Περπατούσα στο μικρό χωριό και χάζευα τα σπίτια, τους ανθρώπους, τους πλακόστρωτους στενούς δρόμους, τα γεράνια που ξεχείλιζαν από τις γλάστρες.Πέρασα ανάμεσα από τρία παιδιά που έπαιζαν κυνηγητό, χαιρέτησα δυο κυρίες εντελώς άγνωστες που μου χαμογέλασαν, αγόρασα ένα μπουκάλι νερό και στάθηκα λίγο να πιω.
Έπεσε το μάτι μου σε μια γάτα που βγήκε αργά, νωχελικά από τη σχισμή ενός βράχου και πήγα προς εκεί να δω…
Εγκατάλειψη, ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
Μεγάλη ιστορία, ήταν το δεύτερο και μου έμεινε από τότε.
Πόσο θα ήθελα να μάθαινα την ιστορία του…
8 σχόλια:
Η εγκατάλειψη των χωριών της ελληνικής υπαίθρου είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Μια φορά πηγαίνοντας από Καστοριά στις Πρέσπες πέρασα μέσα από τρία χωριά φαντάσματα -τύπου Άγριας Δύσης. Το ένα είχε και μια γιαγιά που μας μίλησε, τα άλλα ήταν τελείως ερειπωμένα.
Έτσι είναι δείμε, πράγματι. Η εγκατάλειψη έχει απλωθεί σ' ολόκληρη την επικράτεια και δυστυχώς δεν υπάρχουν θεσμοί και υποδομές που θα μπορούσαν να κρατήσουν τον κόσμο στα χωριά. Και ούτε φαίνεται να γίνεται κάποια αξιόλογη προσπάθεια από τους κυβερνώντες για να αλλάξει κάτι.
Ετσι σκέφτομαι και εγώ όταν βλέπω ένα εγκατελελειμένο σπίτι.. "Ποιός ζούσε άραγε εδώ , που να βρίσκεται τώρα γιατί τόση εγκατάλειψη"..
Κυρίως κάποια νεοκλασσικά που βλέπω μέσα στην Αθήνα με τα όμορφα αγάλματα στα περβάζια τους , έτοιμα να πέσουν και γίνουν χίλια κομμάτια στην πολύβουη πόλη..
Καλημέρα και καλό μήνα ..
Αστυφιλία, η 'θέα΄ της σύγχρονης Ελλάδας. Όλη τη λατρεύουν..
Δήμο γράψε τις ιστορίες που έμαθες από την γιαγιά.
θα έχει πολύ ενδιαφέρον:)
lamiotis, και κάπως έτσι ερημώνουν και μένουν ντουβάρια με μια μικρή-μεγάλη ιστορία το καθένα:)
Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ, όνειρα:)
Να γυρίσουμε πίσω λες, φτερό?:))
Καλησπέρα σε όλους
Καλό μήνα:)
Και να 'θελα, δε θα μπορούσα Mario... Παιδί της πόλης ειμ' εγώ. Και παιδί αστών γονέων επίσης...
τιποτα δεν θα χαθει οσο το αγαπαμε και το μεταφερουμε.....τον Ομηρο τον λεγανε προφορικα.....και σωθηκε.......
Καλο Μηνα !!!!!
Τι ιστορίες να γράψω. Μου είπε απλά με πόνο κάτι του στυλ τι να κάνω παιδάκι μου, μόνη έμεινα. Μόνη παρέα μου οι Αλβανοί που μπαίνουν στα άδεια σπίτια (ήταν η εποχή των πολλών λαθρομεταναστών). Τα έλεγε με παράπονα και απουρούσα πώς ζούσε ακόμα. Την λυπήθηκα, αλλά ήταν επιλογή της να μείνει εκεί. Τη σμυπόνεσα.
Δημοσίευση σχολίου