είσαι χαζή

«Μια χαρά είσαι Μαράκι, καλύτερα δεν σε έχω δει. Καλά έκανες και τον ξεφορτώθηκες τον άχρηστο, τι να τον κάνεις?
Αυτός παιδί μου σου είχε φάει την ζωή, μορέ άστον να δει την γλύκα.
Έτσι, έτσι να καταλάβει τι σημαίνει Μαρία».
Τι ανοησία υπάρχει στον κόσμο? Πόση μικροπρέπεια και κατινιά?
Πόσο σκατόψυχος πρέπει να είναι κάποιος για να πει τέτοιες ηλιθιότητες?
Τι να απαντήσω εγώ σε αυτή την γυναίκα που από το πουθενά είχε το θράσος να σχολιάσει και να βγάλει και συμπεράσματα κιόλας.
Δεν τις αντέχω αυτές τις κυρίες δήθεν και το κακό είναι ότι είναι πολλές και παντού.

κύκλος

Ο Άνεμος και ο Mac έκλεισαν και έφυγαν.
Έκαναν τον κύκλο και αποχώρησαν.
Αυτοί ήταν "διάσημοι" κατά κάποιο τρόπο στην μπλογκοσφαιρα και όλοι οι επισκέπτες των ημερολογίων τους, όπως εγώ, αναρωτήθηκαν τους λόγους, μετά στεναχωρέθηκαν για την απώλεια της "παρέας" τους και μετά... πήγαν ένα κλικ παρακάτω.
Πόσοι άλλοι είναι αυτοί που μπήκαν εδώ, έφτιαξαν το δικό τους ημερολόγιο, έβγαλαν τα άντερά τους έξω και μόλις έκλεισε ο κύκλος τους, χάθηκαν τόσο αθόρυβα όσο όταν ξεκίνησαν.

καλό βραδάκι

θύελα

Δεν είμαστε φίλοι, δεν είμαστε και απλοί γνωστοί όμως.
Δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα πάρεις τηλέφωνο όταν είσαι χάλια, αλλά εμένα θα ζητήσεις όταν ψάχνεις τις λύσεις για το όποιο πρόβλημα.
Δεν θα έρθεις σε μένα όταν θέλεις παρέα για να βγεις, αλλά μόνο εγώ είμαι αυτή που θα σε βοηθήσει να γυρίσεις πίσω όταν δεν μπορείς.
Θυμάμαι που μου έλεγες ότι ήμουν το όνειρο που έγινε εφιάλτης και αναρωτιέμαι.. τι να είναι άραγε αυτό που σε κάνει να θες να ζεις στον εφιάλτη σου?
Τι διάολο είμαστε τελικά?
Ή μήπως δεν είναι απαραίτητο να βάλουμε μια ταμπελίτσα στην σχέση μας?
Αν δεν βάλουμε όμως τότε πώς θα κρατήσουμε τις αποστάσεις?


Καλοκαίριασε και κάνει κρύο εδώ μέσα.

θέα

Χτες το βράδυ είδα γυναίκες με τα πιο μικροσκοπικά ρούχα του πλανήτη, ήταν όλες, μικρές, μεγάλες ντυμένες πολύ προκλητικά. Δεν ταιριάζει η λέξη προκλητικά, αλλά δεν μου έρχεται καμιά άλλη εκτός του ξέκωλου…
Όμορφες οι περισσότερες, αλλά και αυτές που δεν ήταν τόσο όμορφες ήταν σίγουρα περιποιημένες και προκλητικά ντυμένες (η λέξη προκλητικά δεν είναι η σωστή κλπ κλπ).
Καμάκι παντού, χορός ερωτικός, βλέμματα καυτά, λουλούδια έπεφταν βροχή στις πιο όμορφες και έσκαγε κανένα σε κάποιο κεφάλι μιας όχι και τόσο προικισμένης από τη φύση μορφονιάς.
Αγγίγματα φευγαλέα, χαμόγελα πονηρά, ήταν παντού διάχυτη η επιθυμία, παιχνίδια ατελείωτα και εγώ ο παρατηρητής.
Αναρωτιέμαι πόσοι από όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί χτες το βράδυ με αυτή την διάθεση, εκπλήρωσαν τον σκοπό τους.
Πάντως όλο αυτό στοιχίζει 150 ευρώ το μπουκάλι ουίσκι.
Καλά ήταν, θα ξαναπάμε

όμορφο

Κομψό
Φωτεινό
Μοιάζει αφιλόξενο ή είναι μόνο η ιδέα μου?

τα δωμάτια

Τα δωμάτια είναι δυο, το ένα δίπλα από το άλλο, μεγάλα, τετράγωνα, άδεια δωμάτια.
Ενώνονται μεταξύ τους με ένα άνοιγμα όσο μια πόρτα και δεν υπάρχουν πουθενά παράθυρα.
Το ένα είναι εκτυφλωτικά φωτεινό και το άλλο θεοσκότεινο.
Όταν βρίσκομαι στο φωτεινό δωμάτιο, κοιτάζω προς το σκοτεινό, στο άνοιγμα και το μόνο που βλέπω είναι μαυρίλα.
Όταν βρίσκομαι στο σκοτεινό δωμάτιο βλέπω τα πάντα στο άλλο, χωρίς να με βλέπει κανείς.
Εκεί προτιμώ να είμαι, στα σκοτάδια, να μην φαίνομαι και να βλέπω έξω.

ψεύτρα

Ψέμα μικρό, μεγάλο, ανεπανόρθωτο, ανεπαίσθητο, με λόγο ή χωρίς, ψέμα για να καλύψω κάτι άλλο ή για να δω αντιδράσεις.
Έχω πει ψέματα πολλές φορές για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνω σχετικά καλά.
Αν θελήσω να παραμυθιάσω κάποιον μπορώ να το κάνω και όσο λιγότερο με ξέρει, τόσο πιο εύκολο μου είναι.
Απλά πράγματα που συμβαίνουν σε όλους νομίζω, δεν αντέχω αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν λένε ψέματα ποτέ… τόση καλοσύνη δεν την μπορώ πια.
Είναι μια παρεξηγημένη και άκρως μπερδεμένη λέξη το ψέμα.
Συχνά ανακατεύεται με την αλήθεια και μισό ψέμα, μισή αλήθεια φτιάχνουν καινούριες πραγματικότητες.
Είναι σαν το μισοάδειο-μισογεμάτο ποτήρι. Μια πραγματικότητα μπορεί να είναι μισό ψέμα και μισή αλήθεια και από όποια γωνία το δεις, έχεις και άλλη άποψη.
Τελικά η τιμιότητα πού είναι? Να μην λέω ψέμα ή να το παραδέχομαι στα ίσια όταν χρειαστεί ή θελήσω?

θα μείνω με τον μπαμπά

«Δεν θέλω να ζήσω άλλο μαζί σου, θα πάω να μείνω με τον πατέρα μου».
Την πρώτη φορά που άκουσα τον μικρό μου γιο να μου το λέει αυτό, ήθελα να πεθάνω.
Την δεύτερη φορά που μετά από καυγά μου το ξαναείπε, ήμουν πιο ψύχραιμη.
Την τρίτη φορά που το άκουσα ήταν στο τηλέφωνο μετά από πίεση για να γράψει πριν πάω στο σπίτι από την δουλειά, μέτρησα ως το δέκα και του λέω με ύφος :
«Βγάλε από την ντουλάπα την κόκκινη βαλίτσα που είναι η πιο μεγάλη και έρχομαι, πιστεύω να χωρέσουν όλα τα πράγματά σου εκεί, τον μπαμπά τον πήρες τηλέφωνο να σε περιμένει?»
Πήγα σπίτι μετά από λίγο και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου να βλέπει τηλεόραση και να τρώει παγωτό
«Τα τελείωσα όλα» φωνάζει από μέσα μπουκωμένος.
«Με τον μπαμπά μίλησες?» ρωτάω για να δω αν το θυμάται και τι διάθεση έχει.
«Ναι, είπε ότι δεν μπορώ να μείνω μαζί του τώρα επειδή έχω σχολείο, αλλά θα με πάρει το καλοκαίρι και θα πάμε διακοπές»
«Ωραία, άρα μένεις εδώ ακόμα έτσι δεν είναι?»
«Δυστυχώς ναι, αλλά πού θα πάει? Θα μεγαλώσω και τότε θα μένω εκεί που έχω ονειρευτεί...»
«Πού δηλαδή?»
«Εκεί που είναι πάντα διακοπές, τρώνε μόνο παγωτό φράουλα και έχω ότι ζητήσω».
Στου μπαμπά δηλαδή, σκέφτομαι, αλλά δεν είπα λέξη

τελείωσε.

Θυμάσαι τότε που ότι έλεγα ήταν αστείο? ή ενδιαφέρον? ή λογικό?
Θυμάσαι τότε που δεν υπήρχε αμφιβολία αν σε θέλω ή όχι? Το ένιωθαν και οι τοίχοι.
Θυμάσαι τότε που τρώγαμε, πίναμε, μιλούσαμε με τους φίλους, γελούσαμε με αστεία και ο νους ήταν στην ώρα. Πότε θα μείνουμε μόνοι ήταν το ζητούμενο.
Ήταν τόσο όμορφα τότε.
Μην το δηλητηριάσουμε.
Τελείωσε.




Τη φοτο την βρήκα κάπου, που δεν θυμάμαι και την πήρα για δικιά μου.

να μην ξεχάσω...

Να βρω το κουράγιο να πω ότι θέλω.
Να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω με απλά λόγια αυτό ακριβώς που σκέφτομαι.
Να μην ντραπώ να πω ότι είμαι μόνη.
Να τολμήσω να ζητήσω παρέα.
Να κάνω εγώ το πρώτο βήμα

ο ξενοδόχος

Ο μεγάλος γιος τα έχει με μια κοπέλα ένα χρόνο μεγαλύτερή του. Μια μικρή κουκλίτσα, μικροκαμωμένη, ναζιάρα, χαριτωμένη, ξανθιά, μικρή κυρία.
Είναι ερωτευμένος όσο δεν πάει άλλο, αλλά συχνά όταν συζητάμε τον πιάνω να της κρύβει πράγματα και τον ρώτησα γιατί το κάνει.
-«Με ποιους θα βγεις?» ρωτάω
-«Με την φίλη μου την Χρύσα και κάποια άλλα παιδιά. Έχε το νου σου, η Νατάσα δεν το ξέρει….» απαντά εκείνος και περιμένει να του πω ότι θα τον καλύψω αν χρειαστεί.
Όταν τον ρώτησα γιατί δεν της λέει την αλήθεια μου απάντησε ότι δεν χρειάζεται να ξέρει τα πάντα, επειδή ζηλεύει άδικα την φιλενάδα του την Χρύσα και θέλει να αποφύγει τις εξηγήσεις κλπ κλπ.
Τα έχει κανονίσει όλα μια χαρά, νωρίς το απόγευμα θα έβγαινε με την φίλη την Χρύσα και στις 8 με το κορίτσι του την όμορφη Νατάσα.
Έρχεται στο σπίτι μας γύρω στις 4 η Χρύσα με χαμηλό τζιν παντελόνι, ροζ μικροσκοπικό φανελάκι να τον πάρει. Τσαχπίνα, έξυπνο μουτράκι, μια κοψιά σχεδόν με το κορίτσι του.
Ο μικρός γιος παρακολουθεί ήσυχος, τον έχει δασκαλέψει καλά : «Θα είσαι ήσυχος όταν έρχονται οι φίλοι μου, αλλιώς θα βλέπεις τον υπολογιστή με τα κιάλια που σου πήρε δώρο ο μπαμπάς» τέλος η συζήτηση, αυτό αρκεί, γιατί γνωρίζει ότι το εννοεί.
Πήγαν την βόλτα τους, επέστρεψε κάποια στιγμή και άρχισε να ετοιμάζεται για την «βόλτα-σεξ όπου βρούμε» με την Νατάσα.
Χτυπάει το κουδούνι ενώ εκείνος βάζει τζελ στα μαλλιά, ανοίγει ο μικρός την πόρτα και βρίσκεται μπροστά στην Νατάσα που φορά ένα ροζ μικροσκοπικό φανελάκι, παρόμοιο με της Χρύσας.
Την κοιτάζει ο μικρός και λέει: «καλά, εσύ δεν είχες μαύρα μαλλιά? Περίεργο… πριν νόμιζα ότι είχες μαύρα μαλλιά. Μέσα είναι, έλα σε περιμένει» και εξαφανίζεται στο δωμάτιό του αφήνοντας εμένα να κοιτάζω το ταβάνι και τον αδερφό του να τρώει το ζελέ που ήθελε να βάλει στα μαλλιά του.
Όλα τα είχε λογαριάσει, όλα εκτός από τον ξενοδόχο.
Έτσι είναι η ζωή από αλλού το περιμένεις και από αλλού σου ‘ρχεται.

ο αλβανός

Χτες ήμουν απόγευμα στην δουλειά, αυτό σημαίνει ότι είμαι στο πρακτορείο από τις 3 το μεσημέρι ως τις 10 το βράδυ περίπου.
Η διαφορά ανάμεσα στην πρωινή και την απογευματινή βάρδια είναι μεγάλη.
Πρώτα πρώτα το πρωί έχει λιγότερη δουλειά, το απόγευμα έχουν σχολάσει από τις δουλειές τους και έχουν χρόνο να παίξουν.
Επίσης το πρωί μαζεύονται άλλου είδους άνθρωποι, συνταξιούχοι, ταξιτζήδες, οι χτίστες από την οικοδομή απέναντι, νοικοκυρές που περνούν και θυμούνται την διαφήμιση με το μεγάλο τζακποτ…
Το απόγευμα έρχονται οι άλλοι, οι μεγαλύτεροι παίκτες, αυτοί που έχουν δεν έχουν θα ξοδέψουν κάποια χρήματα είτε για να γεμίσουν την τσέπη τους είτε το μυαλό τους.
Υπάρχουν και κάποιοι που δεν έχουν συγκεκριμένη ώρα, μάλλον άνεργοι αλλά με λεφτά, δεν έρχονται ποτέ μόνοι, η παρέα τους θα είναι 3 άτομα και πάνω.
Μιλώ για τους αλβανούς, αυτούς που πάντα όταν αναφέρεται ο ένας στον άλλον θα μιλήσουν στην γλώσσα τους, άσχετα αν πριν μισό λεπτό μου μιλούσαν με σχεδόν άπταιστα ελληνικά.
Κάποιοι από αυτούς είναι ψαρωμένοι και κάποιοι το ακριβώς αντίθετο.
Εμένα η δουλειά μου είναι να εξυπηρετώ όλους όσους διαλέγουν το δικό μας πρακτορείο να κυνηγήσουν την τύχη τους και αυτό κάνω
Είναι κάποιες φορές όμως που θέλω πάρα πολύ να πάρω τον καφέ και να τον πετάξω με δύναμη στο κεφάλι κάποιου μαζί με το φλυτζάνι.
Μπήκε χθες ο αλβανός, μεθυσμένος και ήθελε να παίξει 5 ευρώ και να κερδίσει 500… τώρα αν γίνεται, μην περιμένει.
Δεν έγινε τίποτε και βγάζει άλλα 5 να παίξει βρίζοντας ιερά και όσια.
Μερικοί πελάτες δυσανασχέτησαν και κανονικά θα έπρεπε να του είχα μιλήσει από εκείνη τη στιγμή, αλλά ήταν μεθυσμένος και ο τρελός είδε τον μεθυσμένο και φοβήθηκε…
Η συνέχεια είναι ένα θρίλερ, γιατί δεν ο τύπος δεν κέρδισε τίποτε και ποιος θα την πληρώσει?
Όταν είδα ότι αγρίεψε πολύ και οι φωνές του ήταν έντονες, τον φωνάζω κοντά και του λέω ότι τώρα είναι η ώρα που πρέπει να φύγει, με κοιτάζει με ύφος σκληρού άντρα πολλά-βαρύ και μου λέει : «και ποια είσαι εσύ που θα μου πεις πότε θα φύγω και πότε όχι?»
«εγώ είμαι η υπεύθυνη του μαγαζιού και σου ζητάω να φύγεις τώρα» του λέω με όση ψυχραιμία μου είχε μείνει.
«να πας να γαμηθείς κι εσύ και το μαγαζί σου» μου λέει πολύ ευγενικά ο αλβανός και βγάζει άλλα 5 ευρώ να παίξει.
Για κάποιο παράξενο λόγο, δεν θύμωσα, ίσως επειδή ήταν τόσο λιώμα ή ίσως επειδή έμοιαζε τόσο ηλίθιος… δεν ξέρω.
Τον ξαναφωνάζω κοντά και του λέω ψιθυριστά : «Πρέπει να μην παίξεις άλλο, σου έχω ρίξει τόσες κατάρες που δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις ούτε σε χίλια χρόνια» και του χαμογελάω.
Ο αλβανός τινάζεται ( οι άνθρωποι που παίζουν τυχερά πιστεύουν πολύ σε γούρια, ατυχίες στο μάτι κλπ κλπ), μαζεύει τα πράγματά του και νομίζω ακόμα τρέχει.
Αντιμετωπίστηκε και αυτό, ως την επόμενη φορά… ψυχραιμία

θρησκευτικά

Ο μεγάλος γιος δεν πιστεύει στον θεό.
Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε αυτό αλλά είναι ένας χρόνος τώρα που έχει ανησυχίες και προβληματισμούς για πολλά θέματα.
Ένα από αυτά είναι ο θεός.
Βασικά, από συζητήσεις που κάνουμε έχω καταλάβει ότι δεν ξέρει τι ακριβώς πιστεύει αλλά οι προβληματισμοί κάνουν καλό, ξυπνούν το πνεύμα, ανοίγουν συζητήσεις, μεγαλώνει το μυαλό και η ψυχή επίσης.
Το αγαπημένο του θέμα για κάμποσο ήταν αν θα πρέπει να βαφτιζόμαστε σε τόσο μικρή ηλικία και η αγαπημένη του ώρα για να το αναλύσει το συγκεκριμένο ήταν η ώρα των θρησκευτικών στο σχολείο.
Η καθηγήτρια είναι μια ευχάριστη γυναίκα, έμπειρη και ανοικτή σε προκλήσεις, ότι πρέπει δηλαδή για τον γιο μου.
Την πρώτη φορά που έφερε το θέμα στην τάξη έγινε ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα-συζήτηση που συμμετείχαν τα περισσότερα παιδιά με την καθηγήτρια να δείχνει μεγάλο ενθουσιασμό που τα παιδιά της προβληματίστηκαν και δεν έπαιζαν όνομα-ζώο-πράγμα όσο εκείνη παρέδιδε.
Την δεύτερη φορά που έφερε το θέμα η καθηγήτρια με υπομονή απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις αλλά κράτησε λίγο χρόνο για να παραδώσει μάθημα.
Την τρίτη φορά που το ίδιο πιασάρικο θέμα έπεσε στην τάξη η γυναίκα άρχισε να πονηρεύεται.
Ρε μπας και με δουλεύουν όλοι μαζί? σκέφτηκε και απόφυγε να ανοίξει κουβέντα σηκώνοντας τον γιο μου να πει μάθημα.
«Τι μάθημα να πω κυρία? λέει με ύφος πονεμένο, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσείς θέλετε να σας πω μάθημα?
Να πούμε καλύτερα γιατί το Πάσχα είναι κινητή γιορτή ενώ τα Χριστούγεννα όχι? Ξέρουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Χριστός αλλά δυστυχώς δεν ξέρουμε πότε πέθανε ε?»
«Όχι να μην πούμε» λέει εκείνη αγριεμένη «επειδή εσένα η μαμά και ο μπαμπάς σου δεν σε ρώτησαν αν θες ή όχι να βαφτιστείς δεν θα την πληρώσω εγώ την νύφη, άλλαξε όνομα, άλλαξε θρησκεία, άλλαξε και φύλο, μόνο πες μάθημα γιατί δεν θα δεις βαθμό στον τετράμηνο»
Μετά από λίγες μέρες βρέθηκα με την συγκεκριμένη καθηγήτρια και μου έλεγε πόσο πιο πολύ ενδιαφέρον έχει το μάθημα όταν προσπαθούν να προσεγγίσουν τόσο δύσκολα και ευαίσθητα θέματα και πόσο την λυπεί το αυστηρό πρόγραμμα της ύλης που είναι υποχρεωμένοι να καλύψουν και δεν τους επιτρέπει να το κάνουν.
Οι απορίες του έμειναν του γιου αλλά έκανε μια φίλη.
Κάτι είναι κι αυτό.

απάτη

Αυτό που θέλω να πω είναι μέσα στο μυαλό μου.
Προσπάθησα να ξεκινήσω μια πρόταση αλλά δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που ήθελα να πω, την σβήνω και αρχίζω μια νέα…
Δεν είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου, δεν ξέρω την λέξη και πρέπει να βάλω κόμμα εδώ ή όχι?
Πάμε πάλι από την αρχή, το μόνο που χρειάζεται είναι να εστιάσω το θέμα και με απλά λόγια και μικρές προτάσεις να το βάλω κάτω.
Μπα, δεν γίνεται τίποτα
Δεν βαριέσαι, μήπως τόσα που γράφονται κάθε στιγμή είναι σωστά εστιασμένα? Ή μήπως όλα τα κόμματα, τελείες και θαυμαστικά που μπαίνουν τώρα που γράφω είναι στη σωστή θέση και βγάζουν το νόημα που θέλει ο συγγραφέας?
Ή μήπως έχει σημασία αν όποιος διαβάσει το κείμενο καταλάβει τι λέω, το ύφος μου και την διάθεσή μου.
Εγώ καταλαβαίνω τους άλλους?
Απάτη μου κάνει κι εγώ συνεργός.

χάθηκε

Χάθηκε η βάση μου.
Χάθηκε και η παρέα μου.
Περίεργο πόσο ασήμαντα μοιάζουν μερικές φορές όσα έχουμε δεδομένα
Θα φτιάξω άλλη.

Στη φοτο είναι η Σκύρος... δεν μπορώ ακόμα να την ξεπεράσω.
θα γίνει κι αυτό όμως.

το νου σου

με βλέπει
με κρίνει
με σχολιάζει ανελέητα
με λατρεύει όμως και μου το δείχνει όσο κανείς άλλος

η αγαπημένη του φράση όταν θέλει να με τρομάξει είναι:"Σε βλέπω μαμά... το νου σου"
τον έχω τον νου μου μικρέ και είναι όλος πάνω σου.