έτσι

Επέμενε να μάθει για ποιον μιλούσα σε κάποια από τις δημοσιεύσεις.
Δεν ήθελα να πω και το έκανα εμφανές.
Επέμενε κι άλλο… αντιστάθηκα.
Το έριξε στην πλάκα… και πάλι αρνήθηκα να πω για ποιον μιλώ στο συγκεκριμένο ποστ.
Συνέχισε να ρωτά και να επιμένει, συνέχισα να λέω όχι.
Μαλώσαμε στο τέλος.
Γιατί έκανα το λάθος να του φανερώσω την ύπαρξη των ημερολογίων?
Επειδή είμαι ηλίθια και πίστεψα ότι αντέχει.
Σαν να μην υπάρχεις… έτσι θα συνεχίσω.
Έτσι έγραφα, ξέρεις, σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εμένα…. Έτσι θα συνεχίσω.

σε αγαπάει?

-Σε αγαπάει?
-Έτσι λέει.
-Εσύ?
-Περνάω καλά.
-Δεν απάντησες.
-Ε, τι να σου πω? Περνάω καλά σου λέω.
-Δεν είπες το ίδιο όταν σε ρώτησα για κείνη,
-Εκείνη μου λέει συνέχεια πόσο με αγαπάει.
-Κι εσύ? Εσύ τι λες? Πόσο καλά περνάς?
-Ναι.
-Ξέρεις να αγαπάς?
-Ναι.
-Πώς είσαι σίγουρος?
-Αγάπησα εσένα κάποτε και το ξέρω.
-…..
-Εσύ αγαπάς?
-Αγάπησα εσένα κάποτε….

σε συνάντησα στο bar

Είναι παράξενο να γνωρίζεις άλλους bloggers.
Συνήθως όταν γνωρίζουμε κάποιον πρώτα τον βλέπουμε, μετά τον ακούμε και πολύ αργότερα μαθαίνουμε τα προσωπικά του ή την τρέλα που κουβαλάει ή πόσο μεγάλο ψώνιο είναι. Μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ, αν δεν αφιερώσουμε χρόνο.
Στην περίπτωση που συναντιούνται bloggers συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πρώτα μαθαίνουμε τα μέσα και μετά βλέπουμε, ακούμε, καταλαβαίνουμε…
Δεν ξέρω αν όλοι όσοι γνώρισα είναι «καλοί» άνθρωποι, ο καθένας είναι καλός σε κάτι ή έχει κάτι καλό, φαντάζομαι.
Ξέρω όμως ότι μοιράζομαι την χαρά της παρέας, την επιθυμία μου για επικοινωνία, την περιέργειά μου να δω πίσω από τις λέξεις και κανένα δυο μπουκάλια ρακές ή τεκίλες…
Μου φτάνουν αυτά.

Βάσω και θανάση ευχαριστώ από καρδιάς. Με ξαφνιάσατε ευχάριστα, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα να εκπλήσσομαι.
Φιλιά σε όλους.

μπιρίμπα

Οι τηλεοράσεις στο βάθος του μαγαζιού δείχνουν κινο, 8 άνθρωποι κάθονται στα δυο μεγάλα τραπέζια που είναι εκεί και παίζουν, πίνοντας καφέ, μελετώντας ταυτόχρονα τις εφημερίδες.
Ακούω συζητήσεις που κάνουν, κρυμμένη πίσω από την μεγάλη κολώνα που είναι δίπλα από τον πάγκο.
-«Ρε Γιάννη, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Αν βάλουμε 1000 ευρώ στους τρεις αγώνες θα πάρουμε πάνω από 7 χιλιάρικα»
-«Και πρέπει να πιάσουμε και τα τρία παιχνίδια για να κερδίσουμε ε?»
-«Ε ναι, βέβαια»
-«Δεν έχουμε άλλες ελπίδες, ή κερδίζουν όλα και παίρνουμε τα λεφτά ή που τα χάνουμε, έτσι? Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία.. στον δεύτερο γύρο ας πούμε»
Ο φίλος του αρχίζει και δυσανασχετεί, δεν απαντά και ο Γιάννης συνεχίζει ακάθεκτος.
-«Δηλαδή μια κι έξω, ε?»
-«Ρε Γιάννη ξέρεις κάτι? Εσύ έχεις μπερδέψει το στοίχημα με την μπιρίμπα φίλε μου. Άσε δεν είσαι για τέτοια»
Εγώ γελούσα για ώρα, ο Γιάννης σκέφτηκε να παίξει στα νερά του και έφυγε τρέχοντας για το καφενείο δίπλα, μην κλείσει το καρέ και μείνει απέξω.
Πάντως το χιλιάρικο θα το χάσει σήμερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

άργησες

Είσαι ο άνθρωπός μου.
Αυτό μου είπε και έμεινα για μερικά λεπτά να κοιτάζω το κενό.
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Χρειάστηκε να περάσω από τόσες περιπέτειες για να ακούσω αυτή την πρόταση.
Χρειάστηκε κι εσύ πρώτα να βγάλεις όλες τις κακίες σου για να βγει στην επιφάνεια το αυτονόητο.
Έπρεπε να πονέσω και να δηλητηριαστώ ανεπανόρθωτα για να ακούσω αυτό που άλλες εποχές ήταν το μόνο που ήθελα.
Πέρα από όλα, όσα ζήσαμε μαζί, όσα φτιάξαμε μαζί, τα παιδιά μας, οι δουλειές μας, οι φίλοι και γνωστοί μας, οι καυγάδες, οι απιστίες, οι λέξεις…
Πέρα από όλα και πάνω από όλα, μετά από τόσο καιρό και όταν μοιάζει να έχει περάσει η καταιγίδα, εγώ παραμένω ο άνθρωπός σου.
Γιατί δεν κλαίω?
Μα γιατί δεν με συγκινεί?
Άργησες.

κοιτάζω, αλλά βλέπω?

Στην τηλεόραση δείχνει ποδόσφαιρο χωρίς ήχο, ξεχασμένο από πριν που έβλεπε ο γιος μου.
Εγώ και η μάνα μου καθόμαστε στον καναπέ δίπλα δίπλα, πίνουμε βυσσινάδα και συζητάμε χαλαρά, περί ανέμων και υδάτων.
Πέφτει το βλέμμα μου στην τηλεόραση και λέω:
-«Έχουν ομορφύνει οι ποδοσφαιριστές τον τελευταίο καιρό, δε νομίζεις?»
-«Δεν έχουν ομορφύνει, πάντα όμορφοι ήταν, απλά εσύ τους είδες τώρα» απαντά η μάνα με τον γνωστό, κοφτό τρόπο της και με βάζει σε σκέψεις.
Έτσι είναι?
Τώρα το είδα εγώ?
Πόσα ακόμα υπάρχουν που κοιτάζω αλλά δεν βλέπω?
Γιατί το θέμα μας δεν είναι αν ομόρφυναν οι ποσοδοσφαιριστές ή όχι, το θέμα είναι ότι το τι βλέπουμε έχει σχέση με το πως νοιώθουμε.


η φοτο είναι άσχετη, αλλά είναι πολύ γαλάζια και μου αρέσει να την κοιτώ.

θα πεινάω το Σάββατο

Τα σημάδια λένε μάλλον όχι, ή μπορεί να λένε μάλλον ναι, πάντως κάτι ξεκάθαρο δεν λένε.
Τίποτα από αυτά που είχα σκεφτεί δεν έγινε έτσι.
Τίποτα από όσα είχα οργανώσει δεν πήγε σωστά.
Παρόλα αυτά όμως, έχω χρόνο, τρόπο και μέσο να το κάνω.
Όρεξη έχω?
Θα βρω.
Τρώγοντας έρχεται αυτή, θα ξεκινήσω να τρώω το Σάββατο πρωί πρωί... εκεί κοντά στην θάλασσα.


Γ. θα ήθελα να ήσουν εδώ.

χαμένοι στην μετάφραση

Χάνομαι στις εξηγήσεις, μπλέκομαι στα τόσα γιατί και πώς και τότε που είχες πει εκείνο και θυμάσαι εκείνη τη φορά που έβρεχε και τρέχαμε κλπ κλπ.
Όσα θεωρούσα δεδομένα από τον χαρακτήρα σου, αυτά που είχα καταλάβει για σένα ήταν τόσο σωστά όσο αυτά που είχες καταλάβει για μένα.
Και όλες αυτές οι εξηγήσεις που πρέπει να δοθούν…
Αλήθεια, πρέπει? Ποιος το λέει ότι είναι υποχρεωτικό?
Μήπως τελικά είναι τόσο δύσκολο να πιάσουμε το νόημα?
Βρε μήπως είναι τόσο απλό και το τραβάμε από τα μαλλιά εμείς μόνοι μας?
Ήταν τόσο όμορφα τότε που δεν μου ερχόταν στο μυαλό καμιά απολύτως ερώτηση, δεν είχα απορίες.
Σκέφτομαι μήπως το βασανίζουμε άδικα και μιλάμε, γράφουμε τσάμπα και βερεσέ.
Μήπως παρασυρόμαστε από την ανάγκη μας για επικοινωνία και μπλέκουμε όλο και πιο πολύ?
Μήπως τελικά το ότι η φιλία δεν κολλάει με το σεξ μας κάνει να ανακατευόμαστε όλο και περισσότερο σε καταστάσεις και συζητήσεις που μόνο κακό μας κάνουν?
Μήπως δεν θέλω να χάσω τον φίλο και ανέχομαι τον εραστή?
Μήπως ήμουν τόσο καλή ερωμένη που πίστεψες ότι θα είμαι και καλός άνθρωπος?
Ποια είναι η αλήθεια? Αυτή που υποστηρίζεις εσύ? Ή αυτή που λαμβάνω εγώ?
Έχει σημασία τι νομίζω ότι είμαι αν εσύ με βλέπεις αλλιώς?

ήρθε η ώρα

Φτάνει η στιγμή που περίμενα.
Πόσο μπορεί να μείνει μόνος ένας άντρας? Ειδικά αν έχει μάθει να ζει με μια γυναίκα πάντα.
Πλησιάζει η ώρα που ο πρώην σύζυγός μου θα γίνει νυν σύζυγος κάποιας άλλης.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα συμβιβαστεί με την ιδέα, αφού το ήξερα ότι θα γίνει αργά ή γρήγορα.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα προετοιμάσει τα παιδιά μου.... ας τα αφήσω έξω καλύτερα, αυτά είναι από τους πρώτους που θα δεχτούν την νέα πραγματικότητα και εγώ θα βοηθήσω όσο μπορώ.
Με μένα τι γίνεται όμως? Γιατί άλλα λέω και άλλα σκέφτομαι?

πόσο?

Πόσο γαλάζιο αντέχεις?

έτσι

Έτσι ακριβώς.
Εκεί θέλω να πάω και να μείνω μέχρι να με βαρεθούν τα φύκια.