Ένας θρόνος, ένα θεωρείο μπροστά από τη σκηνή στο θέατρο της ανθρώπινης δράσης. Ένας βράχος βλέπει επί τόσες χιλιάδες χρόνια όλες τις διακυμάνσεις της ανθρωπότητας και την πάλη της με τους θεούς.
Τις ίδιες σκέψεις κάνω κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε κάτι ανάλογο από το παρελθόν. Δέος και σεβασμό για όσα έχουν περάσει κι ευτυχία για την τύχη να τα συναντήσω.
Συγχαρητήρια γιατί κοιτάς και βλέπεις. Όχι δεν είναι παιχνίδι του λόγου. Σήμερα περπατάμε, κοιτάμε αλλά δε βλέπουμε. δεν επεξεργάζεται την εικόνα το μυαλό μας. Αν κρίνω και από τις φωτογραφίες στα άλλα ποστ είσαι άνθρωπος που παρατηρεί.
θα μπορουσα να καθησω στην αγκαλια του για ωρες, μηνες, χρονια...να του λεω τα μυστικα μου, τους κρυφους μου ερωτες και τα πιο ταπεινα μου παθη... και σαν γερασω , μα πριν χαθω να με ζωγραφισω πλαι του σ'ενα πορτραιτο για δυο μηπως κερδισω κατι απο την αιωνιοτητα του...
14 σχόλια:
Ένας θρόνος, ένα θεωρείο μπροστά από τη σκηνή στο θέατρο της ανθρώπινης δράσης. Ένας βράχος βλέπει επί τόσες χιλιάδες χρόνια όλες τις διακυμάνσεις της ανθρωπότητας και την πάλη της με τους θεούς.
Καλύτερα δεν θα μπορούσα να το περιγράψω, Δήμο:)
καλημέρα
Και πόσοι έχουν καθίσει πάνω του να ξαποστάσουν, να σκεφτούν, να ονειρευτούν, να ονειροπολήσουν, να κλάψουν...
Τις ίδιες σκέψεις κάνω κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε κάτι ανάλογο από το παρελθόν.
Δέος και σεβασμό για όσα έχουν περάσει κι ευτυχία για την τύχη να τα συναντήσω.
Και νομίζουμε πως είναι τόσο άψυχα, μα... έχουν τόση ζωή!!!
Τυχεροί όσοι βλέπουν κάτι παραπάνω (όπως εύστοχα επισήμανε και ο δείμος).
Καλημέρα ;-)
Δύσκολο να συναντήσει κανείς αυτό το βράχο-θρόνο και να μην σκεφτεί διάφορα:)
φτερό, agua, tsopani, Δήμο, καλημέρα:)
σα να εχει τη γουβα του ετοιμη για το ανθρωπινο σωμα..για την ανθρωπινη φλυαρια..γιατι του αρεσει ν ακουει..να μαθαινει..
Συγχαρητήρια γιατί κοιτάς και βλέπεις. Όχι δεν είναι παιχνίδι του λόγου. Σήμερα περπατάμε, κοιτάμε αλλά δε βλέπουμε. δεν επεξεργάζεται την εικόνα το μυαλό μας. Αν κρίνω και από τις φωτογραφίες στα άλλα ποστ είσαι άνθρωπος που παρατηρεί.
θα μπορουσα να καθησω στην αγκαλια του για ωρες, μηνες, χρονια...να του λεω τα μυστικα μου, τους κρυφους μου ερωτες και τα πιο ταπεινα μου παθη...
και σαν γερασω , μα πριν χαθω
να με ζωγραφισω πλαι του σ'ενα πορτραιτο για δυο
μηπως κερδισω κατι απο την αιωνιοτητα του...
Αυτό σκέφτηκα όταν τον είδα, αγκαλιά..σαν να περιμένει:)
Να σαι καλά, lamiotis:)
tamara, σε άγγιξε κι εσένα:)
όμορφα λόγια γράφεις
Είναι αυτό που λεμέ: εδώ μιλάν κι οι πέτρες!
Πάντως είναι μία από τις καλύτερες φωτογραφίες σου. Καλημέρα.
Που είναι αυτό...?Θέλω κι εγώ να καθήσω πάνω του...
Αν θέλεις να τις ακούσεις μόνο, n.ago:)
Δήμο, νομίζω σου αρέσει πολύ ο παράξενος βράχος :)
είναι στον Όλυμπο, demonia:)
καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου