Αυτό το ημερολόγιο ίσως να μην είναι για κόσμο, αυτός είναι και ο λόγος που δεν το έχω βάλει σαν λινκ στα σκιάγματα.
Είναι κάτι σαν υπόθεση δυο τριών ανθρώπων.
Ή είναι απλά το μυαλό μου που θέλει να το βλέπει έτσι.
Ντρέπομαι μερικές φορές για μένα.
Όταν γονατίζω ντρέπομαι ειλικρινά, δεν επιτρέπεται να χαμηλώνω το κεφάλι.
ξυπνάω, βλέπω τον ήλιο έξω και σκοτεινιάζω
Τι φταίει?
Αυτά που χάθηκαν? Ή αυτά που ξέρω ότι δεν θα δω ποτέ?
Βαριά η μέρα σήμερα, σχεδόν ασήκωτη... ή δεν επιτρέπεται να το λέω αυτό?
Αν πω ότι τα αντέχω όλα θα νοιώσω καλύτερα?
6 σχόλια:
μπορεί και να νοιώσεις λίγο χειρότερα
μπορεί και να το πιστέψω όμως ή ακόμα χειρότερα να το κάνω και πράξη..
ευχαριστώ που ήρθες ως εδώ μανιφεστο.
όχι ίσως άμα πεις αυτά που δεν αντέχεις όμως
Συνήθως όταν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους νοιώθουμε πρός στιγμήν καλύτερα.
Μετά λίγο χειρότερα
Ωσπου να έρθουν τα καινούργια πράγματα που πρέπει να ονοματισθούν
καλησπέρες και ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου