καλά-θα-δούμε

Είναι μαζί από παιδιά, ήταν 16 περίπου κι οι δυο τους όταν γνωρίστηκαν.
Η σχέση τους ήταν πάντα θυελλώδης, έντονη, παιχνιδιάρικη, πολλή ερωτική.
Μάλωναν αρκετά και το καλύτερο μέρος του τσακωμού είναι η συμφιλίωση. Αυτό έκαναν κι αυτοί, μάλωναν για να συμφιλιωθούν.
Χώρισαν για κάποιο διάστημα όταν ήταν γύρω στα 20 και εκείνη την φορά η επανασύνδεσή τους ήταν πολλή δυνατή.
Την επισημοποίησαν με αρραβώνα και από τότε ο γάμος έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Παντρεύτηκαν τελικά πέρσι μετά από 6 χρόνια αρραβώνα και αφού έζησαν δυο χρόνια μαζί.
Ένα χρόνο μετά δείχνουν κουρασμένοι όσο ποτέ.
Συνεχίζουν να μαλώνουν αλλά σαν να σοβάρεψε το πράγμα. Βαραίνει η ατμόσφαιρα και τα λόγια επίσης.
Συνεχίζουν να συμφιλιώνονται και να το απολαμβάνουν, αλλά οι ρυθμοί είναι αργοί και τελικά πάντα κάτι μένει.
Τώρα το παιδί έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Ένα χρόνο μετά πόσο θα έχουν κουραστεί?
Γιατί δεν τα βλέπουμε αυτά όσο είμαστε μέσα?