Πόνεσα πολύΤρόμαξα ακόμα περισσότερο, πανικοβλήθηκα
Έγιναν όλα βουνό μπροστά μου και μου έκρυψε το φως
Κάθισα στο πάτωμα, σε μια γωνίτσα, έβαλα τα χέρια κι έκρυψα το πρόσωπό μου….. έμεινα έτσι στην ακρούλα
Άδειο μυαλό, άδεια ψυχή
Σαν να μικραίνω μοιάζει.. ή μεγαλώνουν όλα γύρω?
-Εσύ μικραίνεις…. και ξεθωριάζεις… και γίνεσαι μια χαζή που κρύβεται σε μια γωνιά
6 σχόλια:
Οταν πονάμε αισθανόμαστε ότι μικραίνουμε και ότι ο πόνος παίρνει δαιμονικά μεγάλες διαστάσεις.
Δεν είναι έτσι. Απλά λυγίζουμε σαν τα καλάμια μέχρι το έδαφος. Αλλά δεν σπάμε.
Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι καλό ή κακό.
O πόνος μας κάνει καλύτερους ανθρώπους...το ξέρεις αυτό. Είδα αυτή την γνώση μέσα στα μάτια σου,την περασμένη φορά...
Σου έχω ποστ από τα χεράκια μου είσαι έτοιμη να το διαβάσεις άσπρο πάτο?
Ούτε κι εγώ ξέρω marina..
candy, άσπρο πάτο.. οκ
Στάδιο είναι, δε κρατάει πολύ, δε μικραίνεις, δε ξεθωριάζεις, γυρνάς στην αφετηρία για να ξεκινήσεις σωστά αυτή τη φορά.
Καλή σου μέρα
άλλο ένα στάδιο λοιπόν,νερίνα:)
Μέρα καλή σε όλους.
Το ζητούμενο είναι να μην περάσεις όλη σου τη ζωή σ`αυτή τη γωνιά...
Δημοσίευση σχολίου