Δεν ήξερα αν είχα πάρει το σωστό δρόμο
Ήταν αργά πια... το "μάλλον χάθηκα" είχε κολλήσει στο μυαλό μου
Δεν προχώρησα άλλο... γύρισα πίσω.
Όταν μου εξήγησαν ότι ήμουν λίγα βήματα πριν, είδα εμένα να γυρίζω και τον Θεό να γελάει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Ενα μικρό δασάκι στη Δράμα μου θυμίζει!
Να χάνεσαι και να επανέρχεσαι.
Μια διαδικασία, εσωτερικής αναζήτησεις...
Τουλάχιστον κάποιος ήταν εκεί όταν χάθηκες. Κι ας ήταν ο Θεός που γέλαγε...
Κι όμως δεν χάθηκες. Απλά επέλεξες άλλη διαδρομή από εκείνη του Θεού και των φίλων. Πεπέλεξς να ακολουθήσεις το δικό σου δρομο, ακόμα κι αν σε γυρνούσε πίσω. Ωστόσο, στο πίσω ενώ βρίσκουμε την ασφάλειά μας, δεν ανακαλύπτουμε νέες διαδρομές που μας πλουτίζουν. Η ασφάλεια δεν είναι το παν, αλλά οι ανακαλύψεις. Και ο Καβάφης προτρέπει σε μακρύ ταξίδι, μη ξεχνάς.
n.ago, είναι στην Κυλλήνη κάπου.
φτερό, μόνη χάθηκα, μόνη ξαναβρέθηκα:)
Δήμο, έτσι όπως τα λες είναι... κι εσύ και ο Καβάφης:)
Μέρα καλή εύχομαι:)
Ένστικτο ή απλά φόβος για "μέρη" που δεν τα έχει ο χάρτης μας;
..η ουσια ειναι πως επεστρεψες..αλλωστε..ακομη πολλες βολτες στο δασος θα κανεις..
Μαριώ, σ'έχωσα...
έλα στο μπλογκ μου όποτε μπορέσεις.
καμιά φορά πρέπει να γυρνάμε και πίσω στις διαδρομές μας
καλώς σε βρήκα
Καλημέρα σε όλους
Ευχαριστώ πολύ πολύ
Το είχα πάθει κυριολεκτικά...Ήμουν 13 κι έψαχνα ένα εκκλησάκι.Τελικά αποδείχτηκε βέβαια ότι όντως είχα χαθεί!
Δημοσίευση σχολίου