η χρυσή κλωστή

Κεντούσε η ζωή παλάτια μαγικά, πυργοί μυτεροί υψώνονταν ως τον ουρανό
Έπαιζε ο ήλιος κρυφτό στα ορθάνοιχτα παράθυρα, γυάλιζε η θάλασσα έλαμπε γύρω τους και άνθρωποι όμορφοι χόρευαν μέσα τους
Χάζευα καθισμένη στο πιο ψηλό σύννεφο θαμπωμένη από την ομορφιά, μισή στο φως μισή στη σκιά θαύμαζα το κέντημα, χρυσές κλωστές στα ουράνια, ασημένιες στα κύματα, πολύχρωμες στα πρόσωπα
Βελονιά τη βελονιά κεντούσε η ζωή τα θαύματα, στριφογύριζε, καμάρωνε να τα θαυμάσουν όλοι
Και ήρθαν οι λέξεις..αυτές που είναι καταδικασμένες να μ ακολουθούν, στοιβάζονταν στην άκρη της γλώσσας παραξενεμένες από τα σκοτάδια, έσπρωχναν με μανία, παρακαλούσαν, απειλούσαν, καλόπιαναν, θύμωναν αλλά δεν κυλούσε ούτε μισή.
-Άσε με να τρέξω, ψιθύριζε το θαρραλέο ασεμε
-Λύσε με να λυτρωθώ, σιγομουρμούριζαν ασταμάτητα όλα τα λυσεμε μαζί
Μα το στόμα έμενε κλειστό, κρατούσε γερά στα δόντια μαγκωμένη την χρυσή κλωστή που είναι κεντημένο το όνειρο όλο
-Θα ξυλωθεί, θα διαλυθεί και θα γκρεμίσει η γη στα πόδια μας, γλυκοτραγούδησε η ψυχή
-Υπομονή, γουργούρισε η υπομονή και γρήγορα στερέωσε την χρυσή κλωστή γερά,
κρατάει το όνειρο όλο, είπε και κάθησε δίπλα μου στο πιο ψηλό σύννεφο