πώς να το πω?

ανεμελιά να το πω?
ευτυχία να το πω?
αξέχαστα καλοκαιρινά βράδια.
πάντα έτσι θέλω να είναι μικρέ

έλα

Είναι κάποιες φορές που οι αντοχές λιγοστεύουν, τα γόνατα λιγίζουν και όλες οι προσπάθειες να θυμηθώ τους λόγους πάνε στο κενό.
Τίποτε δεν λειτουργεί στο μυαλό, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα που λειτουργούν με γοργούς ρυθμούς.
-"Έλα ΄σπίτι μου, πες ότι πας σε έναν φίλο σου, έλα"
Η επανάληψη αυτής της τρελής λέξης "έλα", μου τρύπησε τα αυτιά, την ψυχή...
"έλα"
Εκείνο το βράδυ η λέξη αυτή με αρρώστησε.
Δεν πήγα αλλά έμεινε ανοιχτή η πρόσκληση και κάθε που ανασαίνω τον ακούω να με καλεί

φοβήθηκα

Φοβήθηκα μην μείνω μόνη και έκανα σπασμωδικές κινήσεις.
Τρόμαξα μήπως δεν προλάβω και έτρεξα, ενώ έπρεπε να περπατώ ρεμβάζοντας.
Πανικοβλήθηκα μέσα στην απραξία και τα αναστάτωσα όλα.
Τα λάθη μας, λάθη μας
και τα σωστά δικά σας.
Μαθαίνω... ακόμα

ξέρω εγώ

-"Ξέρω ότι δεν είσαι μόνος σου"
-"Ναι, αλήθεια είναι αυτό"
-"Ξέρω ότι δεν υπάρχουν κενά, δεν έχεις ελλείψεις, τι ζητάς από μένα?"
-"...."
-"Μετάνιωσες που μου τα είπες όλα αυτά? Άλλαξες γνώμη? Πες μου δεν είναι κακό"
-"Δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω τι θέλω"

Ξέρω εγώ, δεν πειράζει.

στην ηλικία μου...

Εγώ θα είμαι αυτή που είμαι, είναι γελοίο να προσπαθεί κάποιος να γίνει ή να δείξει ότι είναι κάποιος άλλος, στην ηλικία μας...
Θα λέω αυτά που θέλω να πω, χωρίς να σκέφτομαι πως θα με χαρακτηρίσεις, είναι δύσκολο να τα πω αλλιώς ή να πω άλλα... αυτά που νομίζω ότι θέλεις να ακούσεις.
Πλησιάζω με περιέργεια, με καλή διάθεση, να επικοινωνήσω, να γνωρίσω και η πρόθεσή μου είναι να αφήσω να με γνωρίσουν... όσοι κρίνω εγώ ότι αξίζει.
Περπατώ και νοιώθω να με κοιτούν, γιατί το πρώτο πράγμα που μου περνά από το μυαλό είναι μήπως κάτι στραβό συμβαίνει?
Μήπως είναι η φούστα μου ξεκούμπωτη?
Μήπως έχω λεκέ στο σακάκι μου?
Γιατί δεν σκέφτομαι ότι σε κάποιον αρέσω και με κοιτά?
Έτσι και με τα γραπτά, η ανασφάλειά μου με κυνηγά κι εδώ.
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω πει τις λάθος λέξεις και αυτά που έγραψα δεν έχουν καμμία σχέση με αυτά που ήθελα να πω.
Όπως και να 'χει όμως αυτή είμαι, αδύνατον να αλλάξει κανείς... στην ηλικία μας...μου.

θάλασσες

Έβρεχε το πρωί... μελαγχολικός καιρός
Βγήκε ο ήλιος τώρα και αναρωτιέμαι... σταμάτησε να είναι μελαγχολικός?
θέλω θάλασσες και αμουδιές.
χαμογελάω σήμερα
είμαι καλά

χτίζαμε

Χτίζαμε παρέα, κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάθε λεπτό κάτι χτίζαμε.
Παλιότερα κοιτούσαμε τι έχουμε χτίσει και καμαρώναμε με τις ώρες.
Μετά όλο και πιο σπάνια σταματούσαμε λιγάκι να ρίξουμε μια ματιά και έτσι δεν είδαμε έγκαιρα ότι το χτίσιμο δεν πήγαινε καλά, στράβωνε και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Όταν ήρθε η στιγμή και αναγκαστήκαμε να δούμε ως που έχει φτάσει το χτίσιμο, η εικόνα του κτιρίου ήταν απογοητευτική.
Από κάποιο σημείο και μετά οι κακοτεχνίες ήταν απίστευτες, αποκαρδιωτικό το τοπίο.
Δεν έχασα το κουράγιο μου, πίστευα ότι όλα γίνονται και προσπάθησα να το επιδιορθώσω.
Μάταια, έγειρε επικίνδυνα και μια μέρα... έγειρε τόσο πολύ που έπεσε.
Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός και τον άκουγα μόνο εγώ, σκόνες και χώματα σηκώθηκαν και έκρυψαν τον ουρανό και αυτά τα είδαν πολλοί.
Όταν μετά από μέρες καταλάγιασε ο πανικός, έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο κοίταξα τι έμεινε.
Δεν μπορεί, σκέφτηκα, τόσα χρόνια χτίζαμε, δεν γίνεται να διαλύθηκαν όλα.
Στην αρχή δεν μπορούσα να δω καλά, περνούσαν οι μέρες όμως και ο χρόνος ο μέγας γιατρός με έκανε και το είδα καθαρά.
Ήταν εκεί μπροστά μου, το έβλεπα μόνο εγώ βέβαια αλλά τι σημασία έχει?
Ό,τι καλό είχαμε φτιάξει έμεινε ακέραιο... για να μου θυμίζει.

το νέο πλακάκι

Είχα γράψει πριν ένα χρόνο περίπου

το πλακάκι.
Τα πλακάκια στο δωμάτιο είναι γκρι γρανίτης, σκούρο γκρι, ματ. Οι φωνές ήταν έντονες και τα πνεύματα είχαν αγριέψει. Εγώ ήμουν μάλλον μουδιασμένη, δεν μιλούσα πολύ, νομίζω για αρκετά λεπτά δεν μιλούσα καθόλου. Μόνο ένιωθα, κάπου βαθιά άκουγα να μου μιλούν αλλά ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ. Πέφτει το βλέμμα μου στο πάτωμα και βλέπω ένα απο τα τετράγωνα πλακάκια να έχει ραγίσει. <Έσπασε> σκέφτηκα και αυτή η λέξη μου έμεινε στο μιαλό για μέρες. Ένας μήνας μετά βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο, πιο ψύχραιμη όμως το ίδιο πικραμένη. Θυμήθηκα το ραγισμένο πλακάκι και ψάχνω να το βρω. Ψάχνω με το βλέμμα, πουθενά. <Λες να είχα κάνει λάθος?> αναρωτιέμαι και με πιάνει μία αγωνία τρελή. Γονατίζω να κοιτάξω καλύτερα. Το είδα ακριβώς στην ίδια θέση. Ένα ράγισμα από τη μία άκρη ως την άλλη. Ήταν εκεί.......

Ένα χρόνο μετά, χτες για την ακρίβεια, το επιδιόρθωσα.

κυριακή

Αυτά τα κυριακάτικα πρωινά…. Τα πιο τεμπέλικα
Οι στιγμές ανάμεσα στο μισοξύπνιο, μισοκοιμισμένο, πριν ακόμα ξυπνήσουν οι αισθήσεις, πριν μιλήσει κανείς.
Τότε που χωνόμουν μέσα του και ήθελα να σταματήσει ο χρόνος.
Χουχούλιασμα στα ζεστά και ήσυχο, ήρεμο σεξ πριν τον πρωινό καφέ.
Άσχετα τι καιρό είχε, αν θα βγαίναμε ή θα μέναμε μέσα με πυτζάμες όλη μέρα, αν θα λιώναμε στο καναπέ να βλέπουμε τηλεόραση ή θα παίζαμε επιτραπέζια με τα παιδιά, άσχετα με το πώς θα κυλούσε η μέρα, αν θα μαλώναμε κάποια στιγμή ή αν έφευγε νωρίς το απόγευμα για δουλειά, αυτά τα κυριακάτικα, νωχελικά, τεμπέλικα πρωινά μου έχουν λείψει.
Το θέμα είναι ότι ενώ μου έχουν λείψει δεν ξέρω αν τα θέλω πάλι…
Μπέρδεμα

?

-"Είμαι άλλος τώρα πια, ο καιρός πέρασε κι εγώ έχω αλλάξει"
-"Δηλαδή μου ζητάς να ζήσω με έναν άγνωστο?"
-"Ναι, αυτό σου ζητάω"
-"Και γιατί να το κάνω αυτό? Τι θα κερδίσω?"
-"Εμένα και όσα έχω μέσα μου για σένα"

είσαι άτιμος?

Έκανα κι ακόμα κάνω μεγάλες προσπάθειες να σταθώ στα πόδια μου.
Έκανα κι ακόμα κάνω μεγάλες προσπάθειες να σκέφτομαι, να πράττω, να αποφασίζω, να προχωρώ μόνη.
Έρχονται στιγμές που ξεχνάω πως φτάσαμε ως εδώ αλλά με λίγη προσπάθεια μου έρχονται πάλι στο μυαλό... αποδυναμωμένα αλλά πάντα εκεί.
Έμαθα να χαμογελώ ακόμα κι όταν κλαίω μέσα μου.
Ξέρω τώρα πια πως να συζητώ ανάλαφρα και το μισό μου είναι να βρίσκεται αλλού.
Μου αξίζουν πολλά μπράβο και τα δίνω μόνη μου σε μένα όταν μου λένε:" Μια χαρά είσαι Μαρία".
Μην έρχεσαι εσύ τώρα λοιπόν σαν καλικάτζαρος να τρως το δέντρο της αυτοπεποίθησής μου, θα γείρει.
Μην με κοιτάς με βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα, δεν είμαι τόσο δυνατή όσο δείχνω.
Είναι άτιμο να με ταρακουνάς όταν μόλις πριν λίγο έβγαλα νέες ρίζες.
Είσαι άτιμος?