20081214

περίπου


Δεν είναι ψέμμα ακριβώς..
Ούτε εντελώς αλήθεια όμως..
Δεν μπορεί κανείς να πει.. "λες ψέμματα"..
Αλλά ούτε να δει την στρογγυλή αλήθεια που δεν μπάζει τίποτα και ποτέ μπορεί..
Δε λέω ψέμματα δε σημαίνει πως λεω την αλήθεια και όταν κατεβαίνει το βλέμμα χαμηλά και οι λέξεις κάνουν χώρο για το εε της αμηχανίας, μην καταλάβεις τίποτε..
Ο καθένας έχει από μία δική του πραγματικότητα που χωράει άπειρες μισές αλήθειες και άλλα τόσα μικρά, μεγάλα, περίπου ψέμματα.

20081204

το ίδιο




Το θαύμα συμβαίνει όταν κοιτάζουμε και βλέπουμε ακριβώς το ίδιο

20081119

μ αρέσεις



τα πιο μεγάλα νοήματα
τα πιο βαθιά αισθήματα
χωράνε στις πιο απλές λέξεις

20081029

κάνε μια ευχή




-Θα πεις την ευχή σου?
-Η ευχή δίνεται, δε λέγεται

20081015

τότε μόνο



Έβρεξε
Το πιο καθαρό νερό φούσκωσε το ποτάμι
Και μόνο τότε κατάλαβε η γη πόσο διψούσε

20081005

από κει μέσα


Από κει μέσα θα φύγω
Από κείνη την τρύπα φως θα περάσω


Τινάχτηκε απότομα με φόρα και πήρε και μένα μαζί

20080924

τι μπορώ



Το λατρεύεις απ την πρώτη ματιά
Βουτάς χωρίς σκέψη πολλή, χωρίς να σηκώσεις τα παντελόνια



Αφήνεις να σε πάει
Με τα χέρια ανοιχτά
Με ψυχή



όταν μετρούσα τι μπορώ
η Γη δε με χωρούσε

20080908

πανε ελα


Όλα είναι ένα ατελείωτο πηγαινελα
Αυτό που παίρνεις σήμερα είναι εκείνο που έδωσες χτες
Αυτό που τόσο φανερά βλέπεις είναι εκείνο που με επιμέλεια έκρυβες χωμένο στη λάμψη του μυαλού σου
Αν κλαις τώρα είναι επειδή έκλαψα πολύ το βράδυ που πέρασε
Αν φοβάσαι είναι που έζησα με τον φόβο παρέα για καιρό
Αν δεν σ ακούω είναι που κουφάθηκα όσο σε φώναζα

20080828

με τα χέρια ανοιχτά


Φύσηξε αεράκι δροσερό, από ψηλά φερμένο κι ανατρίχιασε η ψυχή
-Να μαι με τα χέρια ανοιχτά, είπε
να με φυσά ο αέρας δυνατά.
Φύσηξε κι άλλο, πάλι, τραγουδιστά, σα να τον άκουσε ο άνεμος και είπε να παίξει.
Κρύφτηκα πίσω του να προφυλαχτώ και με βρήκε αέρας καθαρός, από το σώμα του φιλτραρισμένος
-Δε σώζεσαι από μένα, είπε σιγανά και φύσηξε κι άλλο, πάλι, πιο δυνατά.

20080806

Στιγμή Πορφύρας



Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
Kι οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.


Σ.

20080727

άμμος


Αυτή η σιωπή κρατά το κεφάλι μέσα σε θολό νερό
Το βουλιάζει
Δεν φτάνει η ανάσα
Δεν ακούς, δεν βλέπεις
Μοιάζει γυάλινη
Να την σπάσεις χίλια κομμάτια,να γίνει άμμος

20080711

η αγαπημένη


απ όλες τις πεταλούδες αυτή θα είναι η αγαπημένη μου!
είναι μικρούλα, όμορφα ζωγραφισμένη και καθόλου τέλεια


Π.

20080628

μόνος σου




ο αέρας θα σε ταξιδέψει
εκείνος θα σου πει

20080528

μπλε




της γαλήνης
της ηρεμίας
της φιλίας
όλων των σαγαπαω μαζί
όλων των φιλιών που καίνε
όλων των ονείρων, των φευγάτων σκέψεων που ταξιδεύουν ψηλά πάντα

20080522

μπουμ




πάντα θα βρίσκεται κάτι που θα σχίσει την νύχτα χίλια κομμάτια και θα κάνει τον ουρανό να λάμψει

20080506

είπε όχι



Ακούμπησα τον μικροσκοπικό, ξύλινο νάνο πάνω σε μια πέτρα και παρακολουθούσα τον αέρα να του δίνει πνοή
Ζωντάνεψαν τα χρώματα και βάθυναν οι χαρακιές του ιστού που ήταν το σπίτι του
Λίγο ακόμα και θα γινόταν ένα με το δάσος, μπορεί να ενώθηκαν όταν δεν κοιτούσα
Η στρογγυλή αράχνη που καθόταν φρουρός πάνω του ψιθύριζε λόγια συνέχεια, μουρμούριζε ακόμα και στον ύπνο μου και κάθε λέξη ήταν ένα όχι, τραγουδιστό, με άγια νερά βρεγμένο
Ήθελα να τους κρύψω βαθιά και να τους ταξιδέψω ήσυχα
Ήθελα να τους έχω μαζί μου συνέχεια αλλά μόνο αν ήθελαν κι αυτοί
Είπε τραγουδιστό όχι η αράχνη, μάζεψε το χεράκι του ο μικρός νάνος μάγος γνέφοντας γεια κι έτσι τους άφησα εκεί στον θαυματοποιό δημιουργό τους
Ένα μυστικό κάθε φορά







20080406

τώρα


σκέψου, σκέψου
αποφάσισε
τώρα, σύντομα, χτες έπρεπε..

20080330

θυμός


είναι θυμός αυτό το κατακόκκινο θηρίο που τρυπάει το μυαλό μου
ξέρω πως είναι εκεί τον νιώθω να φουντώνει, να καίει τα μέσα μου
οδηγεί τις σκέψεις μου σε μαύρα σκοτάδια και ουρλιάζει σαν σε κλουβί
ενώνεται με το άδικο και θεριεύει
καλειδοσκοπικά αλλάζουν οι εικόνες σαν τη διάθεσή μου

πέθανε ή φύγε
πες μου πού κρύβεσαι όταν χαμογελάω να ρθω να σε σκοτώσω όταν κοιμάσαι
το φωτάκι που αναβοσβήνει κίνδυνος έγινε πρόκληση με σένα μέσα μου
μισώ τη λέξη που σχηματίζουν οι σκιές σου, μισώ το φως που ρίχνεις στη δειλία μου
με πνίγεις
φύγε ή πέθανε

20080323

ο ζωγράφος


-Είπε να κοιτάξουμε προσεκτικά τα πρόσωπα των παιδιών, να παρατηρήσουμε τις εκφράσεις τους και να διαλέξουμε μια που θα προσπαθήσουμε να την ζωγραφίσουμε μόνοι …
Μέχρι να κοιτάξω και να διαλέξω ποια θα πάρω εγώ, είχαν μείνει μόνο δύο… αυτός που ουρλιάζει κι ένας άλλος που έκλαιγε πολύ… διάλεξα αυτόν που ουρλιάζει γιατί ο κλαψιάρης δεν μου άρεσε καθόλου και τελικά μου ταίριαξε… όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν εσένα κι όλες τις φορές που σου μιλάω, εσύ δεν ακούς , αναγκάζομαι να φωνάξω και μετά με μαλώνεις που δε μιλάω ήρεμα….




Παναγιώτης ζωγράφος 10

20080317

έτοιμος



Η Γη πλημμύρισε Άνοιξη
Έγινε η μισή πράσινη και σοκολατένιο καφέ η υπόλοιπη
Εκστασιασμένα πλασματάκια αυτοκτονούσαν στο τζάμι μπροστά μου και με μια μανία αλλιώτικη έτρεχα όλο και πιο γρήγορα λες και αν έφευγα από κει θα έσωζα τον κόσμο
Μύριζε ο αέρας φρεσκοσκαμένο χώμα και λευκές κορδέλες σύννεφα γράφονταν στον ουρανό σαν δρόμοι χωρίς κίνηση έτοιμοι να μεταφέρουν ότι θέλει η ψυχή
Έψαχνα να βρω τη λέξη που ταιριάζει κι αν με άφηναν οι Κένταυροι που κυνηγούσαν τις μικροσκοπικές νεραϊδούλες και αναστάτωναν την πλάση θα την είχα βρει νωρίτερα
Αν δε γινόταν το χιόνι μαύρη λάσπη έτοιμη να με καταπιεί σε κάθε βήμα μου θα την είχα ήδη ανακαλύψει

Άρχισε να νυχτώνει και μικρά φιδάκια αλήθειες έβγαιναν ένα ένα από το στόμα των ανθρώπων
Καθισμένοι όπως είμαστε στο λευκό τραπέζι πάνω από τα κύματα κοίταζα τα μεταλλαγμένα φιδάκια να σέρνονται αργά ή να πετάγονται σαν σαϊτες και να κάνουν βουτιά στο απέραντο μπλε
Έψαχνα για κείνη τη λέξη ακόμα κι αν δεν ήταν το δροσερό αεράκι από κείνο το κύμα να μου παίρνει λίγο λίγο τα μυαλά θα την είχα βρει ως τώρα
Αν δεν ήταν το βουνό απέναντι να μου τραβάει τη ματιά γνέφοντας κάτι που δεν καταλάβαινα θα την είχα πιάσει πριν καιρό πολύ

Η ζωή κυλάει σαν ποταμάκι και κάνει θαύματα, ανεξήγητα, ενάντια σε ότι ξέραμε.. σαν εκείνο τον κισσό που δες να γαντζώνεται και να τυλίγει το καμένο.. κι εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος.. συνέχεια, είπε και η φωτιά δυνάμωσε
σαν ταλαιπωρημένο από δυνατό αέρα χαρτί ζωγράφισε τη λέξη μου

20080307

η μαύρη τρύπα




Σταματάς να εμπιστεύεσαι όσα ήξερες κι αγάπησες, πατήθηκε η παύση, έμεινε το πουλί καρφωμένο στο σύννεφο να κοιτάζει χαμηλά
Βαπτίζεται αμφιβολία αυτό που ως τώρα γαργαλούσε το κεφάλι σου και χαμογελούσες
Αυτό που έκρυβες κάτω απ το στρώμα και το έχωνες στις πιο βαθιές σπηλιές σου όπως κρύβει ο τρελός την τρέλα του, αυτό το πρασινοκόκκινο τερατάκι που κρατούσες σε καταστολή νομίζοντας αργοπεθαίνει σαλεύει στα τυφλά και σου χτυπά το κεφάλι στον τοίχο
Η πίστη στο άυλο, η πλήρης εμπιστοσύνη στον ήχο, η λατρεία του αόρατου, όσα αρκούσαν ως χτες το βράδυ παίρνουν χρώμα βαθύ γκρι σα να κατάπιε ο κρατήρας της λογικής τα χρώματα του ουράνιου τόξου
Γίνονται όλα μισά και δε χαίρεσαι πια γιατί καταλαβαίνεις ότι το μισό που λείπει είσαι εσύ
Έχεις βουτηχτεί με το κεφάλι σε όνειρο υγρό και ρευστό
Η μαύρη τρύπα σε ρουφάει στριφογυρίζοντάς σε με εκπληκτικές φιγούρες τόσο τέλειες που νομίζεις χορεύεις ενώ εσύ σπας σε άπειρα μικρά κομματάκια
Τώρα γίνονται όλα και σαν από θαύμα καλού Θεού ξημερώνει Άνοιξη και αυτά που λάμπουν τριγύρω είναι τα κομματάκια σου και είναι τόσο όμορφα που χαμογελάς ξανά σκύβοντας να τα μαζέψεις
Σαν έτοιμος από καιρό πατάς το play και ξεκαρφώνεις το πουλί από το σύννεφο

20080301

η χρυσή κλωστή



Κεντούσε η ζωή παλάτια μαγικά, πυργοί μυτεροί υψώνονταν ως τον ουρανό
Έπαιζε ο ήλιος κρυφτό στα ορθάνοιχτα παράθυρα, γυάλιζε η θάλασσα έλαμπε γύρω τους και άνθρωποι όμορφοι χόρευαν μέσα τους
Χάζευα καθισμένη στο πιο ψηλό σύννεφο θαμπωμένη από την ομορφιά, μισή στο φως μισή στη σκιά θαύμαζα το κέντημα, χρυσές κλωστές στα ουράνια, ασημένιες στα κύματα, πολύχρωμες στα πρόσωπα
Βελονιά τη βελονιά κεντούσε η ζωή τα θαύματα, στριφογύριζε, καμάρωνε να τα θαυμάσουν όλοι
Και ήρθαν οι λέξεις..αυτές που είναι καταδικασμένες να μ ακολουθούν, στοιβάζονταν στην άκρη της γλώσσας παραξενεμένες από τα σκοτάδια, έσπρωχναν με μανία, παρακαλούσαν, απειλούσαν, καλόπιαναν, θύμωναν αλλά δεν κυλούσε ούτε μισή.
-Άσε με να τρέξω, ψιθύριζε το θαρραλέο ασεμε
-Λύσε με να λυτρωθώ, σιγομουρμούριζαν ασταμάτητα όλα τα λυσεμε μαζί
Μα το στόμα έμενε κλειστό, κρατούσε γερά στα δόντια μαγκωμένη την χρυσή κλωστή που είναι κεντημένο το όνειρο όλο
-Θα ξυλωθεί, θα διαλυθεί και θα γκρεμίσει η γη στα πόδια μας, γλυκοτραγούδησε η ψυχή
-Υπομονή, γουργούρισε η υπομονή και γρήγορα στερέωσε την χρυσή κλωστή γερά,
κρατάει το όνειρο όλο, είπε και κάθησε δίπλα μου στο πιο ψηλό σύννεφο

20080221

οι ψυχές





Γυρίζουν πάντα οι ψυχές
Στα μέρη που διωχθήκαν
Γυρεύουν πάλι να κριθούν
Από όσα προδοθήκαν



vorlike

20080215

γυναίκα κόκκινη



Εντυπωσιακή,
Γυναίκα κόκκινη, με μεγάλο στόμα και φουντωτά μαλλιά που τινάζοταν εδώ κι εκεί με κάθε κίνηση
λεπτή, φουριόζα, χοροπηδηχτή, αεράτη
Γελούσε συχνά, μερικές φορές γελούσαν και τα μάτια της μαζί, άλλες πάλι όχι
Μιλούσε ασταμάτητα για τα πάντα, ορατά κι αόρατα
τα ορατά σκαρφάλωναν σε ψηλά δέντρα και τα αόρατα στην ψυχή μου
ονόματα, τόποι, χρόνοι, ατάκες… όλα μαζί με σειρά ή και όχι
Τρύπωνε σε υγρές σπηλιές και μάζευε την ενέργεια του βράχου, χάιδευε τα φύλλα και χαμογελούσε στα πουλιά
Εξηγούσε, δήλωνε, αστειευόταν, ερμήνευε, μα πιο πολύ παρατηρούσε
Μου φαινόταν σαν κάθε μία από τις αισθήσεις της να λειτουργούσε αυτόνομα
Άλλα έλεγε, αλλού κοιτούσε, άλλα σκεφτόταν και ο τρόπος που τα ένωνε ήταν μοναδικός
Μετά από ώρα, όταν στέγνωσα πια και ξεράθηκε η φωνή μου, εκείνη θέριεψε και άρχισε να στάζει κόκκινο παντού.
Το έβλεπα να κυλάει στους ώμους και τα χέρια της, μικρό ρυάκι φωτιά έσταζε από το μικρό της δάχτυλο στο τραπέζι και ζωγράφιζα μ αυτό τη ζωή μου όλη
Όσο κόκκινο έβγαζε κι έλεγες θα ξεθωριάσει τώρα, τόσο πιο κόκκινη γινόταν
Σταμάτησε να μιλά πολλές λέξεις, τις έλεγε μια μια με διαφορά μιας πρότασης
Μια πρόταση εγώ, μια λέξη φωτιά εκείνη
Όταν φύγαμε την κοίταξα να απομακρύνεται
Ήταν πιο κόκκινη από ποτέ, περπατούσε το ίδιο χοροπηδηχτά και ρυάκι κόκκινο φωτιά μας ένωσε για πάντα

20080123

ο βράχος της ανάσας


κάπου κοντά βρίσκεται ο βράχος της ανάσας
δε φαίνεται πολύ καλά αλλά υπάρχει
είναι αυτός που θα σε αφήσει να πάρεις αναπνοή για να του τη χαρίσεις αμέσως μετά.. δώρο στο απέραντό του
στ αλήθεια υπάρχει
δε φαίνεται πολύ καλά αλλά.. εκεί είναι