένει μαζί μας εδώ.. δεν έχουν χωρίσει αυτοί»
-«Θα χωρίσουν?» ρωτάει ο μικρός και είναι η πρώτη φορά που σήκωσε το βλέμμα του να την κοιτάξει
-«Δεν ξέρω…»
-«Μπορείς να παίζεις και στο σπίτι σου playstation πάντως… και όταν πάω πάλι σινεμά με τον μπαμπά μου θα σε πάρουμε μαζί» βρίσκει τις λύσεις ο μικρός γιος.
-«Ωραία, ας μην χωρίσουν τότε, μπορεί να στενοχωρηθεί η μαμά μου… θα έρθω μαζί σας σινεμά…» κατέληξε η μικρή Κατερίνα.
Να θυμηθώ να μην κρυφακούω τα παιδάκια όταν συζητούν… κανείς δεν άκουσε κάτι καλό με αυτό τον τρόπο.

ήθελα να είχα μια κόρη...

Ήθελα να είχα μια κόρη..
Να της έβαζα πολύχρωμα ρούχα και τρελά κοκαλάκια στα μαλλιά.
Να της αγόραζα κούκλες και κουκλάκια.
Να μιλούσε με νάζι που μόνο τα κοριτσάκια έχουν και να ήταν χαδιάρα όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί.
Να πήγαινε μπαλέτο και να γέμιζε το σπίτι ροζ ρουχαλάκια, παπουτσάκια κλπ
Να γινόμαστε φίλες, να μου έλεγε τους φόβους της και να της έδειχνα την δύναμή της.
Ήθελα να είχα μια κόρη… και τότε δεν θα μου έλεγε με παράπονο η βαφτισιμιά μου : «Όχι άλλα κοκκαλάκια νονά… φτάνει τόσα».
Έχω δυο γιούς όμως που παίζουν με μανία ποδόσφαιρο και το μόνο ροζ που υπάρχει είναι ένα μπλουζάκι που γράφει μπροστά «Same shit different day”.
Δεν χωράνε πλέον τα παπούτσια σε κανένα ντουλάπι και η απορία μου είναι πόσο μπορεί να μεγαλώσει το πόδι ενός ανθρώπου? Πόσο πάνω από το 46?
Ήθελα να είχα μια κόρη αλλά μου αρέσει που ζω μέσα σε άντρες.
Ψώνιο

τα ίδια

Συχνά, όσο είμαστε ακόμα μαζί, άκουγα τα παράπονά του.
Η ζωή του που κυλάει χωρίς να κάνει όσα ήθελε, η πίεση από τα παιδιά, την δουλειά, τις ευθύνες, και εκείνος πότε θα ζήσει? Και πολλά τέτοια καλά.
Εγώ ήμουν το πρόβλημα, έτσι νόμιζα, αλλά δεν ήταν έτσι.
Το πρόβλημα δεν ήμουν ποτέ εγώ… το πρόβλημα είναι εκείνος και μόνο…
Πίστεψε ότι η ελευθερία κινήσεων θα του έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματά του… αλλά παρέμειναν.
Τον άκουσα πάλι να μου λέει για πίεση, πως περνά η ζωή και δεν θα προλάβει
Και εκείνος πότε θα ζήσει? Κλπ κλπ
Μιλούσε και κάθε λέξη ήταν μια επιβεβαίωση, ένα μπράβο μου που έπραξα το σωστό… πικρό όμως.
Αυτό που εκείνος περιμένει, εγώ το ζω καθημερινά.
Αυτό που αναρωτιέται κάθε φορά, εγώ το έχω κάνει πράξη.
Αλλά πάλι σε μένα τα λέει και θέλω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να του εξηγήσω, να του πω ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την ζωή μας, να του πω να μην αγχώνεται και να σκέφτεται θετικά, να του δείξω ότι δεν είναι όλα μαύρα και να εκτιμήσει όσα έχει ήδη..
Να του πω τα ίδια δηλαδή, όπως κάποτε.
Παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι….


Το τεράστιο σύννεφο στην φοτο του Αλέξη μοιάζει με γιγάντιο πουλί... ή μόνο εγώ το βλέπω?

απαραίτητο

Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβουμε κάποιον για να τον αγαπήσουμε.
Ούτε είναι απαραίτητο να αγαπάμε όσους καταλαβαίνουμε.
Είναι απαραίτητο όμως να αγαπάμε γενικά , όπως και να κάνουμε προσπάθειες να καταλάβουμε γενικά.
Εύκολο να τσακίσουμε μια πεταλούδα… αρκεί να την πιάσουμε πρώτα.

ψυχομπέρδεμα

Τρομάζω με την ευκολία που μπορώ να γίνομαι άλλη.
Νομίζω κάποτε ήταν πιο εύκολο και σίγουρα πιο συχνό να είμαι εγώ.
Να λέω ότι σκέφτομαι χωρίς να με ειρωνευτεί κανείς.
Η ειρωνεία φέρνει την ντροπή και η ντροπή την ενοχή.
Και έμειναν λιγότερες οι φορές που είμαι εγώ και έμαθα να τις εκτιμώ.
Μετά γίνομαι άλλη, άλλη για κάθε φορά.
Και όλες μαζί κάνουν εμένα.

εγώ

κοίτα δύο φορές

Μερικές φορές νοιώθω αόρατη, σαν να περνάω ανάμεσα στους ανθρώπους και να μην με βλέπει κανείς.
Σαν να μιλάω και να μην ακούγομαι.
Σαν να υπάρχω, αλλά σε λάθος τόπο… μπορεί και σε λάθος χρόνο.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που πρέπει να κοιτάξεις δυο φορές για να τους δεις και κάποιοι άλλοι που λείπουν αλλά είναι ακόμα εδώ.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι τόσο έξυπνοι, όμορφοι, ευχάριστοι, που μοιάζουν ψεύτικοι… αλλά δεν είναι...
«Σήκω πάνω, ίσιωσε το κορμί σου και προχώρα» μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν περιμένουν τίποτα και όποιος δεν περιμένει τίποτα, έχει τα πάντα.


Ο Αλέξης θα πρέπει να κοίταξε δυο φορές για να βρει και να φωτογραφίσει το μικρό λουλουδάκι