είπε όχι

Ακούμπησα τον μικροσκοπικό, ξύλινο νάνο πάνω σε μια πέτρα και παρακολουθούσα τον αέρα να του δίνει πνοή
Ζωντάνεψαν τα χρώματα και βάθυναν οι χαρακιές του ιστού που ήταν το σπίτι του
Λίγο ακόμα και θα γινόταν ένα με το δάσος, μπορεί να ενώθηκαν όταν δεν κοιτούσα
Η στρογγυλή αράχνη που καθόταν φρουρός πάνω του ψιθύριζε λόγια συνέχεια, μουρμούριζε ακόμα και στον ύπνο μου και κάθε λέξη ήταν ένα όχι, τραγουδιστό, με άγια νερά βρεγμένο
Ήθελα να τους κρύψω βαθιά και να τους ταξιδέψω ήσυχα
Ήθελα να τους έχω μαζί μου συνέχεια αλλά μόνο αν ήθελαν κι αυτοί
Είπε τραγουδιστό όχι η αράχνη, μάζεψε το χεράκι του ο μικρός νάνος μάγος γνέφοντας γεια κι έτσι τους άφησα εκεί στον θαυματοποιό δημιουργό τους
Ένα μυστικό κάθε φορά