Είχε ομίχλη απ το πρωί
Βροχή και ομίχλη
Τα δέντρα έστεκαν ακίνητα, εκστασιασμένα
Έπεφτε το νερό πάνω τους και τα φανταζόμουν να χαμογελούν
Βάλσαμο..
Ελαφρύ σύννεφο ομίχλης ταξίδευε ανάμεσά τους, αργά περιπλανιόταν γύρω τους
Όσο πιο ψηλά τόσο πιο πυκνό και ξαφνικά, χωρίς να φυσήξει, χωρίς να νιώσω αέρα δυνατό, η ομίχλη άρχισε να τρέχει
Σκαρφάλωσε τη πλαγιά σαν κυνηγημένη αφήνοντας πίσω της λεπτά, αέρινα συννεφάκια σαν να μην πρόλαβαν να ακολουθήσουν..
-Φοβάσαι?
-Λίγο... πού πάει η ομίχλη όταν χάνεται?
4 σχόλια:
Φεύγει η ομίχλη και χάνεται στα βάθη του ορίζοντα. Όπως έρχονται ομιχλώδεις σκέψεις και ταλανίζουν το νου μας για να χαθούν από ένα φιλί υγρό σαν της βροχής. Η ομίχλη είναι η βάσανος του Ουρανού και το αγκάλιασμά του με τη Γαία. Η βροχή είναι το κλάμα του που τον απομακρύνει, μα ο ήλιος δείχνει τη χαρά του που ενώθηκε με τη γήινη λαγνεία.
Όμορφα λόγια έγραψες Δήμο:))
Καλημέρα ως πέρα
Καλημέρα.
Μερικές φορές φοβάμαι ότι πάει μέσα μας.
Καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου