Είχα γράψει πριν ένα χρόνο περίπου
το πλακάκι.
Τα πλακάκια στο δωμάτιο είναι γκρι γρανίτης, σκούρο γκρι, ματ. Οι φωνές ήταν έντονες και τα πνεύματα είχαν αγριέψει. Εγώ ήμουν μάλλον μουδιασμένη, δεν μιλούσα πολύ, νομίζω για αρκετά λεπτά δεν μιλούσα καθόλου. Μόνο ένιωθα, κάπου βαθιά άκουγα να μου μιλούν αλλά ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ. Πέφτει το βλέμμα μου στο πάτωμα και βλέπω ένα απο τα τετράγωνα πλακάκια να έχει ραγίσει. <Έσπασε> σκέφτηκα και αυτή η λέξη μου έμεινε στο μιαλό για μέρες. Ένας μήνας μετά βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο, πιο ψύχραιμη όμως το ίδιο πικραμένη. Θυμήθηκα το ραγισμένο πλακάκι και ψάχνω να το βρω. Ψάχνω με το βλέμμα, πουθενά. <Λες να είχα κάνει λάθος?> αναρωτιέμαι και με πιάνει μία αγωνία τρελή. Γονατίζω να κοιτάξω καλύτερα. Το είδα ακριβώς στην ίδια θέση. Ένα ράγισμα από τη μία άκρη ως την άλλη. Ήταν εκεί.......
Ένα χρόνο μετά, χτες για την ακρίβεια, το επιδιόρθωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου