ντύσε με

Η μέρα είναι συννεφιασμένη, βροχερή, κρύα. Είναι η πρώτη μέρα φέτος που μοιάζει χειμώνας.
Μπαίνω στο δωμάτιό του, ησυχία, λιγοστό φως μπαίνει από τις γρίλιες και το μόνο που ακούω είναι η ανάσα του. Ρυθμική, ήρεμη, παιδική.
Πλησιάζω στο κρεβάτι του και τον κοιτάζω..
Ίσα ίσα ξεχωρίζει το κεφάλι του κάτω από το γαλάζιο πάπλωμα. Κόκκινο μάγουλο, χείλη μισάνοιχτα και μισοτσαλακωμένα από το μαξιλάρι.
Δεν μου πάει η καρδιά να τον ξυπνήσω αλλά πρέπει να πάει σχολείο.
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού, του χαϊδεύω την πλάτη και του μιλάω σιγά να ξυπνήσει όμορφα.
Τον νοιώθω ότι αρχίζει να ανησυχεί, αλλάζει ρυθμό η ανάπνοη αλλά δεν κινείται.
Συνεχίζω να τον χαϊδεύω και να τον παρακινώ να σηκωθεί.
Τεμπέλικα, νωχελικά βγάζει το πόδι του από το πάπλωμα, το ακουμπάει στα πόδια μου και μουρμουρίζει:"Ντύσε με εσύ σήμερα που κάνει κρύο, βάλε μου τις κάλτσες, ντύσε με. Θέλεις να κρυώσει το μικρό παιδάκι σου?"
Κάποτε, κάποια θα με βρίζει πάρα πολύ... το νοιώθω.