μην το αφήσεις

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να σε χορτάσει.


Όλυμπος, του Αλέξη.

σκέψου

Συννεφιές.
Είναι από κείνες τις μέρες που λένε "σκέψου".
Δεν θέλω να σκεφτώ, θέλω να ακούω τις σκέψεις άλλων.


Το ίδιο λέει και η φοτο του Αλέξη.

σάλιο

Τον παρατηρώ αρκετή ώρα, η θέση που κάθεται είναι ακριβώς μπροστά από τον πάγκο μου, λίγο αν σκύψω μπορώ να τον κοιτάζω ανενόχλητη.
Είναι τεράστιος, είναι τόσο χοντρός που δεν γίνεται απλά να έχει παχύνει τόσο.
Φορά ένα μπλουζάκι με τον Φοίβο και την Αθηνά και φόρμα.
Πλημμυρίζει ο τόπος σώμα όποτε έρχεται στο πρακτορείο.
Είναι αληθινά τεράστιος άνθρωπος, ψηλός, με χέρια σαν φτυάρια και σβέρκο τόσο μεγάλο, που στη θέση του θα άφηνα μαλλιά μακριά.
Δυσκολεύεται να κινηθεί με άνεση, οπότε διαλέγει το τραπέζι που είναι μπροστά μου, φέρνει κοντά του ότι θα χρειαστεί και δεν σηκώνεται από την θέση του παρά μόνο όταν είναι να φύγει.
Βγάζει το πορτοφόλι του και το ακουμπάει στο τραπέζι, παίρνει ένα πακέτο δελτία κινο και ξεκινά.
Βάζει το δάχτυλό του στο στόμα, το πασαλείβει με άφθονο σάλιο και παίρνει ένα δελτίο, το συμπληρώνει και μου το δίνει να το παίξουμε… κάθε φορά κάνει ακριβώς το ίδιο, δάχτυλο στο στόμα, σάλιο, δελτίο κλπ κλπ.
Παίζει καμιά δεκαριά δελτία κάθε 5 λεπτά.. όλα μέσα στο σάλιο.. και κάθεται δυο ώρες.
Κέρδισε σήμερα, είναι η τυχερή του μέρα, κέρδισε 5000 ευρώ και χάρηκε τόσο πολύ που είπε θα παίζει μόνο εδώ επειδή είμαστε τυχεροί, λέει.
Θα πλημμυρίσουμε σάλια, με λίγα λόγια.
Ο άνθρωπος είναι το πιο σιχαμερό πλάσμα του πλανήτη.

δεν είδα τίποτα

Τους παρακολουθούσα αρκετή ώρα, κοιτούσα όπου και αυτοί αλλά... δεν είδα τίποτα.
Ποτέ δεν έμαθα τελικά.

η γυναίκα του Κώστα.

-Όλη η ιστορία ξεκίνησε με κάποιες κλήσεις στο κινητό μου, σε απίστευτες ώρες χτυπούσε και όταν απαντούσα,το έκλειναν. Κάποια φορά πήρα ένα μήνυμα και κάλεσα τον αριθμό για να μάθω επιτέλους ποια είναι αυτή που με ενοχλεί.. και το έμαθα.
Είναι η γυναίκα του φίλου μου του Κώστα, 28 χρονών, παντρεμένη μόλις δυο χρόνια με τον φίλο μου τον Κώστα, οπτικός στο επάγγελμα και πολλή όμορφη.
-Και? Τι ήθελε τελικά η γυναίκα του φίλου σου του Κώστα από εσένα?
-Μου είπε ότι από την πρώτη φορά που με είδε της άρεσα και επειδή περνά πολύ άσχημα στον γάμο της, ένοιωσε την ανάγκη να ξεφύγει για λίγο...
Μπορεί η διαστροφή να είναι κολλητική, αλλιώς δεν εξηγείται η συνέχεια της κουβέντας..
-Μου είπε πόσο απαίσιο, σπάνιο, μονότονο είναι το σεξ με τον σύζυγο, πόσο της έχει λείψει το πάθος.... είπε ότι θα συμβεί μόνο μια φορά, ότι δεν θα το μάθει κανείς από τους κοινούς γνωστούς...
-Πόσες φορές έχετε βρεθεί με την κοπέλα?
-Δυο ή τρεις φορές και όλες με τον σύζυγο μαζί, δεν ξέρω πως βρήκε το θάρρρος να μου τα πει όλα αυτά..
Ούτε κι εγώ ξέρω πως κάθεσαι μπροστά μου τώρα και λες όσα λες, ούτε που βρήκες το θάρρος να μου πεις το "πρόβλημά σου" μπορώ να καταλάβω, ούτε την λογική σας μπορώ να ακολουθήσω, ούτε τίποτα...
Μάλλον είναι ένα ακόμα "ότιναναι" από τόσα που έχεις στην πραγματικότητά σου. Γι΄αυτό και έμεινα σιωπηλή να ακούσω, να μάθω πως λειτουργούν κάποιοι άνθρωποι για να ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω... και έμαθα. Θα σε αντιμετωπίσω σαν παιδί, αυτό ήθελες πάντα.

κι όμως

Ο Μητσάκος καταγγέλει.
Απίστευτο!

εκεί στο "εσείς"

-«Δεν ανήκω στο «εσείς» που λες συνέχεια.
Ακόμα εκεί με έχεις.. στο «εσείς».
Και πάντα εκεί θα με έχεις.
-«Εσύ θα μείνεις για πάντα εκεί.
Εγώ δεν σε έβαλα πουθενά.


Σκύρος.

μυστικό

«Θα σου πω κάτι αλλά μην πεις τίποτα όμως σε κανέναν»
«Είναι μυστικό, θα σου πω αλλά να μείνει μεταξύ μας»
«Μην φύγει παραέξω… εγώ κι εσύ το ξέρουμε»
«Ξέρεις ότι δεν μεταφέρω σχόλια και ειδικά αν ξέρω ότι είναι μυστικό.. σε σένα όμως θα το πω»
Πόσο ψεύτες, υποκριτές, ηλίθιοι είμαστε..
Πόσο κυράτζες μπορούμε να γίνουμε…
Δεν υπάρχουν μυστικά.
Εκεί καταλήγω κάθε φορά.


Το λευκό λουλουδάκι ζει κάπου ψηλά, εκεί που υπάρχουν όλες οι αλήθειες και όλα τα μυστικά, έτσι λέει ο Αλέξης.

8χρονα κουβεντιάζουν...

-«Και κάθε σ/κ μένεις με τον μπαμπά σου?» ρωτάει η Κατερίνα τον μικρό μου γιο.
-«Όχι όλα τα σ/κ, μερικά μόνο» απαντά εκείνος μάλλον αφηρημένος.
-«Και τι κάνεις στο σπίτι του?» συνεχίζει η μικρούλα
-«Κάθομαι, παίζω playstation, πάμε βόλτες, σινεμά, τρώμε έξω.. τέτοια πράγματα»
-«Ρε συ, είναι πολύ ωραία έτσι, ούτε διαβάζεις ούτε γράφεις, μακάρι να έμενα κι εγώ κάποια σ/κ με τον μπαμπά μου αλλά μένει μαζί μας εδώ.. δεν έχουν χωρίσει αυτοί»
-«Θα χωρίσουν?» ρωτάει ο μικρός και είναι η πρώτη φορά που σήκωσε το βλέμμα του να την κοιτάξει
-«Δεν ξέρω…»
-«Μπορείς να παίζεις και στο σπίτι σου playstation πάντως… και όταν πάω πάλι σινεμά με τον μπαμπά μου θα σε πάρουμε μαζί» βρίσκει τις λύσεις ο μικρός γιος.
-«Ωραία, ας μην χωρίσουν τότε, μπορεί να στενοχωρηθεί η μαμά μου… θα έρθω μαζί σας σινεμά…» κατέληξε η μικρή Κατερίνα.
Να θυμηθώ να μην κρυφακούω τα παιδάκια όταν συζητούν… κανείς δεν άκουσε κάτι καλό με αυτό τον τρόπο.

ήθελα να είχα μια κόρη...

Ήθελα να είχα μια κόρη..
Να της έβαζα πολύχρωμα ρούχα και τρελά κοκαλάκια στα μαλλιά.
Να της αγόραζα κούκλες και κουκλάκια.
Να μιλούσε με νάζι που μόνο τα κοριτσάκια έχουν και να ήταν χαδιάρα όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί.
Να πήγαινε μπαλέτο και να γέμιζε το σπίτι ροζ ρουχαλάκια, παπουτσάκια κλπ
Να γινόμαστε φίλες, να μου έλεγε τους φόβους της και να της έδειχνα την δύναμή της.
Ήθελα να είχα μια κόρη… και τότε δεν θα μου έλεγε με παράπονο η βαφτισιμιά μου : «Όχι άλλα κοκκαλάκια νονά… φτάνει τόσα».
Έχω δυο γιούς όμως που παίζουν με μανία ποδόσφαιρο και το μόνο ροζ που υπάρχει είναι ένα μπλουζάκι που γράφει μπροστά «Same shit different day”.
Δεν χωράνε πλέον τα παπούτσια σε κανένα ντουλάπι και η απορία μου είναι πόσο μπορεί να μεγαλώσει το πόδι ενός ανθρώπου? Πόσο πάνω από το 46?
Ήθελα να είχα μια κόρη αλλά μου αρέσει που ζω μέσα σε άντρες.
Ψώνιο

τα ίδια

Συχνά, όσο είμαστε ακόμα μαζί, άκουγα τα παράπονά του.
Η ζωή του που κυλάει χωρίς να κάνει όσα ήθελε, η πίεση από τα παιδιά, την δουλειά, τις ευθύνες, και εκείνος πότε θα ζήσει? Και πολλά τέτοια καλά.
Εγώ ήμουν το πρόβλημα, έτσι νόμιζα, αλλά δεν ήταν έτσι.
Το πρόβλημα δεν ήμουν ποτέ εγώ… το πρόβλημα είναι εκείνος και μόνο…
Πίστεψε ότι η ελευθερία κινήσεων θα του έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματά του… αλλά παρέμειναν.
Τον άκουσα πάλι να μου λέει για πίεση, πως περνά η ζωή και δεν θα προλάβει
Και εκείνος πότε θα ζήσει? Κλπ κλπ
Μιλούσε και κάθε λέξη ήταν μια επιβεβαίωση, ένα μπράβο μου που έπραξα το σωστό… πικρό όμως.
Αυτό που εκείνος περιμένει, εγώ το ζω καθημερινά.
Αυτό που αναρωτιέται κάθε φορά, εγώ το έχω κάνει πράξη.
Αλλά πάλι σε μένα τα λέει και θέλω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να του εξηγήσω, να του πω ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την ζωή μας, να του πω να μην αγχώνεται και να σκέφτεται θετικά, να του δείξω ότι δεν είναι όλα μαύρα και να εκτιμήσει όσα έχει ήδη..
Να του πω τα ίδια δηλαδή, όπως κάποτε.
Παράξενοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι….


Το τεράστιο σύννεφο στην φοτο του Αλέξη μοιάζει με γιγάντιο πουλί... ή μόνο εγώ το βλέπω?

απαραίτητο

Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβουμε κάποιον για να τον αγαπήσουμε.
Ούτε είναι απαραίτητο να αγαπάμε όσους καταλαβαίνουμε.
Είναι απαραίτητο όμως να αγαπάμε γενικά , όπως και να κάνουμε προσπάθειες να καταλάβουμε γενικά.
Εύκολο να τσακίσουμε μια πεταλούδα… αρκεί να την πιάσουμε πρώτα.

ψυχομπέρδεμα

Τρομάζω με την ευκολία που μπορώ να γίνομαι άλλη.
Νομίζω κάποτε ήταν πιο εύκολο και σίγουρα πιο συχνό να είμαι εγώ.
Να λέω ότι σκέφτομαι χωρίς να με ειρωνευτεί κανείς.
Η ειρωνεία φέρνει την ντροπή και η ντροπή την ενοχή.
Και έμειναν λιγότερες οι φορές που είμαι εγώ και έμαθα να τις εκτιμώ.
Μετά γίνομαι άλλη, άλλη για κάθε φορά.
Και όλες μαζί κάνουν εμένα.

εγώ

κοίτα δύο φορές

Μερικές φορές νοιώθω αόρατη, σαν να περνάω ανάμεσα στους ανθρώπους και να μην με βλέπει κανείς.
Σαν να μιλάω και να μην ακούγομαι.
Σαν να υπάρχω, αλλά σε λάθος τόπο… μπορεί και σε λάθος χρόνο.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που πρέπει να κοιτάξεις δυο φορές για να τους δεις και κάποιοι άλλοι που λείπουν αλλά είναι ακόμα εδώ.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι τόσο έξυπνοι, όμορφοι, ευχάριστοι, που μοιάζουν ψεύτικοι… αλλά δεν είναι...
«Σήκω πάνω, ίσιωσε το κορμί σου και προχώρα» μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν περιμένουν τίποτα και όποιος δεν περιμένει τίποτα, έχει τα πάντα.


Ο Αλέξης θα πρέπει να κοίταξε δυο φορές για να βρει και να φωτογραφίσει το μικρό λουλουδάκι

ξεθωριασμένη είναι η μπλούζα

-«Με την μπλούζα που γράφει Placebo θα πας πρώτη μέρα στο σχολείο?» λέω στον μεγάλο γιο μήπως τον καταφέρω να βγάλει το μαύρο σκισμένο μπλουζάκι
-«Ναι» απαντά χωρίς να με κοιτάξει μήπως και γλυτώσει τον λόγο που ήμουν έτοιμη να βγάλω
-«Μα δεν έχει καν μανίκια» συνεχίζω ακάθεκτη
-«Ναι, το ξέρω»
-«Και είναι ξεθωριασμένη…»
-«Ναι, το ξέρω»
-«Και το σκουλαρικάκι? Εκεί θα μείνει?»
-«Μαμά, σε φιλώ.. πάω τώρα μην αργήσω στον αγιασμό και όταν θα επιστρέψω θα μιλήσουμε για σκουλαρίκια και τους Placebo, οκ?»
Και έφυγε και βγήκα έξω να τον χαζέψω και ήταν τόσο όμορφος με το μαύρο ξεθωριασμένο μπλουζάκι του με όλες τις ημερομηνίες από την tour των Placebo στην πλάτη και το μικρό ασημένιο κρικάκι στο αυτί, που φοβήθηκα λιγάκι…
Μπορεί ποτέ να μην σταματήσω να φοβάμαι για αυτούς τους δύο.
Καλό νέο ξεκίνημα.

φοβάσαι

-"Φοβάσαι τις λέξεις"
-"Δεν φοβάμαι τις λέξεις, φοβάμαι τους ανθρώπους που λένε εύκολα τις λέξεις..."

Ο θρόνος είναι ψηλά στον Όλυμπο και η φοτο του είναι του Αλέξη

ο μικρός έχει απορία

-«Μαμά, πάντα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι» λέει ο μικρός γιος, πιάνοντας μου το χέρι για να είναι σίγουρος ότι έχει την προσοχή μου
« Όταν λένε ότι πήγε η ψυχή του στην Κούλουρη, εννοούν ότι φοβήθηκε?»
-«Ναι» απαντώ και τον τραβάω μην πέσει πάνω σε ένα παιδάκι που ερχόταν κατά πάνω του.
-«Και καλά..» συνεχίζει χωρίς να έχει καταλάβει τον λόγο που τον τράβηξα
« Αυτοί που μένουν στην Κούλουρη τι λένε δηλαδή?»
Εδώ πάει το doh!

Υπάρχει λόγος

Οι σημειώσεις με έχουν σώσει πολλές φορές στην ζωή μου.
Ξεχνάω χαρακτηριστικά.. Κόλπα, όπως να βάλω το δαχτυλίδι στο άλλο χέρι κλπ, ποτέ δεν έπιασαν σε μένα.
Θυμόμουν απλά ότι κάτι πρέπει να θυμηθώ, τίποτε από εκεί και πέρα.
Μετά από μερικά απαίσια γεγονότα που συνέβησαν επειδή εγώ ξέχασα να κάνω κάτι άρχισα να σημειώνω τα πάντα.
Σε χαρτάκια κολημένα στο ψυγείο, στο γραφείο, παντού.
Σημειώσεις με σκέψεις, γεγονότα, αργότερα τετράδια με ολόκληρες ιστορίες έγιναν το βίτσιο μου.
Βρήκα ένα μικρό μπλοκάκι χωμένο σε ένα σάκο και βρέθηκα στους Φούρνους να παίζω yahtzee με δυο φίλους και να κερδίζω κιόλας... 7 το απόγευμα...Αύγουστος.. πριν 6 χρόνια.
Υποθέτω ότι αυτός είναι και ο λόγος που γράφω κι εδώ.
Να μην ξεχνάω.

κόκκινο

Γιατί μερικές φοτο, μερικοί άνθρωποι, μερικά μικρά πραγματάκια είναι ξεχωριστά.
Γιατί δεν είναι όλα ίδια και τα ίδια ακόμη τα βλέπουμε αλλιώς.. εμείς όλοι μας.
Επειδή είμαστε ξεχωριστοί και όμορφοι.

Η κόκκινη φοτο είναι του Αλέξη.

νέα αρχή

-«Ξεκινά πάλι το σχολείο από Δευτέρα» λέω στον μικρό μου γιο, μήπως και ανατριχιάσει λιγάκι.. δεν είναι αστείο η Τρίτη δημοτικού.
-«Α, ναι, ξεκινά το σχολείο… την Δευτέρα… εμένα πολύ μου αρέσει που αρχίζει πάλι το σχολείο.. θα δω τους φίλους μου .. την ίδια κυρία θα έχουμε και φέτος ε?» αναρωτιέται.
-«Ναι την ίδια θα έχεις μάλλον, θέλεις να έχεις την ίδια? Σου άρεσε?»
-«Πολύ μου άρεσε, μου αρέσει ο ήχος που κάνουν τα βραχιόλια της όταν γράφει στον πίνακα…»
Είναι κι αυτό μια άποψη.
Καλή νέα αρχή

μην κοιτάς το δάχτυλο

Η υπομονή μου εξαντλήθηκε, κουράζομαι, δεν βγάζω άκρη με σένα, φθείρομαι, με χαλάει η συμπεριφορά σου….
Δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά, δεν θέλω να μαθαίνω νέα σου από πουθενά, αλλοίωσες τον χαρακτήρα μου…
Αν ξανακούσω κάποιον να λέει πόσο καλός άνθρωπος είμαι, θα ρίχνω μια ματιά στα λόγια του φίλου μου… για να θυμάμαι...

Η όμορφη φοτο είναι του Αλέξη, γιατί μερικές φορές μας δείχνουν το φεγγάρι κι εμείς κοιτάμε σαν αποβλακωμένοι το δάχτυλο.

έχει δράκο το παραμύθι?

Όταν πέρασα το πρώτο σοκ και κατάφερε να βγει η πρώτη λέξη από το στόμα μου, ένιωσα ένα μούδιασμα.
Εκείνος ήταν συντετριμένος και εκείνος είναι από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.
Χίλια γιατί, πώς έγινε, μήπως είναι λάθος,μήπως κοιμάμαι... μπαινόβγαιναν στο μυαλό μου ασταμάτητα χωρίς απάντηση..
Εκείνος συνέχιζε να είναι συντετριμένος και να ζητά βοήθεια με τον δικό του τρόπο κι εγώ ένοιωσα σαν το μοναδικό άτομο που μπορεί να τον βοηθήσει. και το έκανα.
και τον κάλυψα, του στάθηκα, τον παρηγόρησα.. ακόμα το κάνω.
Πέρασαν τα χρόνια και τώρα ξέρω ότι δεν είναι κουσούρι η ομοφυλοφιλία, είναι το άλλο όνομα της μοναξιάς.
Δεν κλαίω που ο αγαπημένος μου φίλος δεν θα κάνει παιδιά, κλαίω που είναι πάντα μόνος.
Κλαίω που το ανεκπλήρωτο τον κάνει παράξενο...
-"Σε βλέπω στα 50 σου με μεταξωτή ρομπίτσα, παντοφλίτσες και τα κρύα βράδια του χειμώνα να πίνεις κονιάκ μπροστά στο τζάκι, στο όμορφο σπίτι σου με τις πολύχρωμες λάμπες και τα μεταξωτά χαλιά" του λέω για να τον πειράξω όταν μιλάμε για το μέλλον και απαντά χαμογελώντας μυστήρια
-"Χαμογελάω στο παραμύθι σου? Ή βγαίνει ο δράκος τώρα όπου να 'ναι?"

πάστα σοκολατίνα

Μένω στην ίδια γειτονιά από πάντα, έχω δει μονοκατοικία να γκρεμίζεται και στην θέση της να σηκώνεται μια όμορφη μεν τεράστια δε πολυκατοικία.
Η μάντρα υλικών οικοδομών να γίνεται σχολείο και η αλάνα που παίζαμε παιδιά να γίνεται πλατεία… με παγκάκια και δέντρα.
Κρατάει ακόμα όμως κάτι από τα παλιά, είναι μερικοί άνθρωποι που είναι ίδιοι από πάντα και κάνουν το μέρος οικείο.
Στην γωνία, εκεί που είναι τώρα το σπίτι της Αίγλης, ήταν πριν 30 χρόνια ένα ζαχαροπλαστείο, το ζαχαροπλαστείο του κυρ Γιάννη.
Ένας στριμμένος, κακομούτσουνος άνθρωπος που κάθε γιορτή, όταν είχε πολύ κόσμο, αυτός έβριζε θεούς και δαίμονες επειδή δεν προλάβαινε.
Ήταν ο μοναδικός στην περιοχή και τα γλυκά του ήταν τέλεια… έτσι λεγόταν κιόλας «Το Τέλειον».
Κάποια απογεύματα μου έδινε η γιαγιά μου λεφτά για γλυκάκι. Έτρεχα σφαίρα στον κυρ Γιάννη και έπαιρνα μια πάστα σοκολατίνα.
Αυτό το ίδιο πάντα.
Πάστα σοκολατίνα, απαλή, γλυκιά, με μικρά κομματάκια αμύγδαλο μέσα και σοκολάτα υγείας τριμμένη από πάνω.
Μια φορά πήγα τρέχοντας για την πάστα μου όμως είχαν τελειώσει, στεκόμουν μπροστά στο ψυγείο να διαλέξω άλλη και ο κυρ Γιάννης με αγριοκοίταζε επειδή αργούσα.
Πώς θα διάλεγα αν δεν σκεφτόμουν πρώτα?
-«Τελείωνε» μου λέει «Δεν θα φάμε εδώ όλη την μέρα μας»
-«Ναι, ναι» λέω αλλά ήταν τόσο δύσκολο να αποφασίσω…
-«Τελείωνε σου είπα» αγριεύει ο κυρ Γιάννης τόσο όσο χρειαζόταν για να σαστίσω.
-«Μια αμυγδάλου… όχι όχι την δίπλα καλύτερα, άστο κυρ Γιάννη» λέω αγχωμένη που τον άκουγα να ξεφυσάει «δώσε μου ένα γιαούρτι καλύτερα…»
-«Δεν πας στο γεροδιάολο?» λέει ο κυρ Γιάννης τσαντισμένος και μου δίνει το γιαούρτι. Σε ένα κεσεδάκι πήλινο με χαρτί από πάνω.
Έφυγα τρέχοντας και μόλις έκανα να πηδήξω τα σκαλιά όπως πάντα, τρώω μια τούμπα απίστευτη.
Το γιαούρτι πετάχτηκε και έσκασε με φόρα στο τρίκυκλο του κυρ Γιάννη… στο κάθισμα δίπλα..
Σηκώνομαι με κλάματα από κάτω και βλέπω τον κυρ Γιάννη να βγαίνει αλαφιασμένος από το μαγαζί φωνάζοντας «Στο γεροδιάολο σου είπα να πας, γιατί δεν πήρες και το γιαούρτι σου μαζί?» και έσκυβε πάνω στο τρίκυκλό του.
Έφυγα τρέχοντας, κλαίγοντας, με αίματα στα πόδια και χωρίς γιαούρτι για το σπίτι.
Ποτέ δεν ξαναπήγα και ποτέ δεν έφαγα ξανά πάστα σοκολατίνα… σαν εκείνη τουλάχιστον ποτέ ξανά.