παγωμένα αμύγδαλα με αλάτι

Για πολλά χρόνια το στέκι μου ήταν ένα μπαρακι στην Κυψέλη, το Ύρια.
Ένα παλιό σπίτι ήταν, όμορφα διακοσμημένο και πολύ ζεστό.
Υπάρχει ακόμα το οίκημα αλλά είναι άδειο και εγκαταλειμένο πια.
Θυμάμαι γλέντια εκεί μέσα, παρέες μεγάλες, γέλια, χορούς και πανηγύρια.
Καυγάδες, όμορφες γκαρσόνες, ο Στεφ πίσω από την μπάρα, σφηνάκια τεκίλες, κόσμος.
Κάποια βράδια ερχόταν στο μαγαζί ένας ηλικιωμένος που πουλούσε αμύγδαλα.
΄Ενας παππούς κοντός και παχύς με γκρίζα μαλλιά, στρογγυλό χαμογελαστό πρόσωπο, φορούσε τραγιάσκα και κρατούσε ένα κοφίνι που μέσα είχε πάγο και εκεί πάγωναν αμύγδαλα... τεράστια, στρουμπουλά αμύγδαλα.
Περνούσε ανάμεσα στα τραπέζια χαμογελαστός και όποιος ήθελε τον φώναζε για λίγα αμυγδαλάκια.
Έβαζε ένα μικρό κομματάκι λαδόκολα στον πάγκο και με μια μικρή σέσουλα άφηνε ένα βουναλάκι από παγωμένα αμύγδαλα με μεγάλη προσοχή μην κυλήσει κανένα και πέσει κάτω. Έκλεινε προσεκτικά το κοφίνι με ένα πανί και έβγαζε από την τσέπη του ένα μπουκαλάκι με αλάτι, άλλο ένα βουναλάκι από αλάτι σχηματιζόταν δίπλα στα αμύγδαλα.
100 δραχμές στοίχιζαν, τα έπαιρνε και συνέχιζε την βόλτα του ανάμεσα στα τραπέζια ή και στα άλλα μαγαζιά της περιοχής.
Τον συμπαθούσα αυτόν τον άνθρωπο αλλά ποτέ δεν του μίλησα.
Μόνο μια φορά με είδε κλαμένη, με κοίταξε, χαμογέλασε και μου έκανε δώρο ένα βουναλάκι αμύγδαλα όλο για μένα.
Μεγαλείο.