-«Μαμά, πάντα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι» λέει ο μικρός γιος, πιάνοντας μου το χέρι για να είναι σίγουρος ότι έχει την προσοχή μου
« Όταν λένε ότι πήγε η ψυχή του στην Κούλουρη, εννοούν ότι φοβήθηκε?»
-«Ναι» απαντώ και τον τραβάω μην πέσει πάνω σε ένα παιδάκι που ερχόταν κατά πάνω του.
-«Και καλά..» συνεχίζει χωρίς να έχει καταλάβει τον λόγο που τον τράβηξα
« Αυτοί που μένουν στην Κούλουρη τι λένε δηλαδή?»
Εδώ πάει το doh!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Άπαιχτος ο μικρός!!!
Bλέπω να βγάζεις βιβλίο με τις ατάκες του :)
Αυτοι που μένουν στην Κούλουρη προφανώς δεν φοβούνται!
sigmund, montresor καλημέρες πολλές και καλές.
καλημέρα mario μας!
Δεν είναι εκπληκτικός ο τρόπος που βλέπουν τα μικρά τα πράγματα αντίστροφα?
Κάποτε η αδερφή μου, μου έλεγε ότι σύμφωνα με το μυαλό ενός 5 χρόνου, αν έξω φυσάει και κουνιούνται τα δέντρα, κόβοντας τα δέντρα θα σταματήσει να φυσάει!
Φυσικά ο δικός σου είναι πολύ μεγαλύτερος αλλά όσο περισότερο τα πιτσιρίκια διατηρούν αυτό τον "ανάδρομο" τρόπο σκέψης, τόσο περισότερο μας κάνουν να μένουμε με ανοιχτό το στόμα!
Δημοσίευση σχολίου