Όταν πέρασα το πρώτο σοκ και κατάφερε να βγει η πρώτη λέξη από το στόμα μου, ένιωσα ένα μούδιασμα.
Εκείνος ήταν συντετριμένος και εκείνος είναι από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.
Χίλια γιατί, πώς έγινε, μήπως είναι λάθος,μήπως κοιμάμαι... μπαινόβγαιναν στο μυαλό μου ασταμάτητα χωρίς απάντηση..
Εκείνος συνέχιζε να είναι συντετριμένος και να ζητά βοήθεια με τον δικό του τρόπο κι εγώ ένοιωσα σαν το μοναδικό άτομο που μπορεί να τον βοηθήσει. και το έκανα.
και τον κάλυψα, του στάθηκα, τον παρηγόρησα.. ακόμα το κάνω.
Πέρασαν τα χρόνια και τώρα ξέρω ότι δεν είναι κουσούρι η ομοφυλοφιλία, είναι το άλλο όνομα της μοναξιάς.
Δεν κλαίω που ο αγαπημένος μου φίλος δεν θα κάνει παιδιά, κλαίω που είναι πάντα μόνος.
Κλαίω που το ανεκπλήρωτο τον κάνει παράξενο...
-"Σε βλέπω στα 50 σου με μεταξωτή ρομπίτσα, παντοφλίτσες και τα κρύα βράδια του χειμώνα να πίνεις κονιάκ μπροστά στο τζάκι, στο όμορφο σπίτι σου με τις πολύχρωμες λάμπες και τα μεταξωτά χαλιά" του λέω για να τον πειράξω όταν μιλάμε για το μέλλον και απαντά χαμογελώντας μυστήρια
-"Χαμογελάω στο παραμύθι σου? Ή βγαίνει ο δράκος τώρα όπου να 'ναι?"
6 σχόλια:
giati na einai panta monos?
an exei esena opws les, einai monos?
pigazei aparaitita i eytyxia apo tin yparksi syntrofoy, oikogeneias, paidiwn?
exw ki egw ena filo poy gkriniazei monima gia to anekplirwto, gay ki aytos opws ki egw, alla adynatw na ton katalabw... twra exw syntrofo, alla orkizomai oti paroli tin eytyxia poy niwthw, oi dafnes moy kai ta parasima moy einai oi filoi moy, einai to gegonos pws panta eimaste ekei o enas gia toys alloys, einai ayti i aisthisi pws s'ayti ti zwi agapisa kai agapithika, se kapoies giortes kai trapezia me theloyn ki emena, opws thelw ki egw sta dika moy trapezia
Ayti einai i perifania moy, gi ayto ksipazomai
kai ta grafw ayta, oso proswpika ki an einai, giati me sygkinise poly ayto to post...
den einai monos, an mi ti allo exei esena, i monaksia einai idi akyri
Σε μια εκκλησιά θυμάμαι μου ψέλλισε δυο δακρυσμένα λόγια, ξημερώματα Μεγάλης Πέμπτης όπως καθόταν στο στασίδι...
"Πες μου γιατί με θεωρούν αμαρτωλό;"
Δράκους πολλούς θα βρεις στη ζωή που είναι έτοιμοι να ρίξουν τους άλλους, τους έτσι ή τους αλλιώς, στην πυρά...
Δυστυχώς...
Γιατί στα παραμύθια υπάρχει ένα καλό τέλος ενώ στην ζωή παίζεται...
mario όντως συγκινητικό το ποστ σου -γαμώτο. Σε πεθυμήσαμε.
Mitsako, όπως το λες. Κι εμένα οι φίλοι μου είναι τα παράσημά μου -μπράβο ρε. (Ωραία εικόνα στο id -έχω να προσθέσω).
Καλημέρα, θα συμφωνήσω με τον divine, ο φίλος σου δεν είναι μόνος.
Οι δράκοι είναι των παραμυθιών αλλά και του μυαλού μας... μπορούμε να τους κρατήσουμε εκτός πραγματικότητας.
Πολύ ωραίο το post σου.
Η μοναξιά είναι η χειρότερη παρέα, αλλά νομίζω οτι ακόμα κι αυτήν την επιλέγεις. Τους δράκους μην τους φοβάσαι δεν υπάρχουν εκτός κι αν τους φτιάξεις μόνος σου.
Δημοσίευση σχολίου