άργησες

Είσαι ο άνθρωπός μου.
Αυτό μου είπε και έμεινα για μερικά λεπτά να κοιτάζω το κενό.
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Χρειάστηκε να περάσω από τόσες περιπέτειες για να ακούσω αυτή την πρόταση.
Χρειάστηκε κι εσύ πρώτα να βγάλεις όλες τις κακίες σου για να βγει στην επιφάνεια το αυτονόητο.
Έπρεπε να πονέσω και να δηλητηριαστώ ανεπανόρθωτα για να ακούσω αυτό που άλλες εποχές ήταν το μόνο που ήθελα.
Πέρα από όλα, όσα ζήσαμε μαζί, όσα φτιάξαμε μαζί, τα παιδιά μας, οι δουλειές μας, οι φίλοι και γνωστοί μας, οι καυγάδες, οι απιστίες, οι λέξεις…
Πέρα από όλα και πάνω από όλα, μετά από τόσο καιρό και όταν μοιάζει να έχει περάσει η καταιγίδα, εγώ παραμένω ο άνθρωπός σου.
Γιατί δεν κλαίω?
Μα γιατί δεν με συγκινεί?
Άργησες.