ο καλύτερος

-Όποιος έχει λεφτά είναι ο καλύτερος..
-Καλύτερος σε τι?
-Στα πάντα.
-Καλύτερος είναι αυτός που τα έχει βρει με τα μέσα του..
-Αν έχει λεφτά θα είναι μια χαρά τα μέσα του.

θηρίο

Η καθημερινότητα είναι ένα θηρίο από αυτά που εύχεσαι να είχες εξολοθρεύσει όταν ήταν νεογέννητα..

σε όλους..

Πάντα μου άρεσαν οι παραμονές.. μου άρεσαν πιο πολύ από την ίδια την γιορτή.
Μια αναμονή, όλη η προετοιμασία, μια αναστάτωση, μια διαφορετική μέρα είναι κάθε παραμονή..
Και μετά έρχεται η γιορτινή μέρα για να μου αποδείξει άλλη μια φορά ότι μάλλον ήμουν υπερβολική.
Αφορμή για ευχές είναι όλα.
Υγεία και αγάπη είναι οι δικές μου.
Σε όλους.. όπου κι αν είστε.

τζόγος

Κάθε φορά που έχει μεγάλο τζακποτ το τζοκερ οι άνθρωποι παθαίνουν φρενίτιδα.
Ίσως είναι από τις πολλές διαφημίσεις στην τηλεόραση, ίσως πάλι να είναι η μανία για να γίνουν πλούσιοι, τα παραπάνω λεφτά που έχουν τώρα τις γιορτές ή αυτή η τάση για το τζόγο που τους κυριεύει κάθε γιορτή και σχόλη… πάντως μια λύσσα την διακρίνω παντού.
Ηλικιωμένοι κύριοι και κυρίες, άλλοι με μπαστουνάκια, άλλοι με τα δελτία προσεκτικά βαλμένα σε τσαντάκια από φαρμακείο, καλοντυμένες κοπέλες με τα παιδάκια τους, νεαροί συνήθως πολλοί μαζί, ζευγαράκια αγκαλιασμένα που σκέφτηκαν μήπως αυτή είναι η ώρα που θα χαμογελάσει η τύχη… όλοι στη σειρά για να πάρουν μέρος στο μεγάλο παιχνίδι.
Άλλοι αναλύουν συστήματα, άλλοι διαλέγουν αριθμούς, άλλοι παίζουν τις ημερομηνίες γενέθλιων, επετείων, άλλοι μου λένε να διαλέξω εγώ αντί για αυτούς, άλλοι πάλι απλά σημειώνουν.. όπου πάει το χέρι.
-«Πρέπει πάση θυσία να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό για την τύχη μας» λέει ο κυρ Γιάννης που έχει παίξει αμέτρητα δελτία από το πρωί.
-«Άνοιξε τώρα το παράθυρο να φύγει ο καπνός και βλέπουμε για την τύχη σου..» απαντά ο φίλος του ο κυρ Θανάσης συνεχίζοντας να συμπληρώνει τα δικά του.
Άνθρωποι.. με τα πάθη μας.

απομυθοποίηση

-Έγραψες γράμμα στον αη Βασίλη? ρωτάει η γιαγιά την μικρή Κατερίνα.
-Μπα, όχι.. αφού δεν υπάρχει… τι γράμμα να γράψω?
-Τι ζήτησες να σου φέρει? συνεχίζει η γιαγιά σαν να μην άκουσε.
-Δεν έγραψα γράμμα σου λέω, δεν υπάρχει ο άγιος Βασίλης.. σε ποιον να γράψω γράμμα? δυσανασχετεί η Κατερίνα.
-Βρε πουλάκι μου, αν δεν γράψεις γράμμα πώς θα ξέρει ο άγιος τι δώρο θα σου φέρει? ακάθεκτη η γιαγιά…
-Το είπα στην μαμά μου.. ξέρει αυτή, λέει κοφτά η Κατερίνα.
Εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η μικρή αδερφή της, κρατά στο χέρι ένα χαρτί που έχει ζωγραφίσει ένα αστέρι πράσινο και ρωτά φανερά προβληματισμένη..
-Εγώ τώρα… τι να ζητήσω από τον άγιο Βασίλη?
Παύση..
-Ζήτα το έλκηθρό του… λέει το Κατερινάκι και φεύγει τρέχοντας.

Σαν να τα μεγαλώσαμε απότομα τα παιδιά μας.. τα προσγειώσαμε και χάθηκε η μαγεία.

διάλεξα

Αν πρέπει να διαλέξω..
Αν είναι απαραίτητο κάποιος από τους δυο μας να στεναχωρηθεί και περνά από το χέρι μου ποιος θα είναι αυτός...
Αν ένας από τους δυο μας φορτωθεί με άσχημες σκέψεις ..
Αν γεμίσει τύψεις, ενοχές, βυθιστεί στο παρελθόν και κλάψει…
Αν μείνει μόνος μέρες που είχε συνηθίσει να περνά με την οικογένεια.. και είμαι εγώ αυτή που θα αποφασίσει…
Αν μπορώ με προφυλάξω.. τότε θα το κάνω.
Διαλέγω εσένα.

στο διάολο όλοι..

Πέρασε η ώρα, ετοιμαζόμουν να κλείσω και να πάω σπίτι μου επιτέλους.
Όταν τον είδα να μπαίνει με φόρα στο μαγαζί δυσανασχέτησα.. άντε άλλος ένας και έφυγα, σκέφτηκα και έβγαλα την τσάντα από τον ώμο.
Κάθησε σε ένα τραπέζι, άνοιξε όλες τις εφημερίδες που υπήρχαν και στρώθηκε για τα καλά.
Ας κάνω λίγο υπομονή, θα φύγει πού θα πάει?
-Το 125 είναι φραγμένο?
-Ναι, από το απόγευμα.
-Στο διάολο κι αυτοί, μονολογεί.
-Για να βάλω στάνταρ πρέπει να διαλέξω και σύστημα? συνεχίζει
-Ναι, οπωσδήποτε.
-Να πάνε στο διάολο όλοι τους….
Τώρα αυτό είναι τζόγος.. έτσι δεν είναι? αναρωτιέται αφήνοντας κάτω τα στυλό και τα δελτία.
-Εντελώς, απαντώ στην ηλίθια ερώτηση
-Μας παίρνουν τα σώβρακα και λέμε και ευχαριστώ δηλαδή… στο διάολο όλοι τους, στο διάολο και ακόμα παραπέρα… δεν παίζω τίποτα, άλλαξα γνώμη, να πάνε να πνιγούν, να πάνε στο διάολο…μπλα μπλα μπλα.
Δεν θα βγάλουμε άκρη, σκέφτομαι..
-Κλείνουμε σε λίγα λεπτά, αν δεν παίξετε τελικά να κλείσω τις μηχανές, του λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ μετά από τόσους διαόλους που έχω ακούσει.
Αγριεύει, σηκώνεται, έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας καμιά δεκαριά δελτία
-Θα κλείσεις όταν φύγω, δεν φτάνει που μας τα παίρνετε με το γάντι, μας διώχνετε κιόλας…
Δεν πάτε στο διάολο όλοι μαζί?
-Μάλιστα, ότι πείτε.
Δουλειά κι αυτή…

καθόλου

Είμαι πολλή δυνατή
Το ξέρω, μου το λένε συχνά όσοι με ξέρουν, μου το λένε και όσοι δεν με ξέρουν καλά αλλά είναι μπροστά όταν δείχνω την δύναμή μου.
Όταν στέκομαι ψηλά ακόμα κι όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν.
Όταν δείχνω τόσο ψύχραιμη μπροστά στην τρικυμία.
Όταν χαμογελάω με σιγουριά και κάνω όσους το έχουν ανάγκη να πάρουν θάρρος.
Είμαι πολλή δυνατή
Τους ξεγελάω όλους με αυτά τα καμώματα
Δεν πονάω εγώ
Δεν πονάω καθόλου
Να το πω μερικές φορές ακόμα.. μπορεί να το πιστέψω.. εγώ η δυνατή…

το μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη

Ο μικρός γιος μαθαίνει να κάνει διαίρεση.
-Το 3 στο 9 χωράει 3 φορές, ναι?
-Ναι
-Και το 4 στο 8 χωράει 2 φορές, ναι?
-Ναι
-Και το 5 στο 6 χωράει 1 φορά και περισσεύει ένα ακόμα… μάλιστα.. πολύ ενδιαφέρον
Αυτά που περισσεύουν τι τα κάνουμε?
-Τίποτα, απλά περισσεύουν…
-Τίποτα? Αν μαζεύαμε όσα περισσεύουν από όλες τις διαιρέσεις του κόσμου και κάναμε πρόσθεση θα είχαμε το μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη…
-Ναι, εντάξει αλλά τώρα μαθαίνουμε διαίρεση, άσε τι περισσεύει και τι όχι και τελείωνε σε παρακαλώ.
-Ναι, ναι και αν μαζεύαμε όσα «τελείωνε» μου λες κάθε μέρα και κάναμε πρόσθεση θα είχαμε το τέλος του κόσμου… θα είσαι ευχαριστημένη τότε?
Λοιπόν.. συνεχίζω.. το 2 στο 9 χωράει 4 φορές και περισσεύει ένα… ας το βάλουμε με τα υπόλοιπα να μεγαλώσει το τίποτα του πλανήτη…

Βαθιές ανάσες, μετράω ως το 10 και αν περισσέψει κάτι θα το προσθέσω κι εγώ στο μεγαλύτερο τίποτα του πλανήτη…

σκύλος με κουδουνάκι

Περπατούσα στο μονοπάτι χαζεύοντας τα δέντρα.
Ο ήλιος ήταν λαμπερός, αν δεν έκανε τόσο κρύο θα νόμιζες ότι είναι άνοιξη.
Ησυχία ατελείωτη, σταμάτησα να βαδίζω για να ακούσω καλύτερα, κράτησα την ανάσα μου για λίγο και άκουσα τους ήχους του δάσους καθαρά.
Πουλάκια κελαηδούσαν και κάτι άλλο όμως… κάτι παράξενο ακούγεται.
Κουδουνάκι είναι αυτό? Μέχρι να σκεφτώ και να καταλάβω τον είδα να έρχεται..
Περπατούσε σκυφτός και αμέριμνος, σε κάθε βήμα κουνιούνταν τα αυτιά του και το κουδουνάκι που κρεμόταν στο λαιμό του.
Ήταν ψηλός και αδύνατος, με όμορφα παραπονιάρικα μάτια και γυαλιστερό καφέ τρίχωμα.
Δίστασε λιγάκι μόλις με είδε αλλά συνέχισε να περπατά προς εμένα θαρραλέα χωρίς να με χάνει από τα μάτια του.
Πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής, σταματά να περπατά, σταματά και το κουδουνάκι, τον προσπερνάω και ακούω τον χαρούμενο ήχο του κουδουνιού να αντηχεί πάλι στην πλαγιά αλλά πολύ κοντά μου.
Γυρίζω το κεφάλι και τον βλέπω να με ακολουθεί.
-Έλα, του λέω
-Γουβ, μου απαντά και φεύγει μακριά αλλάζοντας γνώμη
-Θα σε κάνω ποστ, του φωνάζω και τον βλέπω να τρέχει σαν τρελός ταράζοντας την ησυχία του δάσους με το κουδουνάκι του.
Τον τρόμαξα, δεν αντέχει την δημοσιότητα.

φευγιό

Ένα φευγιό, μια τάση να τρέξω, κουνάω τα πόδια μου ανυπόμονα όταν είμαι εγκλωβισμένη κάπου.
Γυρίζω και το πρώτο που σκέφτομαι είναι πότε θα φύγω πάλι.
Μαζεύω αλλά δεν μαζεύομαι.
Πάω τώρα

τι έκανα ρε?

-Πρέπει να κάνω την εξέταση… έχω κάνει μαλακία και τρόμαξα μετά την αρρώστια του Άρη…
Μιλούσε καπνίζοντας σαν να μην ήμουν εκεί, σαν να τα έλεγε στον εαυτό του και όχι σε μένα που κρατούσα την ανάσα μου προσπαθώντας να επεξεργαστώ όσα ακούω με ψυχραιμία.
-Έχω πάει με 6 ανθρώπους χωρίς προφύλαξη από τότε.. τους μέτρησα χτες το βράδυ… όλοι ήταν άγνωστοι.. τι έκανα? Τι έχω κάνει ρε?
Παραλήρημα χωρίς σταματημό…
Έψαχνα να βρω κάτι να πω αλλά τι?
-Πώς το έκανες αυτό? τόλμησα να ρωτήσω μετά από ώρα και ένα ακόμα παραλήρημα ξεκίνησε.
-Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις, δεν είμαστε το ίδιο, και να προσπαθήσω να εξηγήσω δεν θα καταλάβεις… η ζωή είναι παράξενη… η ζωή μου είναι παράξενη, νιώθω σαν να είμαι δυο μερικές φορές.. τι έκανα ρε?
Πήγα να γεμίσω το κενό μου με σώματα ανθρώπων που δεν αφήνουν οσμή φεύγοντας.. παραμυθιάστηκα πως αγαπιέμαι έτσι..
Φοβάμαι τώρα…

για καιρό

Για καιρό προσπαθούσα να τελειώσω την πινακίδα «μην αγγίζετε» και ότι ήταν έτοιμη και διάλεγα μέρος να την κρεμάσω… αποφάσισα ότι δεν την θέλω πια.
Πολύ φοβάμαι πως έκανα λάθος.




deviantart

το παιχνίδι

Στη δουλειά μου έρχομαι καθημερινά σε επαφή με πολλούς ανθρώπους.
Για ώρες στέκομαι δίνοντας και παίρνοντας λεφτά από διάφορους ανθρώπους.
Πολλές φορές για να κάνω την ώρα να κυλήσει παίζω το παιχνίδι.
Παρατηρώ κάποιον και προσπαθώ να καταλάβω όσα περισσότερα μπορώ για αυτόν.
Φρεσκοσιδερωμένος, κολλαριστό πουκάμισο και δερμάτινο τσαντάκι… παντρεμένος, όχι χειρωνακτική δουλειά, οικογενειάρχης..
Μουτζούρες στα νύχια, χρόνιο το κακό.. μάλλον στο λιμάνι θα δουλεύει και αφού τον έχω δει να παίζει κινο με φόρμα εργασίας τότε σίγουρα είναι ικανός να φάει το βδομαδιάτικο στο τζόγο.
Λέρας ταξιτζής που όποτε μπαίνει μασουλάει είτε τυρόπιτα είτε σουβλάκι…χωρισμένος, ζει μόνος και από ότι φαίνεται δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά.
55αρης, καλοβαλμένος, ανοιχτό πουκάμισο, χρυσή αλυσίδα, να με πιάνει λιποθυμιά από τις μυρωδιές, ποτέ και για κανένα λόγο δεν αποχωρίζεται το κινητό….. ελεύθερος, φαν ρωσίδων, βουλγάρων κλπ καλλονών.
Ατελείωτοι άνθρωποι, διαφορετικοί..
Μπορεί να παίζουν κι αυτοί το ίδιο παιχνίδι με μένα.

γίνεται..

Γίνεται να μου λείπει κάτι που δεν είχα ποτέ?






φοτο απο deviantART