Πάντα μου άρεσε να περπατάω μόνη στο δρόμο, μεγάλες χαλαρές βόλτες, χαμένη σε σκέψεις ή χαζεύοντας τους ανθρώπους ή και τα αυτοκίνητα μερικές φορές.
Όσο πιο αργά τόσο καλύτερα, το βράδυ οι άνθρωποι που περπατούν στο δρόμο είναι πιο άνετοι, δεν χρειάζεται να τρέξουν να προλάβουν κάτι.
Αν είναι και σε περίοδο διακοπών που ο κόσμος είναι λίγος ακόμα καλύτερα.
Δεν με ενοχλεί να είμαι μόνη και ούτε έχω φοβηθεί ποτέ.
Αυτός ο κώδικας ο άγραφος που υπάρχει ανάμεσα στους ξενύχτηδες μου αρέσει και τον έπιασα αμέσως, από τις πρώτες πρώτες φορές που βρέθηκα να περπατάω στην Πειραιώς ξημερώματα.
Μόνος είναι κανείς μέσα του, δεν έχει σημασία αν είναι με άλλους κοντά ή όχι.
Χτες το βράδυ, στην συνηθισμένη μεταμεσονύχτια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας, εγώ….. ήμουν μόνη
