μεγάλη ιστορία

Περπατούσα στο μικρό χωριό και χάζευα τα σπίτια, τους ανθρώπους, τους πλακόστρωτους στενούς δρόμους, τα γεράνια που ξεχείλιζαν από τις γλάστρες.
Πέρασα ανάμεσα από τρία παιδιά που έπαιζαν κυνηγητό, χαιρέτησα δυο κυρίες εντελώς άγνωστες που μου χαμογέλασαν, αγόρασα ένα μπουκάλι νερό και στάθηκα λίγο να πιω.
Έπεσε το μάτι μου σε μια γάτα που βγήκε αργά, νωχελικά από τη σχισμή ενός βράχου και πήγα προς εκεί να δω…
Εγκατάλειψη, ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
Μεγάλη ιστορία, ήταν το δεύτερο και μου έμεινε από τότε.
Πόσο θα ήθελα να μάθαινα την ιστορία του…

δεν μοιάζουμε

-Είσαι απαράδεκτος… μισή ώρα τώρα σε παρακαλάω να βάλεις τις πυτζάμες σου και να ετοιμαστείς για ύπνο και με γράφεις….
Τα δίδυμα, που είναι πολύ μικρότερα από εσένα, όταν τους λέει η μαμά τους να ετοιμαστούν για ύπνο το κάνουν και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να τους κυνηγάει σαν τρελή…χωρίς να το λέει εκατό φορές…
Σοβαρεύει, κάθεται στον καναπέ, με κοιτάζει με ύφος πληγωμένο και μου λέει σχεδόν ψιθυριστά..
-Πρώτα πρώτα να σου πω ότι με πρόσβαλες….
Με συγκρίνεις με τα δίδυμα που είναι 4 χρόνια μικρότερα από μένα και με βγάζεις κατώτερο….
Δεν μοιάζω με τα δίδυμα, μαμά… όπως κι εσύ δεν μοιάζεις με την μαμά τους….

Παναγιώτης 9

όμορφος, μαγικός πλανήτης

Κάτι λέει ο Αλέξης

Αλήθεια... ακούει κανείς?

Η φοτο είναι δική του.

όταν βρέξει

Είπα πως δεν περίμενα να επηρεαστώ τόσο από έναν άνθρωπο..
Είπα πως είμαι δυνατή, προσγειωμένη, χαμηλών τόνων και δεν είχα φανταστεί ποτέ λέξεις να μπαίνουν τόσο βαθιά μέσα μου και να με στοιχειώνουν…
Είπα πως δεν περίμενα τίποτα και κανέναν να χωράει στη ζωή μου γιατί είναι γεμάτη από τόσα άλλα…
Μου είπε ότι δεν πειράζει..
Είπε πως όταν βρέξει καταλαβαίνει η γη πόσο διψούσε.

αληθινό πολύ

Κάποιος στέκεται πάνω μου, κρατά με τη βία το στόμα μου ανοιχτό και στάζει ένα κίτρινο υγρό μέσα μου...
Στάλα στάλα κυλά το υγρό και είναι τόσο πικρό που δηλητηριάζομαι, καίγομαι...
Πνίγομαι, βήχω δυνατά, δεν μπορώ να πάρω ανάσα και το υγρό δηλητήριο ανακατεύεται με το σάλιο και κυλά στα σωθικά μου πιο αργά απ ‘τα δάκρυά μου…
Είναι τόσο πικρό που νιώθω να σαπίζει το μέσα μου απ ‘όπου περάσει.
Καταπίνω και το παρασύρω ακόμα πιο βαθιά.. προσπαθώ να φωνάξω όμως δεν βγαίνει φωνή..
Ξύπνησα τρομαγμένη και ένιωσα την πικρίλα στο στόμα.. τόσο αληθινό..
Είναι κάποια όνειρα που κάτι θέλουν να πουν..

του αρέσει αφού..

Μόλις μπει στο σπίτι βγάζει τα παπούτσια και την αριστερή κάλτσα…
-Γιατί έχεις το πόδι σου γυμνό μικρέ?
-Γιατί μου αρέσει, απαντά κοφτά
-Είναι παράξενο όμως… μόνο το ένα?
-Σιγά… αφού μου αρέσει πώς είναι δυνατόν να είναι παράξενο?

η πηγή

-Είμαι τόσο τυχερή! Είναι σαν φθινόπωρο κι όμως είμαστε στα μέσα του Γενάρη. Δεν είναι καταπληκτικό?
-Πού την βλέπεις τη τύχη? Κοίτα ψηλά, τα φύλλα δεν έχουν πέσει ακόμα από τα δέντρα, μια σαύρα διέσχισε το δρόμο πριν λίγο ενώ κανονικά θα έπρεπε να κοιμάται αυτό τον καιρό, και αφού δεν κοιμάται θα πει ότι δεν θα έχει δυνάμεις ως το καλοκαίρι.. δεν έχει νερό το ποτάμι, δεν θα έχει νερό γενικά, πώς θα ζήσουμε? Καταστροφή.. ανώμαλα πράγματα…
Έλα, πάμε λίγο πιο ψηλά να δούμε την πηγή του ποταμού..
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι και την άκουγα να μονολογεί «Απίστευτο.. πρώτη φορά το βλέπω αυτό.. πού είναι το χιόνι? Πού είναι ο χειμώνας? Καταστροφή..»
-Κοίτα, βλέπεις αυτά τα βράχια? Εδώ είναι η πηγή, μόνο που δεν έχει νερό…δεν μπορούσες να πηδήξεις από τον ένα βράχο στον άλλο τέτοια εποχή και τώρα είναι εντελώς στεγνά όλα… αυτά τα δέντρα θα έπρεπε να λυγίζουν από το βάρος του χιονιού αυτό τον καιρό κι όμως…. είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει, πάει.. τα διαλύσαμε όλα, φτάσαμε στα όριά μας πια.. τέλος.

Μέχρι που χωρίσαμε μονολογούσε «Μα είναι δυνατόν? Έχει 10 βαθμούς!!! Τι να τα κάνουμε τα μουλάρια πια? Με καμήλες θα κάνουμε τις δουλειές στο βουνό μας..»
Για την καταστροφή που έρχεται, για την Άννα που αγαπάει τόσο το βουνό της.

το αγαπάω

Αυτό το βουνό το αγαπάω κι ας μην με ήθελε κοντά του.

"Ένα μυστικό κάθε φορά" λέει η φίλη και ησύχασα.

μικρή κίτρινη μπαλίτσα

Σπάνια χαμογελούν, χάσουν κερδίσουν έχουν την ίδια ακριβώς φάτσα, είναι ανέκφραστοι και τα μάτια τους ακολουθούν τη κίτρινη μπαλίτσα ασταμάτητα.
Μπορούν να μείνουν ώρες χωρίς νερό, κλείνουν τα κινητά τους μην τους ενοχλήσει κανείς και αν κάποια φορά βρεθούν με κάποιο σεβαστό ποσό στα χέρια τους, η χαρά κρατά λίγο.. τόσο όσο χρειάζεται για να το χάσουν πάλι.
Κάποιος είναι εδώ 6 ώρες και όταν πήγε η ώρα 9 και τελείωσε το παιχνίδι, ήταν η στιγμή που άκουσα τη φωνή του, «τελείωσε?» με ρώτησε και όταν του είπα ναι κατέβασε το κεφάλι, μάζεψε τα τσιγάρα του από τον πάγκο και έφυγε δίχως να πει καληνύχτα.
Δεν χαιρετούν… μερικές φορές νομίζω πως δεν με βλέπουν καν.. είμαι απλά η προέκταση της μηχανής.. αυτής που αγοράζει τα όνειρα και τις ελπίδες τους.
Αυτή η μικρή, κίτρινη μπαλίτσα τους υπνωτίζει, τους μαγεύει, τους απογοητεύει συνέχεια αλλά δεν την εγκαταλείπουν ποτέ.
Τους φοβάμαι λίγο.. αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς ακίνδυνοι.
Είναι σαν κάποιος να ζει έναν έρωτα τρελό και ξέρει από την αρχή πως δεν θα πάρει από τον έρωτά του ούτε μιας ματιάς χάδι… πόση δύναμη να έχει κάποιος τέτοιος?
Είναι ακίνδυνοι.

ρόλος

Νοιώθω άβολα όταν χάνω τον ρόλο μου..
Χρειάζομαι ξεκάθαρα πράγματα για να λειτουργήσω..
Πότε είμαι μαμά, πότε αφεντικό, πότε είμαι φίλη, απλή γνωστή, κόρη, ερωμένη..
Σε κάποια είμαι καλή, σε άλλα καλύτερη, σε όλα τα ενδιάμεσα είμαι ανύπαρκτη.

έτσι γίνεται τελικά

Δεν δείχνει να τους λείπει, τίποτε δεν δείχνει ότι νοιώθουν την απουσία του.
Μετράω τις μέρες που έχει να επικοινωνήσει μαζί τους και με πιάνει το στομάχι μου όταν είναι πάνω από τρεις..
Τους παρακολουθώ μήπως δω κάποιο σημαδάκι.. αν μελαγχολούν κάπου κάπου, αν σκέφτονται, αν απογοητεύονται…μήπως νοιώθουν παραμελημένοι… τίποτε.
Δεν βλέπω τίποτα.
Κάνουν όσα έχουν να κάνουν, γελάνε, μαλώνουν, ο καθένας στο κόσμο του και οι δυο μαζί στο δικό μας.
-Να ρωτήσουμε και τον πατέρα, λέω στον μεγάλο γιο όταν ζητάει κάτι που έχω αμφιβολίες και χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ.
-Πού να τον βρούμε τώρα? Και άντε να του δώσω να καταλάβει… απαντά εκείνος.
Έτσι γίνεται τελικά…
-Θα φτιάξω ένα διαστημόπλοιο και θα πάω στον Δία, λέει ο μικρός
-Κι εγώ? Ο αδερφός σου? Ο μπαμπάς?, ρωτάω. Μόνοι μας θα μείνουμε?
-Εσάς θα σας πάρω μαζί μου και θα έχουμε γυρίσει ως το σαββατοκύριακο που θα δω τον μπαμπά… κι αν δεν προλάβουμε δεν πειράζει… θα τον δω το επόμενο..
Έτσι γίνεται τελικά..
Δεν δείχνει να τους λείπει… και δεν μπορώ να κρατήσω τη σκέψη μου..
Έτσι γίνεται τελικά?

ξεθωριάζουμε

Ξεθωριάζουμε μερικές φορές
Γινόμαστε αχνοί.. σαν μέσα σε ομίχλη
Μένουμε φιγούρες ακίνητες σα να μας ρούφηξε κάτι όλο το χρώμα, τη ζωή

ψιθυριστά

Χαίρομαι που χαρήκαμε
Που υποδεχτήκαμε τη νέα χρονιά με ελπίδες και όνειρα
Αν γινόταν να φυσήξω δυνατά και να έσβηναν τώρα όλα αυτά τα πολύχρωμα, λαμπερά λαμπάκια από την πόλη…
Να σιγουρευτώ ότι πέρασαν οι γιορτές και τα καλά τους
Να βγάλουμε τα στολίδια, έπηξα στα αστέρια και στους άγιους που σκαρφαλώνουν σε μπαλκόνια από μικρές σκαλίτσες
Αυτή η μεγάλη απάτη με ξεγελάει συνέχεια
Οι ευχές μόνο ψιθυριστά, οι γιορτές μόνο ταπεινά..
Μέρα καλή να έχουμε