Περνώ έξω από το μπάνιο και βλέπω από την μισάνοιχτη πόρτα τον μικρό μου γιο να κοιτιέται στον καθρέφτη έχοντας βγάλει την μπλούζα του.
-«Τι κάνεις?» τον ρωτάω
-«Θέλω να δω αν έβγαλα τρίχες, ο φίλος μου ο Μιχάλης είπε ότι έχει βγάλει και εσύ είπες ότι είμαι μικρός ακόμα για τρίχες… αλλά ο Μιχάλης είναι σαν κι εμένα και εκείνος είπε ότι έβγαλε, εγώ γιατί δεν έχω?»
-«θα βγάλεις τρίχες, είσαι μικρός ακόμα. Κάνε λιγάκι υπομονή και θα δεις»
-«Μα ο Μιχάλης..»
-«Και ο Μιχάλης θα βγάλει αλλά όχι ακόμα. Τι σας έπιασε με τις τρίχες?»
-«Αρέσουν στην Δανάη… έτσι μας είπε…»
Δεν θα σχολιάσω την προτίμηση της μικρής Δανάης στους τριχωτούς, ούτε την βιασύνη των μικρών να μεγαλώσουν… θα έδινα πολλά όμως για να μάθω πώς έφτασε η κουβέντα των 8χρονων συμμαθητών στις τρίχες..
9 σχόλια:
Όλα μια χαρά sourfou.
Παθαίνουμε, μαθαίνουμε και πάμε παρακάτω. Όμορφα πράγματα.
φιλιά
Τι ωραίο μπλογκ!!!
Λοιπόν, μια χαρά τον βρίσκω τον νέο!!! Αφού έχει προσέξει ότι υπάρχουν και κάτι άλλα πλάσματα στον πλανήτη με τις μπάλλες, τα βίντεογκέημς και τα ποδήλατα, μην τον φοβάσαι!!! Μια χαρά ώριμος είναι!
Κι επίσης, σαν κι εσένα κι εγώ, κάποτε, κάποιοι θα με βρίζουν ασύστολα για τις "κακομαθημένες" μου - όλα ξέρουν να τα κάνουν οι σκασμένες. Αλλά ειδικά το πρωί, δεν μπορώ, όταν πρέπει να τις ξυπνήσω για το σχολικό και τεντώωωωνονται μεχρι τα ποδοδαχτυλάκια, ε, δεν αντέχω, τις ντύνω λες και παίζω πάλι με τις κούκλες μου... Πότε μου μεγάλωσαν τόσο πολύ?
(α, και η μεγάλη χτες, γυρνώντας από βάφτιση γυιού φίλης μου : μαμά, το παιδάκι που βάφτιζαν είναι αγοράκι, το ξέρω, γιατί είχε ένα... ε χμ... μαγκουράκι αντί για... κανονικό πιπί!)
:)
aphrodite, χαχαχαχαχαχα. Ας τα κακομάθουμε λιγάκι όσο προλαβαίνουμε:))
καλή μέρα.
Είμαι σίγουρος ότι αν τους είχε αφήσει λίγο ακόμα θα είχαν βγάλει και το παντελονάκι τους…
Γλύκας ο μικρός!!!
Όλοι κάποια στιγμή "είδαμε" το σώμα μας.
Γιατί παρόλο που το "φοράμε" από την αρχή, δεν το βλέπουμε ..
Καλησπέρα
φιλιά στο γλύκα το γιο
και στον μεγάλο βέβαια :))
Και μεις τότε θυμάμαι (στα χρόνια τα παλιά) με τις κοπέλες ήμασταν δεν ήμασταν 11 ψαχνόμασταν συχνά πυκνά μπας και δούμε καμιά τρίχα.
Στα πόδια,στη μασχάλη και αλλού.
Πάντα μας απασχολούσε μέχρι που βγάλαμε και δεν μας άρεσε, δεν μας πήγαινε για αυτό πήραμε το ξυραφάκι στα χέρια μας.
Και έπειτα ήρθαν τα κομμωτήρια για μερικές
όλα για τον καλλωπισμό της τρίχας
Γενικότερα.
Γιατί όλα τελικά μπορούμε να τα δούμε μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Μαγικό να το βλέπεις να συμβαίνει.
Καλημέρα σε όλους:))
ε,ειναι αντρας πια
Δημοσίευση σχολίου