η διπλή ζωή της Βερόνικα

Μερικές μέρες τώρα έρχεται στο πρακτορείο ένας περίεργος τύπος.
Κατά καιρούς βλέπω φάτσες παράξενες, άλλοτε καλοντυμένους με hands free, να μιλάνε στο κινητό και το βλέμμα να μην ξεκολλάει από τα κίτρινα μπαλάκια, άλλοτε μεθυσμένους με μάτια που γυαλίζουν να κρατάνε τα δελτία σαν να είναι η ευκαιρία της ζωής τους και να βρίζουν πουτάνα την τύχη τους γιατί ξέρουν από πριν ότι η ευκαιρία δεν θα έρθει σήμερα.
Αυτός είναι κοντός γύρω στα 40, με χοντρά γυαλιά μυωπίας, ίσια μαλλιά που τα χωρίζει στην μέση.
Φοράει παντελόνι και πολύχρωμο πουκάμισο και κρατάει στο χέρι κλειδιά, κινητό, τσιγάρα αναπτήρα και το τυχερό του στυλό. Ένα τσιγάρο είναι μόνιμα κολλημένο στο στόμα του και κόμποι ιδρώτα είναι κολλημένοι παντού στο μέτωπό του.
Έρχεται τα μεσημέρια αναψοκοκκινισμένος, ιδρωμένος και μεθυσμένος.
Μιλάει ακαταλαβίστηκα και στάλες σάλιου πετάγονται εδώ κι εκεί. Παραπονιέται για την ζέστη, για τον καφέ που πήρε από το μηχάνημα, για το χ που έφερε η Μιλαν, για το άδικο της μοίρας του, για όλα παραπονιέται.
Πληρώνει και τα λεφτά σκορπίζονται στο πάτωμα, σκύβει να τα μαζέψει, του πέφτει το κινητό, τον βοηθάνε να τα κρατήσει όλα αυτά, βρίζει..
Κάποια στιγμή φεύγει και ένα βάρος φεύγει από πάνω μου.
«Προβληματικός» σκέφτομαι και εύχομαι να μην ξανάρθει ποτέ, μόνο φασαρίες μπορούν να κάνουν κάτι τύποι σαν αυτόν.
Λίγες ώρες μετά, το απόγευμα ξανάρχεται, αλλά τώρα είναι αλλιώς.
Ξενέρωτος αυτή τη φορά, καλοχτενισμένος, καθαρά ρούχα και ένα μικρό μαύρο τσαντάκι στο χέρι που έχει μέσα όλα αυτά που κρατούσε στα χέρια του το μεσημέρι.
Ευγενικός, ήσυχος, κάθεται σε μια θέση, γράφει αυτά που θέλει να παίξει, πληρώνει χωρίς πολλά λόγια, χαιρετά και φεύγει.
«Ποιος από τους δύο είναι ο πραγματικός?» αναρωτιέμαι καθώς τον βλέπω να απομακρύνεται.
Το επόμενο μεσημέρι που τον είδα πάλι ιδρωμένο, μεθυσμένο κλπ κλπ κατάλαβα.
Η διπλή ζωή της Βερόνικα είναι ο τύπος.


Ο μαύρος, χοντρός βάτραχος στην φότο του Αλέξη μπορεί να είναι άσχημος αλλά κάτι καλό προσφέρει, η Βερόνικα προσφέρει άραγε?