Στην τηλεόραση δείχνει ποδόσφαιρο χωρίς ήχο, ξεχασμένο από πριν που έβλεπε ο γιος μου.
Εγώ και η μάνα μου καθόμαστε στον καναπέ δίπλα δίπλα, πίνουμε βυσσινάδα και συζητάμε χαλαρά, περί ανέμων και υδάτων.
Πέφτει το βλέμμα μου στην τηλεόραση και λέω:
-«Έχουν ομορφύνει οι ποδοσφαιριστές τον τελευταίο καιρό, δε νομίζεις?»
-«Δεν έχουν ομορφύνει, πάντα όμορφοι ήταν, απλά εσύ τους είδες τώρα» απαντά η μάνα με τον γνωστό, κοφτό τρόπο της και με βάζει σε σκέψεις.
Έτσι είναι?
Τώρα το είδα εγώ?
Πόσα ακόμα υπάρχουν που κοιτάζω αλλά δεν βλέπω?
Γιατί το θέμα μας δεν είναι αν ομόρφυναν οι ποσοδοσφαιριστές ή όχι, το θέμα είναι ότι το τι βλέπουμε έχει σχέση με το πως νοιώθουμε.
η φοτο είναι άσχετη, αλλά είναι πολύ γαλάζια και μου αρέσει να την κοιτώ.
4 σχόλια:
Πόσα ακόμα υπάρχουν που κοιτάζω αλλά δεν βλέπω?
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω!
καλά αυτό ξαναπές το..
ανακούφιση νοιώθω όταν έστω και ένας ταυτίζεται με αυτό που γράφω κάθε φορά.
μεγάλη υπόθεση να μιλάς σε αγνώστους κι όμως... να σε καταλαβαίνουν καλύτερα κι από τους γνωστούς.
καλημέρες πολλές
μόνο ένας;;;; βάλε κι εμένα στην λίστα. :)
Δημοσίευση σχολίου