Το μαγικό ραβδάκι που θα προστατεύει τους ανθρώπους που αγαπάω, δεν υπάρχει.
Μπορώ να παρηγορήσω αλλά όχι να προφυλάξω.
Να ακούσω, να κλάψω παρέα, αλλά το χρυσό κλουβί που θα κρύψω μέσα όσους αγαπάω, δεν το έχω.
Να εμψυχώσω, να μαλώσω, να χαϊδέψω, να αγκαλιάσω ζεστά.
Αν κρύψω αυτούς που αγαπάω από την εμμονή μου να μην πληγωθούν, είναι σαν να τους στερώ την χαρά, σαν να τους στερώ την ζωή.
Τι κι αν ξέρω το τέλος? Τι κι αν ξέρω το αποτέλεσμα?
Ο διάβολος είναι σοφός, όχι επειδή είναι Ο διάβολος, αλλά επειδή είναι πολύ γέρος.
Τους αγαπάω πολύ για να τους έχω κρυμμένους.
Με αγαπάω πολύ για να με κρύψω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να ζήσουμε, δεν πρέπει να τους φοβίζουμε να μην ζήσουν.
Έτσιλέω κι εγώ σεξ+πυρ, με όποιο κόστος.
Καλησπέρα.
Το συναίσθημα είναι πολύ πιο ώριμο όταν έχει μέσα του και ψήγματα λογικής ώστε να υπάρχει ισορροπία μέσα και γύρω από μας.
Συναίσθημα-λογική-ισορροπία, καλό ακούγεται άβατον..
καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου