-«Μου αρέσει η Κυριακή, δεν έχουμε σχολείο και θα έρθει ο πατέρας μου να με πάρει στις 11 ακριβώς» λέει ο μικρός γιος χοροπηδώντας στο σαλόνι.
-«Ε, κι αν δεν είναι 11 ακριβώς δεν χάλασε ο κόσμος» προσπαθώ να τον προετοιμάσω για την σίγουρη αργοπορία του «Στο σπίτι περιμένεις όχι στο δρόμο, ολόκληρη μέρα θα περάσετε μαζί.. άλλωστε μια Κυριακή έχει κι αυτός να κοιμηθεί λίγο παραπάνω…»
-«Όχι, όχι είπε 11 ακριβώς για να έχουμε όλη την μέρα δικιά μας» συνεχίζει ο μικρός και είναι τόσο σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα καθυστερήσει ο πατέρας του να έρθει να τον πάρει, που με πείθει κι εμένα στο τέλος.
1 το μεσημέρι Κυριακής, ο μικρός είναι έτοιμος από ώρα.
-«Άργησε ο μπαμπάς» λέει συννεφιασμένος «αλλά τι πειράζει? Μήπως στο δρόμο περιμένω? Μια Κυριακή έχει κι αυτός να κοιμηθεί…»
Λύσσα είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω τι αισθάνομαι όταν συμβαίνουν αυτά τα μικρά, ασήμαντα πραγματάκια….
5 σχόλια:
Πειράζει που ξέρω;
Προδοσία :-(
Το είχα δει σε μία ταινία αυτό το σκηνικό, με τον μπαμπά να αργεί πάντα. Δεν θυμάμαι ποια όμως, μηπως και την έπαιρνες να ευαισθητοποιηθεί.
ΥΓ. Πολύ ωραία φωτογραφία.
Τα παιδιά πάντα δικαιολογούν τους μεγάλους. Εμείς?
ΥΓ: Πως τα πέρασες στη συναυλία? Εμείς Super!
Ναταλία καλά θα ήταν να μην ήξερες:)
sigmund, άνθρωποι είμαστε, όλα παίζουν..
Κι εμένα μου αρέσει Atron, είναι μια σκληρή φωτογραφία.
σεξ και πυρ, τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι κριτές μας.
Ο Morrissey? Μεγαλύτερος, παχύτερος, μαγευτικός, γοητευτικός.
Τον απολαύσαμε:))
Καλησπέρα σε όλους
Δημοσίευση σχολίου