Δεν έχουμε κοινά, βαριέμαι να βγαίνουμε, όλο στα ίδια και στα ίδια χαζομέρη, μόνοι μας… τι να πούμε άλλο πια?
Νοιώθω πως τα έχουμε πει όλα.
Με τους φίλους μας δεν βγαίνουμε.. οι δικοί μου είναι πολλή φασαρία για κείνην και οι φίλες της είναι εντελώς χαζές.. δεν τις μπορώ.
Μα πώς γίνεται και κάποτε δεν σταματούσαμε να μιλάμε?
Τι λέγαμε τότε?
Οι φορές που περνάω καλά μαζί της και δεν μαλώνουμε για κανένα λόγο, είναι οι φορές που κάνουμε έρωτα.
Και όλα αυτά τα μούτρα?
Μοιάζει σαν ποτέ να μην είναι ευχαριστημένη και νοιώθω συνέχεια ότι κάτι έχω κάνει λάθος.
Τόσα παράπονα…
Μα πώς γίνεται αυτό?
Και τα αστεία? Γελούσαμε συνέχεια κάποτε, τώρα όχι τόσο.
Άλλαξα?
Εκείνη άλλαξε?
Μεγαλώσαμε?
Χαμογελούσα με τις δεκάδες ερωτήσεις του μεγάλου γιου.
Έλιωσε και έφυγε, ήθελα να του πω αλλά φοβήθηκα ότι δεν θα καταλάβει.
Αφού έτσι κι αλλιώς τα ζει, τα νοιώθει και προβληματίζεται.
‘Ολες οι απαντήσεις είναι μέσα στις ερωτήσεις του και εγώ είμαι εδώ να τις ακούσω..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
ο χρόνος αυτός ο φθοροποιός, όλα τα αλλάζει στο πέρασμά του. μη το αφήνεις αν θες την γνώμη μου, πάλεψέ το. λιγότερο εγωισμό και περισσότερο ενδιαφέρον. βάλε την φαντασία σου να δουλέψει.
σεξ και πυρ, δεν είναι στο χέρι μου, μόνο στέκομαι εκεί μήπως με χρειαστεί. δύσκολο πράγμα ο έρωτας και στα 17 ακόμα πιο πολύ.. ή όχι?
brain, το μωρό μου μεγάλωσε. βλέπε να μαθαίνεις..:))) φιλιά στις γυναίκες σου.
καλημέρα σε όλους.
Από τις φορές που μια μάνα έχει τις απαντήσεις αλλά δεν επιτρέπεται να τις δώσει....
Ουφ.....
Έτσι είναι Ναταλία, αλλά είναι μαγικό να τον παρακολουθώ να μεγαλώνει, να μαθαίνει και να παθαίνει.
καλησπέρα:)
Δημοσίευση σχολίου