περίπου

Δεν είναι ψέμμα ακριβώς..
Ούτε εντελώς αλήθεια όμως..
Δεν μπορεί κανείς να πει.. "λες ψέμματα"..
Αλλά ούτε να δει την στρογγυλή αλήθεια που δεν μπάζει τίποτα και ποτέ μπορεί..
Δε λέω ψέμματα δε σημαίνει πως λεω την αλήθεια και όταν κατεβαίνει το βλέμμα χαμηλά και οι λέξεις κάνουν χώρο για το εε της αμηχανίας, μην καταλάβεις τίποτε..
Ο καθένας έχει από μία δική του πραγματικότητα που χωράει άπειρες μισές αλήθειες και άλλα τόσα μικρά, μεγάλα, περίπου ψέμματα.

το ίδιο

Το θαύμα συμβαίνει όταν κοιτάζουμε και βλέπουμε ακριβώς το ίδιο

μ αρέσεις

τα πιο μεγάλα νοήματα
τα πιο βαθιά αισθήματα
χωράνε στις πιο απλές λέξεις

έτσι

κάνε μια ευχή

-Θα πεις την ευχή σου?
-Η ευχή δίνεται, δε λέγεται

τότε μόνο

Έβρεξε
Το πιο καθαρό νερό φούσκωσε το ποτάμι
Και μόνο τότε κατάλαβε η γη πόσο διψούσε

από κει μέσα

Από κει μέσα θα φύγω
Από κείνη την τρύπα φως θα περάσω

Τινάχτηκε απότομα με φόρα και πήρε και μένα μαζί

τι μπορώ

Το λατρεύεις απ την πρώτη ματιά
Βουτάς χωρίς σκέψη πολλή, χωρίς να σηκώσεις τα παντελόνια



Αφήνεις να σε πάει
Με τα χέρια ανοιχτά
Με ψυχή



όταν μετρούσα τι μπορώ
η Γη δε με χωρούσε

πανε ελα

Όλα είναι ένα ατελείωτο πηγαινελα
Αυτό που παίρνεις σήμερα είναι εκείνο που έδωσες χτες
Αυτό που τόσο φανερά βλέπεις είναι εκείνο που με επιμέλεια έκρυβες χωμένο στη λάμψη του μυαλού σου
Αν κλαις τώρα είναι επειδή έκλαψα πολύ το βράδυ που πέρασε
Αν φοβάσαι είναι που έζησα με τον φόβο παρέα για καιρό
Αν δεν σ ακούω είναι που κουφάθηκα όσο σε φώναζα

με τα χέρια ανοιχτά

Φύσηξε αεράκι δροσερό, από ψηλά φερμένο κι ανατρίχιασε η ψυχή
-Να μαι με τα χέρια ανοιχτά, είπε
να με φυσά ο αέρας δυνατά.
Φύσηξε κι άλλο, πάλι, τραγουδιστά, σα να τον άκουσε ο άνεμος και είπε να παίξει.
Κρύφτηκα πίσω του να προφυλαχτώ και με βρήκε αέρας καθαρός, από το σώμα του φιλτραρισμένος
-Δε σώζεσαι από μένα, είπε σιγανά και φύσηξε κι άλλο, πάλι, πιο δυνατά.

Στιγμή Πορφύρας

Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
Kι οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.

Σ.

άμμος

Αυτή η σιωπή κρατά το κεφάλι μέσα σε θολό νερό
Το βουλιάζει
Δεν φτάνει η ανάσα
Δεν ακούς, δεν βλέπεις
Μοιάζει γυάλινη
Να την σπάσεις χίλια κομμάτια,να γίνει άμμος

η αγαπημένη

απ όλες τις πεταλούδες αυτή θα είναι η αγαπημένη μου!
είναι μικρούλα, όμορφα ζωγραφισμένη και καθόλου τέλεια

Π.

μόνος σου

ο αέρας θα σε ταξιδέψει
εκείνος θα σου πει

μπλε

της γαλήνης
της ηρεμίας
της φιλίας
όλων των σαγαπαω μαζί
όλων των φιλιών που καίνε
όλων των ονείρων, των φευγάτων σκέψεων που ταξιδεύουν ψηλά πάντα

μπουμ

πάντα θα βρίσκεται κάτι που θα σχίσει την νύχτα χίλια κομμάτια και θα κάνει τον ουρανό να λάμψει

είπε όχι

Ακούμπησα τον μικροσκοπικό, ξύλινο νάνο πάνω σε μια πέτρα και παρακολουθούσα τον αέρα να του δίνει πνοή
Ζωντάνεψαν τα χρώματα και βάθυναν οι χαρακιές του ιστού που ήταν το σπίτι του
Λίγο ακόμα και θα γινόταν ένα με το δάσος, μπορεί να ενώθηκαν όταν δεν κοιτούσα
Η στρογγυλή αράχνη που καθόταν φρουρός πάνω του ψιθύριζε λόγια συνέχεια, μουρμούριζε ακόμα και στον ύπνο μου και κάθε λέξη ήταν ένα όχι, τραγουδιστό, με άγια νερά βρεγμένο
Ήθελα να τους κρύψω βαθιά και να τους ταξιδέψω ήσυχα
Ήθελα να τους έχω μαζί μου συνέχεια αλλά μόνο αν ήθελαν κι αυτοί
Είπε τραγουδιστό όχι η αράχνη, μάζεψε το χεράκι του ο μικρός νάνος μάγος γνέφοντας γεια κι έτσι τους άφησα εκεί στον θαυματοποιό δημιουργό τους
Ένα μυστικό κάθε φορά

μπροστά

τώρα

σκέψου, σκέψου
αποφάσισε
τώρα, σύντομα, χτες έπρεπε..

θυμός

είναι θυμός αυτό το κατακόκκινο θηρίο που τρυπάει το μυαλό μου
ξέρω πως είναι εκεί τον νιώθω να φουντώνει, να καίει τα μέσα μου
οδηγεί τις σκέψεις μου σε μαύρα σκοτάδια και ουρλιάζει σαν σε κλουβί
ενώνεται με το άδικο και θεριεύει
καλειδοσκοπικά αλλάζουν οι εικόνες σαν τη διάθεσή μου

πέθανε ή φύγε
πες μου πού κρύβεσαι όταν χαμογελάω να ρθω να σε σκοτώσω όταν κοιμάσαι
το φωτάκι που αναβοσβήνει κίνδυνος έγινε πρόκληση με σένα μέσα μου
μισώ τη λέξη που σχηματίζουν οι σκιές σου, μισώ το φως που ρίχνεις στη δειλία μου
με πνίγεις
φύγε ή πέθανε

ο ζωγράφος

-Είπε να κοιτάξουμε προσεκτικά τα πρόσωπα των παιδιών, να παρατηρήσουμε τις εκφράσεις τους και να διαλέξουμε μια που θα προσπαθήσουμε να την ζωγραφίσουμε μόνοι …
Μέχρι να κοιτάξω και να διαλέξω ποια θα πάρω εγώ, είχαν μείνει μόνο δύο… αυτός που ουρλιάζει κι ένας άλλος που έκλαιγε πολύ… διάλεξα αυτόν που ουρλιάζει γιατί ο κλαψιάρης δεν μου άρεσε καθόλου και τελικά μου ταίριαξε… όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν εσένα κι όλες τις φορές που σου μιλάω, εσύ δεν ακούς , αναγκάζομαι να φωνάξω και μετά με μαλώνεις που δε μιλάω ήρεμα….



Παναγιώτης ζωγράφος 10

έτοιμος

Η Γη πλημμύρισε Άνοιξη
Έγινε η μισή πράσινη και σοκολατένιο καφέ η υπόλοιπη
Εκστασιασμένα πλασματάκια αυτοκτονούσαν στο τζάμι μπροστά μου και με μια μανία αλλιώτικη έτρεχα όλο και πιο γρήγορα λες και αν έφευγα από κει θα έσωζα τον κόσμο
Μύριζε ο αέρας φρεσκοσκαμένο χώμα και λευκές κορδέλες σύννεφα γράφονταν στον ουρανό σαν δρόμοι χωρίς κίνηση έτοιμοι να μεταφέρουν ότι θέλει η ψυχή
Έψαχνα να βρω τη λέξη που ταιριάζει κι αν με άφηναν οι Κένταυροι που κυνηγούσαν τις μικροσκοπικές νεραϊδούλες και αναστάτωναν την πλάση θα την είχα βρει νωρίτερα
Αν δε γινόταν το χιόνι μαύρη λάσπη έτοιμη να με καταπιεί σε κάθε βήμα μου θα την είχα ήδη ανακαλύψει

Άρχισε να νυχτώνει και μικρά φιδάκια αλήθειες έβγαιναν ένα ένα από το στόμα των ανθρώπων
Καθισμένοι όπως είμαστε στο λευκό τραπέζι πάνω από τα κύματα κοίταζα τα μεταλλαγμένα φιδάκια να σέρνονται αργά ή να πετάγονται σαν σαϊτες και να κάνουν βουτιά στο απέραντο μπλε
Έψαχνα για κείνη τη λέξη ακόμα κι αν δεν ήταν το δροσερό αεράκι από κείνο το κύμα να μου παίρνει λίγο λίγο τα μυαλά θα την είχα βρει ως τώρα
Αν δεν ήταν το βουνό απέναντι να μου τραβάει τη ματιά γνέφοντας κάτι που δεν καταλάβαινα θα την είχα πιάσει πριν καιρό πολύ

Η ζωή κυλάει σαν ποταμάκι και κάνει θαύματα, ανεξήγητα, ενάντια σε ότι ξέραμε.. σαν εκείνο τον κισσό που δες να γαντζώνεται και να τυλίγει το καμένο.. κι εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος.. συνέχεια, είπε και η φωτιά δυνάμωσε
σαν ταλαιπωρημένο από δυνατό αέρα χαρτί ζωγράφισε τη λέξη μου

η μαύρη τρύπα

Σταματάς να εμπιστεύεσαι όσα ήξερες κι αγάπησες, πατήθηκε η παύση, έμεινε το πουλί καρφωμένο στο σύννεφο να κοιτάζει χαμηλά
Βαπτίζεται αμφιβολία αυτό που ως τώρα γαργαλούσε το κεφάλι σου και χαμογελούσες
Αυτό που έκρυβες κάτω απ το στρώμα και το έχωνες στις πιο βαθιές σπηλιές σου όπως κρύβει ο τρελός την τρέλα του, αυτό το πρασινοκόκκινο τερατάκι που κρατούσες σε καταστολή νομίζοντας αργοπεθαίνει σαλεύει στα τυφλά και σου χτυπά το κεφάλι στον τοίχο
Η πίστη στο άυλο, η πλήρης εμπιστοσύνη στον ήχο, η λατρεία του αόρατου, όσα αρκούσαν ως χτες το βράδυ παίρνουν χρώμα βαθύ γκρι σα να κατάπιε ο κρατήρας της λογικής τα χρώματα του ουράνιου τόξου
Γίνονται όλα μισά και δε χαίρεσαι πια γιατί καταλαβαίνεις ότι το μισό που λείπει είσαι εσύ
Έχεις βουτηχτεί με το κεφάλι σε όνειρο υγρό και ρευστό
Η μαύρη τρύπα σε ρουφάει στριφογυρίζοντάς σε με εκπληκτικές φιγούρες τόσο τέλειες που νομίζεις χορεύεις ενώ εσύ σπας σε άπειρα μικρά κομματάκια
Τώρα γίνονται όλα και σαν από θαύμα καλού Θεού ξημερώνει Άνοιξη και αυτά που λάμπουν τριγύρω είναι τα κομματάκια σου και είναι τόσο όμορφα που χαμογελάς ξανά σκύβοντας να τα μαζέψεις
Σαν έτοιμος από καιρό πατάς το play και ξεκαρφώνεις το πουλί από το σύννεφο

η χρυσή κλωστή

Κεντούσε η ζωή παλάτια μαγικά, πυργοί μυτεροί υψώνονταν ως τον ουρανό
Έπαιζε ο ήλιος κρυφτό στα ορθάνοιχτα παράθυρα, γυάλιζε η θάλασσα έλαμπε γύρω τους και άνθρωποι όμορφοι χόρευαν μέσα τους
Χάζευα καθισμένη στο πιο ψηλό σύννεφο θαμπωμένη από την ομορφιά, μισή στο φως μισή στη σκιά θαύμαζα το κέντημα, χρυσές κλωστές στα ουράνια, ασημένιες στα κύματα, πολύχρωμες στα πρόσωπα
Βελονιά τη βελονιά κεντούσε η ζωή τα θαύματα, στριφογύριζε, καμάρωνε να τα θαυμάσουν όλοι
Και ήρθαν οι λέξεις..αυτές που είναι καταδικασμένες να μ ακολουθούν, στοιβάζονταν στην άκρη της γλώσσας παραξενεμένες από τα σκοτάδια, έσπρωχναν με μανία, παρακαλούσαν, απειλούσαν, καλόπιαναν, θύμωναν αλλά δεν κυλούσε ούτε μισή.
-Άσε με να τρέξω, ψιθύριζε το θαρραλέο ασεμε
-Λύσε με να λυτρωθώ, σιγομουρμούριζαν ασταμάτητα όλα τα λυσεμε μαζί
Μα το στόμα έμενε κλειστό, κρατούσε γερά στα δόντια μαγκωμένη την χρυσή κλωστή που είναι κεντημένο το όνειρο όλο
-Θα ξυλωθεί, θα διαλυθεί και θα γκρεμίσει η γη στα πόδια μας, γλυκοτραγούδησε η ψυχή
-Υπομονή, γουργούρισε η υπομονή και γρήγορα στερέωσε την χρυσή κλωστή γερά,
κρατάει το όνειρο όλο, είπε και κάθησε δίπλα μου στο πιο ψηλό σύννεφο

οι ψυχές

Γυρίζουν πάντα οι ψυχές
Στα μέρη που διωχθήκαν
Γυρεύουν πάλι να κριθούν
Από όσα προδοθήκαν


vorlike

γυναίκα κόκκινη

Εντυπωσιακή,
Γυναίκα κόκκινη, με μεγάλο στόμα και φουντωτά μαλλιά που τινάζοταν εδώ κι εκεί με κάθε κίνηση
λεπτή, φουριόζα, χοροπηδηχτή, αεράτη
Γελούσε συχνά, μερικές φορές γελούσαν και τα μάτια της μαζί, άλλες πάλι όχι
Μιλούσε ασταμάτητα για τα πάντα, ορατά κι αόρατα
τα ορατά σκαρφάλωναν σε ψηλά δέντρα και τα αόρατα στην ψυχή μου
ονόματα, τόποι, χρόνοι, ατάκες… όλα μαζί με σειρά ή και όχι
Τρύπωνε σε υγρές σπηλιές και μάζευε την ενέργεια του βράχου, χάιδευε τα φύλλα και χαμογελούσε στα πουλιά
Εξηγούσε, δήλωνε, αστειευόταν, ερμήνευε, μα πιο πολύ παρατηρούσε
Μου φαινόταν σαν κάθε μία από τις αισθήσεις της να λειτουργούσε αυτόνομα
Άλλα έλεγε, αλλού κοιτούσε, άλλα σκεφτόταν και ο τρόπος που τα ένωνε ήταν μοναδικός
Μετά από ώρα, όταν στέγνωσα πια και ξεράθηκε η φωνή μου, εκείνη θέριεψε και άρχισε να στάζει κόκκινο παντού.
Το έβλεπα να κυλάει στους ώμους και τα χέρια της, μικρό ρυάκι φωτιά έσταζε από το μικρό της δάχτυλο στο τραπέζι και ζωγράφιζα μ αυτό τη ζωή μου όλη
Όσο κόκκινο έβγαζε κι έλεγες θα ξεθωριάσει τώρα, τόσο πιο κόκκινη γινόταν
Σταμάτησε να μιλά πολλές λέξεις, τις έλεγε μια μια με διαφορά μιας πρότασης
Μια πρόταση εγώ, μια λέξη φωτιά εκείνη
Όταν φύγαμε την κοίταξα να απομακρύνεται
Ήταν πιο κόκκινη από ποτέ, περπατούσε το ίδιο χοροπηδηχτά και ρυάκι κόκκινο φωτιά μας ένωσε για πάντα

ο βράχος της ανάσας

κάπου κοντά βρίσκεται ο βράχος της ανάσας
δε φαίνεται πολύ καλά αλλά υπάρχει
είναι αυτός που θα σε αφήσει να πάρεις αναπνοή για να του τη χαρίσεις αμέσως μετά.. δώρο στο απέραντό του
στ αλήθεια υπάρχει
δε φαίνεται πολύ καλά αλλά.. εκεί είναι