τα ίδια

Συχνά, όσο είμαστε ακόμα μαζί, άκουγα τα παράπονά του.
Η ζωή του που κυλάει χωρίς να κάνει όσα ήθελε, η πίεση από τα παιδιά, την δουλειά, τις ευθύνες, και εκείνος πότε θα ζήσει? Και πολλά τέτοια καλά.
Εγώ ήμουν το πρόβλημα, έτσι νόμιζα, αλλά δεν ήταν έτσι.
Το πρόβλημα δεν ήμουν ποτέ εγώ… το πρόβλημα είναι εκείνος και μόνο…
Πίστεψε ότι η ελευθερία κινήσεων θα του έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματά του… αλλά παρέμειναν.
Τον άκουσα πάλι να μου λέει για πίεση, πως περνά η ζωή και δεν θα προλάβει
Και εκείνος πότε θα ζήσει? Κλπ κλπ
Μιλούσε και κάθε λέξη ήταν μια επιβεβαίωση, ένα μπράβο μου που έπραξα το σωστό… πικρό όμως.
Αυτό που εκείνος περιμένει, εγώ το ζω καθημερινά.
Αυτό που αναρωτιέται κάθε φορά, εγώ το έχω κάνει πράξη.
Αλλά πάλι σε μένα τα λέει και θέλω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να του εξηγήσω, να του πω ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την ζωή μας, να του πω να μην αγχώνεται και να σκέφτεται θετικά, να του δείξω ότι δεν είναι όλα μαύρα και να εκτιμήσει όσα έχει ήδη..
Να του πω τα ίδια δηλαδή, όπως κάποτε.
Παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι….


Το τεράστιο σύννεφο στην φοτο του Αλέξη μοιάζει με γιγάντιο πουλί... ή μόνο εγώ το βλέπω?