Μένω στην ίδια γειτονιά από πάντα, έχω δει μονοκατοικία να γκρεμίζεται και στην θέση της να σηκώνεται μια όμορφη μεν τεράστια δε πολυκατοικία.
Η μάντρα υλικών οικοδομών να γίνεται σχολείο και η αλάνα που παίζαμε παιδιά να γίνεται πλατεία… με παγκάκια και δέντρα.
Κρατάει ακόμα όμως κάτι από τα παλιά, είναι μερικοί άνθρωποι που είναι ίδιοι από πάντα και κάνουν το μέρος οικείο.
Στην γωνία, εκεί που είναι τώρα το σπίτι της Αίγλης, ήταν πριν 30 χρόνια ένα ζαχαροπλαστείο, το ζαχαροπλαστείο του κυρ Γιάννη.
Ένας στριμμένος, κακομούτσουνος άνθρωπος που κάθε γιορτή, όταν είχε πολύ κόσμο, αυτός έβριζε θεούς και δαίμονες επειδή δεν προλάβαινε.
Ήταν ο μοναδικός στην περιοχή και τα γλυκά του ήταν τέλεια… έτσι λεγόταν κιόλας «Το Τέλειον».
Κάποια απογεύματα μου έδινε η γιαγιά μου λεφτά για γλυκάκι. Έτρεχα σφαίρα στον κυρ Γιάννη και έπαιρνα μια πάστα σοκολατίνα.
Αυτό το ίδιο πάντα.
Πάστα σοκολατίνα, απαλή, γλυκιά, με μικρά κομματάκια αμύγδαλο μέσα και σοκολάτα υγείας τριμμένη από πάνω.
Μια φορά πήγα τρέχοντας για την πάστα μου όμως είχαν τελειώσει, στεκόμουν μπροστά στο ψυγείο να διαλέξω άλλη και ο κυρ Γιάννης με αγριοκοίταζε επειδή αργούσα.
Πώς θα διάλεγα αν δεν σκεφτόμουν πρώτα?
-«Τελείωνε» μου λέει «Δεν θα φάμε εδώ όλη την μέρα μας»
-«Ναι, ναι» λέω αλλά ήταν τόσο δύσκολο να αποφασίσω…
-«Τελείωνε σου είπα» αγριεύει ο κυρ Γιάννης τόσο όσο χρειαζόταν για να σαστίσω.
-«Μια αμυγδάλου… όχι όχι την δίπλα καλύτερα, άστο κυρ Γιάννη» λέω αγχωμένη που τον άκουγα να ξεφυσάει «δώσε μου ένα γιαούρτι καλύτερα…»
-«Δεν πας στο γεροδιάολο?» λέει ο κυρ Γιάννης τσαντισμένος και μου δίνει το γιαούρτι. Σε ένα κεσεδάκι πήλινο με χαρτί από πάνω.
Έφυγα τρέχοντας και μόλις έκανα να πηδήξω τα σκαλιά όπως πάντα, τρώω μια τούμπα απίστευτη.
Το γιαούρτι πετάχτηκε και έσκασε με φόρα στο τρίκυκλο του κυρ Γιάννη… στο κάθισμα δίπλα..
Σηκώνομαι με κλάματα από κάτω και βλέπω τον κυρ Γιάννη να βγαίνει αλαφιασμένος από το μαγαζί φωνάζοντας «Στο γεροδιάολο σου είπα να πας, γιατί δεν πήρες και το γιαούρτι σου μαζί?» και έσκυβε πάνω στο τρίκυκλό του.
Έφυγα τρέχοντας, κλαίγοντας, με αίματα στα πόδια και χωρίς γιαούρτι για το σπίτι.
Ποτέ δεν ξαναπήγα και ποτέ δεν έφαγα ξανά πάστα σοκολατίνα… σαν εκείνη τουλάχιστον ποτέ ξανά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Φοβερή ιστορία. Από αυτές που μένουν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και βγαίνουν στην επιφάνεια πάντα σε χρόνο ανύποπτο για να σε γυρίσουν χρόνια πίσω.
έτσι είναι λαμιώτη, καλώς ήρθες
sourfou φιλιά.
καλημέρες πολλές
γλύκα η ιστορία!!!
η ατάκα "ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;" δεν ταιριάζει και πολύ με το ταμπεραμέντο του κυρ-Γιάννη ε;
Ειναι αυτο που λεμε...παιδικα τραυματα...
Μη μου πεις πως την επομενη δεν εψαξες για αλλο ζαχαροπλαστειο εκει κοντα;;;
(..κατα το "εχει κι αλλου πορτοκαλιες που κανουν πορτοκαλια"..:-))))
πρέζα είναι μάλλον παιδικές αναμνήσεις...
αερικό, δεν υπήρχε άλλο, μόνο τον ξινό είχαμε κοντά τότε.
καλησπέρες σε όλους
Φαντάζομαι πόσο σε είχε πληγώσει τότε. Αλλά τώρα θεωρώ ότι το έχεις ξεπεράσει και μπορώ να γελάσω με τη ψυχή μου. Φοβερή σκηνή, αλλά φοβερός και ο Κυρ Γιάννης. χαχαχαχαχα Καλημέρα Mario
Δημοσίευση σχολίου