Θυμάμαι

Θυμάμαι μια μέρα πριν 25 χρόνια περίπου, ήμουν 15 τότε κι εκείνος 20.
Έκανα κοπάνα από το σχολείο εκείνη την μέρα και πήγαμε στην Ακρόπολη βόλτα.
Θυμάμαι γέλια τρελά, φιλιά καυτά, ζεστή σοκολάτα στο Αστεροσκοπείο και μεγάλη βόλτα μετά με την μηχανή.
Πώς μου ήρθε?
Νοσταλγία λέγεται?

μακάρι

Μακάρι να ξυπνούσα αύριο το πρωί και να είχα όλες τις λύσεις.
Να μην χρειαζόταν να ψάξω ή να πονοκεφαλιάσω με τπτ και για κανέναν.
Να ήταν όλα λυμένα ή τουλάχιστον να είχα έτοιμες τις απαντήσεις.
Μακάρι

σε σειρά

Απογοητεύτηκα, όποτε σε σκέφτομαι έχω κενά.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα καλά σου, μερικές φορές δεν τα βλέπω καν, κάνω προσπάθεια να τα θυμηθώ.
Μου έδωσες, δεν παραπονιέμαι.
Σκέφτομαι να κρατήσω αυτά και να σταματήσω εδώ.
Αν δεν το κάνω τότε πολύ φοβάμαι ότι θα ξεχάσω εντελώς και αυτό που θα μου μείνει θα είναι ότι ΔΕΝ πήρα, θα είναι κρίμα κι άδικο αν συμβεί αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω προσπάθεια, το ξέρω.
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να συμβιβαστώ, να ρίξω νερό στο κρασί μου...
Δεν έχω λόγο όμως να το κάνω.
Βγήκα μόλις από σχέση ζωής, το λέω και το ξαναλέω. Δεν είμαι δυνατή να αντέξω, να κάνω πίσω, να συμβιβαστώ
Δεν είσαι μαζί μου, δεν θέλεις ή δεν μπορείς δεν έχει σημασία
Δεν είσαι μαζί μου.
Δεν είσαι μαζί μου κι εγώ χρειάζομαι κάποιον.
Δεν είσαι μαζί μου κι εγώ πρέπει να προχωρήσω.

Νομίζω ότι έβαλα σε σειρά τις σκέψεις μου, το μόνο που μένει είναι να τα πω και σε κείνον τώρα.

βλέπεις?

Με βλέπεις?

σχόλιο του αειποτε

Εγγραφές - καθρέφτες. Διαβάζω και βλέπω μέσα το πρόσωπό σας. Η ζωή είναι, πραγματικά, δύσκολη υπόθεση. Λέμε, γράφουμε, σκεφτόμαστε. Πονάμε, επιθυμούμε, αναζητούμε και προσμένουμε. Πάντα προσμένουμε. Ποιος μας συντρέχει, ποιος μας ακούει; Αυτός που επιθυμούμε είναι συνήθως αλλού και αλλιώς. Μένουν αυτές οι εγγραφές, σαν ευχή και σαν κατάρα, να μας θυμίζουν τους δύσκολους έρωτες που ονειρευτήκαμε,ζήσαμε,χάσαμε.
Να είσαστε καλά.


Σχόλιο του αειποτε... τι να πεις μετά από αυτό?

ξέχασες κάτι?

Περάσαμε μια βδομάδα μαζί και ήταν υπέροχα. Ευχαριστήθηκα σεξ, παρέα, τα γέλια, το ενδιαφέρον σου, όλα τα ευχαριστήθηκα.
Έφυγες όπως ήταν στο πρόγραμμα και έμεινα πίσω όπως ήταν επίσης στο πρόγραμμα.
Αυτό που δεν ήταν στο πρόγραμμα είναι ο αποκλεισμός μου από την προσωπική σου ζωή, η έλλειψη επικοινωνίας που επιβάλλεις και δεν μπορώ να δεχτώ.
Τι άλλαξε? θα ρωτήσεις, έτσι δεν ήταν πάντα?
Ναι έτσι ήταν πάντα... μόνο που τότε δεν είχαμε βρεθεί μαζί σε τόσο ιδιαίτερες στιγμές και τότε δεν είχαμε περάσει μέρες, νύχτες, ώρες κολητά.
Εγώ θέλω να σε πάρω τηλ τα μεσάνυχτα να σου πω πόσο μου έλειψες εκείνη την μέρα.
Θέλω να στείλω ένα μήνυμα να πω καλημέρες και να μου απαντήσεις την ίδια μέρα
Ζητάω πολλά?
Που είναι το παράλογο?
Να σου πω εγώ που είναι το παράλογο. Δεν στέκει να ισχυρίζεσαι ότι δεν είναι εφικτή άλλου είδους επικοινωνίας εκτός του νετ, είμαστε μεγάλοι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερόμαστε σαν έφηβοι.
εκτός αν....
εκτός αν....
αν δεν ξέρω τα πάντα
εκτός αν έχεις αφήσει κάτι έξω
αν έχεις παραλείψει
αν ξέχασες

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρκεί το λίγο για να είναι ευτυχισμένοι ή ικανοποιημένοι.
Το καταλαβαίνω αυτό και το δέχομαι αλλά… όταν το «λίγο» σου είναι αόρατο σε μένα και πώς μπορώ να το αντέξω? Και γιατί να το κάνω?
Εγώ βγήκα μόλις από σχέση ζωής, δεν μπορώ να αρκεστώ στο «λίγο» κανενός, δεν μπορώ και δεν θέλω.
Γίνομαι σκληρή? Ίσως είναι όμως η πραγματικότητα αυτή και κανείς δεν βγαίνει πληγωμένος όταν αντικρίζει την πραγματικότητα.
Βάζεις τους όρους σου, θέτεις τα όριά σου και είσαι αξιέπαινος που μοιάζεις τόσο συγκροτημένος και έχεις τέτοιο έλεγχο, μπράβο και πάλι μπράβο.
Εγώ? Βλέπω, καταλαβαίνω αλλά θέλω?