μαλάκας για πάντα

Πρωί πρωί, πριν ακόμα πάω στην δουλειά μου, έπρεπε να κάνω μια δουλίτσα και όπως κάθε φορά που πάω σε κείνο το μέρος, βάζω το καλό χαμόγελο, λέω δυνατά καλημέρες και όποιο στραβομουτσούνιασμα δω από τον τύπο κάνω πως δεν το είδα.
Ό,τι ανάγωγο πει το περνάω στα ελαφρά, ο νους μου είναι πότε να τελειώσει να εξαφανιστώ… ως την επόμενη βδομάδα που θα πρέπει να τον δω πάλι.
Σήμερα έκανα ακριβώς το ίδιο, έβαλα το χαμόγελο και μπήκα αεράτη.
«Καλημέρα» λέω, καμιά απάντηση.
Δεν δίνω σημασία και περιμένω να πάρω το υλικό που είναι υποχρεωμένος να μου δώσει.
Ακριβώς μπροστά μου, πάνω στο τραπέζι ακουμπά όσα πρέπει να μου παραδώσει και εγώ τα τσεκάρω μήπως γίνει κανένα λάθος και χρειαστεί να ξανατρέχω.
«Δύο λίστες πρέπει να μου δώσετε» του λέω όταν βλέπω ότι έχει βάλει μόνο μια
«Αν σου αρέσει» μου απαντά χωρίς να με κοιτάξει και συνεχίζει.
Χίλιες λέξεις ήρθαν στην άκρη της γλώσσας στο δευτερόλεπτο.
Χίλια καντάρια θυμός ξεκίνησε από το στομάχι μου, ανέβηκε με φόρα στο κεφάλι μου και έμεινε εκεί.
Τότε που έπρεπε να του πω να πάει να πηδηχτεί, ή να του δώσω ένα γερό χαστούκι να με θυμάται για πάντα, τότε που το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνω είναι να ζητήσω το λόγο που μου μιλά με αυτό τον τρόπο… εγώ έβαλα τα κλάματα.
Βούρκωσα στα ξαφνικά και αν έλεγα έστω και μια λέξη θα μπερδευόταν με λυγμούς και θα ήταν αδύνατον να μιλήσω.
Δεν είπα τίποτα λοιπόν, μάζεψα ότι μου έδωσε και έφυγα μουρμουρίζοντας ένα γεια.
Με δυσκολία οδήγησα και σε όλο το δρόμο σκεφτόμουν… μια φορά μαλάκας, μαλάκας για πάντα.