ντύσε με

Η μέρα είναι συννεφιασμένη, βροχερή, κρύα. Είναι η πρώτη μέρα φέτος που μοιάζει χειμώνας.
Μπαίνω στο δωμάτιό του, ησυχία, λιγοστό φως μπαίνει από τις γρίλιες και το μόνο που ακούω είναι η ανάσα του. Ρυθμική, ήρεμη, παιδική.
Πλησιάζω στο κρεβάτι του και τον κοιτάζω..
Ίσα ίσα ξεχωρίζει το κεφάλι του κάτω από το γαλάζιο πάπλωμα. Κόκκινο μάγουλο, χείλη μισάνοιχτα και μισοτσαλακωμένα από το μαξιλάρι.
Δεν μου πάει η καρδιά να τον ξυπνήσω αλλά πρέπει να πάει σχολείο.
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού, του χαϊδεύω την πλάτη και του μιλάω σιγά να ξυπνήσει όμορφα.
Τον νοιώθω ότι αρχίζει να ανησυχεί, αλλάζει ρυθμό η ανάπνοη αλλά δεν κινείται.
Συνεχίζω να τον χαϊδεύω και να τον παρακινώ να σηκωθεί.
Τεμπέλικα, νωχελικά βγάζει το πόδι του από το πάπλωμα, το ακουμπάει στα πόδια μου και μουρμουρίζει:"Ντύσε με εσύ σήμερα που κάνει κρύο, βάλε μου τις κάλτσες, ντύσε με. Θέλεις να κρυώσει το μικρό παιδάκι σου?"
Κάποτε, κάποια θα με βρίζει πάρα πολύ... το νοιώθω.

ρε κοπελιά..

Μιλάω με μένα κάποιες φορές και μετά από όσα σκεφτώ, αρχίζουν οι ερωτήσεις..
Πόσα θέλω?
Πόσα έχω?
Φτάνουν?
Μήπως ζητάω πολλά?
Είμαι υπερβολική?
Μπορώ?
Θέλω?
Κι αν?
Αν δεν?
Χάνομαι στα ερωτηματικά ώσπου ακούω την φωνή να λέει : «Τι ‘ναι αυτά που μας λες ρε κοπελιά?»
Τότε έρχομαι πάλι στα ίσια μου.


Βρέχει..

καλά-θα-δούμε

Είναι μαζί από παιδιά, ήταν 16 περίπου κι οι δυο τους όταν γνωρίστηκαν.
Η σχέση τους ήταν πάντα θυελλώδης, έντονη, παιχνιδιάρικη, πολλή ερωτική.
Μάλωναν αρκετά και το καλύτερο μέρος του τσακωμού είναι η συμφιλίωση. Αυτό έκαναν κι αυτοί, μάλωναν για να συμφιλιωθούν.
Χώρισαν για κάποιο διάστημα όταν ήταν γύρω στα 20 και εκείνη την φορά η επανασύνδεσή τους ήταν πολλή δυνατή.
Την επισημοποίησαν με αρραβώνα και από τότε ο γάμος έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Παντρεύτηκαν τελικά πέρσι μετά από 6 χρόνια αρραβώνα και αφού έζησαν δυο χρόνια μαζί.
Ένα χρόνο μετά δείχνουν κουρασμένοι όσο ποτέ.
Συνεχίζουν να μαλώνουν αλλά σαν να σοβάρεψε το πράγμα. Βαραίνει η ατμόσφαιρα και τα λόγια επίσης.
Συνεχίζουν να συμφιλιώνονται και να το απολαμβάνουν, αλλά οι ρυθμοί είναι αργοί και τελικά πάντα κάτι μένει.
Τώρα το παιδί έγινε το όνειρο-στόχος της κοπέλας και το καλά-θα-δούμε του νεαρού.
Ένα χρόνο μετά πόσο θα έχουν κουραστεί?
Γιατί δεν τα βλέπουμε αυτά όσο είμαστε μέσα?

είναι απαραίτητο?

Για να μην τρελαθώ εντελώς ψάχνοντας τις απαντήσεις, θα σιγουρευτώ για τις ερωτήσεις.
Είναι οι ερωτήσεις απαραίτητο να απαντηθούν?
Να ψάξω τότε..

όχι άλλα

Ξεχνάω πολύ.
Πρέπει να κάνω ασκήσεις μνήμης.
Δεν αντέχω άλλα πολύχρωμα χαρτάκια γύρω μου.

όλα

Για λίγο κοίταξα και τα είδα όλα.
Για μερικές στιγμές ένοιωσα και γέμισα με όλα.

έλιωσε κι έφυγε.

Δεν έχουμε κοινά, βαριέμαι να βγαίνουμε, όλο στα ίδια και στα ίδια χαζομέρη, μόνοι μας… τι να πούμε άλλο πια?
Νοιώθω πως τα έχουμε πει όλα.
Με τους φίλους μας δεν βγαίνουμε.. οι δικοί μου είναι πολλή φασαρία για κείνην και οι φίλες της είναι εντελώς χαζές.. δεν τις μπορώ.
Μα πώς γίνεται και κάποτε δεν σταματούσαμε να μιλάμε?
Τι λέγαμε τότε?
Οι φορές που περνάω καλά μαζί της και δεν μαλώνουμε για κανένα λόγο, είναι οι φορές που κάνουμε έρωτα.
Και όλα αυτά τα μούτρα?
Μοιάζει σαν ποτέ να μην είναι ευχαριστημένη και νοιώθω συνέχεια ότι κάτι έχω κάνει λάθος.
Τόσα παράπονα…
Μα πώς γίνεται αυτό?
Και τα αστεία? Γελούσαμε συνέχεια κάποτε, τώρα όχι τόσο.
Άλλαξα?
Εκείνη άλλαξε?
Μεγαλώσαμε?

Χαμογελούσα με τις δεκάδες ερωτήσεις του μεγάλου γιου.
Έλιωσε και έφυγε, ήθελα να του πω αλλά φοβήθηκα ότι δεν θα καταλάβει.
Αφού έτσι κι αλλιώς τα ζει, τα νοιώθει και προβληματίζεται.
‘Ολες οι απαντήσεις είναι μέσα στις ερωτήσεις του και εγώ είμαι εδώ να τις ακούσω..

θα έρθει πάλι.

Χωρίζομαι σε πολλά κομμάτια, δίνω από λίγο στον καθένα που με χρειάζεται και αν δεν φτάσει τότε δίνω λίγο ακόμα.
Κάθε βράδυ με μαζεύω και με κοιτάζω καλά να δω τι μου λείπει, τι παραπάνω έδωσα, πόσο μεγάλο ήταν, έχω άλλο?
Όσα κι αν έδωσα, πάλι κάτι παραπάνω έχω.
Κάτι με γεμίζει τελικά.
Όταν οι καταστάσεις με ξεπερνούν, όταν οι άνθρωποι με μπερδεύουν, όταν μου λένε ότι είμαι λιγάκι φεύγα… χαμογελάω.
Ότι έδωσα πάλι σε μένα θα’ ρθει.


Ο Όλυμπος, του Αλέξη.

ναι, σιγά...

-«Μαμά, χτυπάει το κινητό σου»
-«Άστο να χτυπάει, δεν μπορώ τώρα»
-«Κι αν είναι ο μπαμπάς?»
-«θα δω ποιος με καλεί και θα πάρω εγώ, μικρέ. Μην στεναχωριέσαι τόσο.. δεν με ψάχνει κανείς»
-«Αν είναι ο μπαμπάς? Και αν τον πάρεις μετά και δεν τον βρεις? Και αν είναι κάτι σημαντικό? Και αν θέλει εμένα?»
-«θα τον βρω, πάντα τον βρίσκω, μην ανησυχείς»
-«Ναι, σιγά μην τον βρίσκεις πάντα… θα τον είχες αν ήταν έτσι.»

Παναγιώτης 8

μπλέξιμο

Η Ντίνα έχει 3 παιδιά, την Χριστίνα που είναι 8 χρονών και πάει στην τρίτη δημοτικού και τα δίδυμα Βασιλική και Κώστα που πάνε στην πρώτη.
Δύσκολα να μεγαλώνει κανείς τρία παιδιά, πολλά τα έξοδα, πολλές οι υποχρεώσεις, γι’ αυτό όταν έγιναν τα δίδυμα τριών, τα έβαλε σε παιδικό σταθμό και πήγε να δουλέψει.
Ως τις 4 που σχολάνε τα παιδιά προλαβαίνει.. έτσι είχε σκεφτεί.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε ανάποδα, οι δάσκαλοι απεργούν και η απόγνωση έκανε την εμφάνιση της.
Πώς θα γίνει?
Να έρθει η μαμά από το νησί να βοηθήσει για λίγες μέρες.
Έρχεται η μαμά, μένει με τα δίδυμα σπίτι για να πάει η Ντίνα στην δουλειά.
Η απεργία συνεχίζεται και η γιαγιά πρέπει να επιστρέψει κάποια στιγμή.
Τώρα?
Να πάρει λίγες μέρες άδεια να μείνει με τα παιδιά και πού θα πάει… Θα λήξει... δε μπορεί… πόσο πια?
Και η απεργία συνεχίζεται.
Ώρα να πάρει ο σύζυγος λίγες μέρες άδεια.
Κάθεται κι εκείνος λίγες μέρες σπίτι ελπίζοντας.. κάνοντας ευχές και παρακάλια να συμφωνήσουν κάπου να λήξει αυτή η απεργία επιτέλους.
Συνεχίζεται όμως και η απόγνωση γίνεται φόβος.
Ο μικρός μου κάνει μάθημα κανονικά από την αρχή της απεργίας, σαν να μην συμβαίνει δηλαδή.
Ο μεγάλος δεν κάνει τίποτε απολύτως γιατί το σχολείο του είναι σε κατάληψη. Μερικές ώρες φροντιστήριο και οι προπονήσεις, είναι οι ασχολίες του.
Η κόρη της φίλης μου κάνει μάθημα 2 ή 3 φορές την εβδομάδα, πάει κάθε πρωί στο σχολείο να μάθει αν θα απεργήσει η δασκάλα ή όχι.
Ο πιτσιρικάς που μένει απέναντι μου μένει λίγες ώρες την ημέρα με την γειτόνισσα μέχρι να έρθει η μαμά του από την δουλειά νωρίς το μεσημέρι.
Το ζευγάρι δασκάλων που ζει στο δίπλα σπίτι, απεργούν.. αυτό σημαίνει ότι έχει να μπει μισθός στο σπίτι πάνω από έναν μήνα.
Μήπως ήρθε η ώρα να συμφωνήσουν κάπου?
Είναι όλα μια αλυσίδα, το ένα τραβάει το άλλο και μπλεχτήκαμε άσχημα

δεν υπάρχει.

Το μαγικό ραβδάκι που θα προστατεύει τους ανθρώπους που αγαπάω, δεν υπάρχει.
Μπορώ να παρηγορήσω αλλά όχι να προφυλάξω.
Να ακούσω, να κλάψω παρέα, αλλά το χρυσό κλουβί που θα κρύψω μέσα όσους αγαπάω, δεν το έχω.
Να εμψυχώσω, να μαλώσω, να χαϊδέψω, να αγκαλιάσω ζεστά.
Αν κρύψω αυτούς που αγαπάω από την εμμονή μου να μην πληγωθούν, είναι σαν να τους στερώ την χαρά, σαν να τους στερώ την ζωή.
Τι κι αν ξέρω το τέλος? Τι κι αν ξέρω το αποτέλεσμα?
Ο διάβολος είναι σοφός, όχι επειδή είναι Ο διάβολος, αλλά επειδή είναι πολύ γέρος.
Τους αγαπάω πολύ για να τους έχω κρυμμένους.
Με αγαπάω πολύ για να με κρύψω.

ανάμεσα

Εκείνη η ώρα ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, είναι η αγαπημένη μου.
Η ανάσα γίνεται ρυθμική, οι σκέψεις ανύπαρκτες, η φωνή σιγανή, ήρεμη.
Το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα μοιάζει με όνειρο.
Δύσκολα ξεχωρίζονται, είναι η ώρα που χαλαρώνουν οι αντιστάσεις και το φύλλο μπορεί να σηκώσει δυο και να ταξιδέψει ψηλά.
Πετάς αν το θελήσεις, ταξιδεύεις αν το πιστέψεις, αγαπάς αν αφεθείς.
Μάτια κλειστά, ψυχή ολάνοιχτη.
Κι όλο λέω πως θα φύγω κι όλο εδώ είμαι.

χαίρομαι

Χαίρομαι που τα δύσκολα πέρασαν…
Χαίρομαι που γελάω δυνατά, κλαίω με λυγμούς, χαμογελάω και κατσουφιάζω χωρίς να κρέμεται κάτι πάνω από το κεφάλι μου.
Χαίρομαι που νοιώθω ελεύθερη να σκεφτώ, να πράξω, να κάνω λάθος.
Χαίρομαι για πολλά, αλλά αυτό για το οποίο χαίρομαι πιο πολύ από όλα είναι που είχα κάνει μεγάλο λάθος… δεν χρειαζόμουν να κρατηθώ κάπου, μόνο μια αγκαλιά ήθελα τελικά.

αλλάζει

Είσαι καλός άνθρωπος..
Χαίρομαι όταν σου μιλάω, μου κάνεις καλό..
Με καταλαβαίνεις
Δεν με κρίνεις ότι κι αν πω, ότι κι αν κάνω..
Σε εμπιστεύομαι..
Εμείς μιλάμε στα ίσια, δεν φοβόμαστε τις λέξεις…
Η σχέση μας είναι ιδιαίτερη…

Και όταν μιλήσαμε στα ίσια και νομίζαμε ότι δεν φοβόμαστε τις λέξεις…
Υποκρίτρια.
Ανεύθυνη.
Άτιμη.
Γαιδούρα.
Δεν σε καταλαβαίνω, ποτέ δεν σε κατάλαβα.
Αλλάζει κάθε που βραδιάζει λέει το τραγουδάκι και τα λέει σωστά.

Το ηλιοβασίλεμα στη φοτο του Αλέξη είναι η αρχή της καινούριας μέρας, τότε που θα έχουν ήδη αλλάξει όλα.

εφευρέτης

-«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω εφευρέτης» λέει ο μικρός μου γιος.
-«Θέλω να φτιάξω κάτι που δεν θα υπάρχει πουθενά στο κόσμο, να το έχω σκεφτεί μόνο εγώ»
-«Πολύ ωραία ιδέα» του λέω «σαν τι δηλαδή θέλεις να φτιάξεις?»
-«Θα φτιάξω μια μικρή μπαλίτσα που όταν θα την πετάμε κάτω θα ανοίγει και θα γίνεται ένα μεγάλο σπίτι που θα χωράει πολλούς ανθρώπους… η κόκκινη μπαλίτσα θα γίνεται σπίτι και η μπλε καράβι, έτσι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο θα έχουν σπίτι να μείνουν και καράβι να φύγουν αν το θελήσουν…»
Σοφό παιδί.

μαζί

Είναι σαν να σταματούν όλα και να υπάρχω μόνο εγώ, σαν κάθε σκέψη να κάνει λίγο στην άκρη για να χωρέσω εγώ και μόνο.
Μοιάζει το πιο εγωιστικό του κόσμου, αλλά είναι η αλήθεια.
Λες και όσα απασχολούν το μυαλό μου να χάνονται σε λιβάδια με παπαρούνες, να τα παίρνει δυνατός αέρας και να διαλύονται.
Τότε, όταν μένω εγώ και μόνο εγώ μέσα στο μυαλό μου, τότε που κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι στον βυθό της θάλασσας να χαζεύω αστερίες, καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνη μου εκεί.
Μαζί είμαστε και είναι όμορφα.


Λευκάδα.