Φύσηξε αεράκι δροσερό, από ψηλά φερμένο κι ανατρίχιασε η ψυχή
-Να μαι με τα χέρια ανοιχτά, είπε
να με φυσά ο αέρας δυνατά.
Φύσηξε κι άλλο, πάλι, τραγουδιστά, σα να τον άκουσε ο άνεμος και είπε να παίξει.
Κρύφτηκα πίσω του να προφυλαχτώ και με βρήκε αέρας καθαρός, από το σώμα του φιλτραρισμένος
-Δε σώζεσαι από μένα, είπε σιγανά και φύσηξε κι άλλο, πάλι, πιο δυνατά.
5 σχόλια:
Φύσα, αγκάλιασε με, αέρα, νοιώσε τη δύναμη σου πάνω μου.
Πάρε με μαζί σου εκεί που κρύβεσαι πίσω απ τις βουνοκορφές και μέσα στις χαράδρες.
Καθάρισέ με και κάνε με φίλο σου, αέρα, μάθε με να πετάω, και πέτα με για να σε μάθω.
Ομορφη "καταδικη"...
χε-χε... Πάρνηθα πάλι! ...Αθήνα δηλ. αλλά από κει ψηλά.
Μάλλον είσαι ερωτευμένη με την Πάρνηθα!
Όλοι το έχουμε ανάγκη αυτό το αεράκι...
ανωνυμε, στο μυαλό μου είσαι?
η πιο όμορφη, Καβειρε, η πιο δυνατή!
eryx_t, ναι!
χε-χε:)
Έτσι, Λάκη..
Αεράκι για να συνεχίσουμε
Ευχαριστώ όλους:)
Δημοσίευση σχολίου