Χτίζαμε παρέα, κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάθε λεπτό κάτι χτίζαμε.
Παλιότερα κοιτούσαμε τι έχουμε χτίσει και καμαρώναμε με τις ώρες.
Μετά όλο και πιο σπάνια σταματούσαμε λιγάκι να ρίξουμε μια ματιά και έτσι δεν είδαμε έγκαιρα ότι το χτίσιμο δεν πήγαινε καλά, στράβωνε και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Όταν ήρθε η στιγμή και αναγκαστήκαμε να δούμε ως που έχει φτάσει το χτίσιμο, η εικόνα του κτιρίου ήταν απογοητευτική.
Από κάποιο σημείο και μετά οι κακοτεχνίες ήταν απίστευτες, αποκαρδιωτικό το τοπίο.
Δεν έχασα το κουράγιο μου, πίστευα ότι όλα γίνονται και προσπάθησα να το επιδιορθώσω.
Μάταια, έγειρε επικίνδυνα και μια μέρα... έγειρε τόσο πολύ που έπεσε.
Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός και τον άκουγα μόνο εγώ, σκόνες και χώματα σηκώθηκαν και έκρυψαν τον ουρανό και αυτά τα είδαν πολλοί.
Όταν μετά από μέρες καταλάγιασε ο πανικός, έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο κοίταξα τι έμεινε.
Δεν μπορεί, σκέφτηκα, τόσα χρόνια χτίζαμε, δεν γίνεται να διαλύθηκαν όλα.
Στην αρχή δεν μπορούσα να δω καλά, περνούσαν οι μέρες όμως και ο χρόνος ο μέγας γιατρός με έκανε και το είδα καθαρά.
Ήταν εκεί μπροστά μου, το έβλεπα μόνο εγώ βέβαια αλλά τι σημασία έχει?
Ό,τι καλό είχαμε φτιάξει έμεινε ακέραιο... για να μου θυμίζει.
4 σχόλια:
Όλες οι εγγραφές σας πεπραγμένα μιας σχέσης. Μιας σχέσης που άνθισε, έδωσε καρπούς και, πλέον, μοιάζει να μαράθηκε. Η μοίρα των θνητών ίσως. Ωστόσο ακόμη σας τριγυρίζει αυτή η σχέση, ακόμη την τριγυρίζετε. Και πάλι το πολύκλωνο των δεσμών μας λοιπόν.
Όμορφη η παρομοίωση της σχέσης με ένα οικοδόμημα. Βοηθά πολλαπλώς. Ένα οικοδόμημα με θεμέλια, πόρτες κύριες και βοηθητικές, παράθυρα ανατολικά και βορινά, αγαπημένους χώρους, ζεστές κρεβατοκάμαρες, παιδικά δωμάτια, δροσερά κελάρια, ανεμοδαρμένες οροφές. Και έξοδο κινδύνου;
Και πώς να μοιράσεις τις κακοτεχνίες; Όποιοι χτίζουν μαζί γκρεμίζουν και μαζί. Η “πτώση” λοιπόν και:
Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός και τον άκουγα μόνο εγώ, σκόνες και χώματα σηκώθηκαν και έκρυψαν τον ουρανό και αυτά τα είδαν πολλοί.
Όταν μετά από μέρες καταλάγιασε ο πανικός, έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο κοίταξα τι έμεινε.
Μου αρέσει η ασυνέπεια του “άκουγα” [παρατατικός] έναντι των “σηκώθηκαν, έκρυψαν, είδαν” [αόριστος]. Αυτή η παράταση της αγωνίας, η βίωση της απόγνωσης. Και το άλλο:
“Όταν . . . καταλάγιασε ο πανικός”
Η σκόνη που στην ουσία είναι πανικός. Ένας πανικός που καταλαγιάζει και μάλιστα, αντίθετα από την σκόνη – που υπακούει στους νόμους της βαρύτητας, “ξαφνικά και χωρίς λόγο”. Αυτό πάλι πως; Δεν είναι λοιπόν το οικοδόμημα που καταρρέει αλλά η παγιωμένη [ίσως και μουμιοποιημένη, σε κάποιες περιπτώσεις] εικόνα του; Εσείς γνωρίζετε ή θα γνωρίσετε. Δεν είναι εύκολο να ανατρέχεις στο παρελθόν και να αξιολογείς αντιστρόφως.
Και τέλος:
Ήταν εκεί μπροστά μου, το έβλεπα μόνο εγώ βέβαια αλλά τι σημασία έχει?
Ό,τι καλό είχαμε φτιάξει έμεινε ακέραιο... για να μου θυμίζει.
Ότι βλέπουμε έχει τη σημασία του και μην πιστεύετε ότι το βλέπετε μόνο εσείς. Το βλέπει κόσμος πολύς. Ο καθένας από τη σκοπιά του και σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του.
Χαμογελάστε [κάνει τους άλλους να ανησυχούν]!
πέρα από το πολύ όμορφο κείμενο, η ιστορία είναι πολύ παρήγορη...είναι ωραίο να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα ξεθολώσουν τα μάτια και κάτι-κάτι θα υπάρχει για να βλέπεις
καλώς σε βρήκα
Καλώς ήρθες northaura, ευχαριστώ
This is very interesting site...
voip - telefonare via internet
Δημοσίευση σχολίου