τοίχος

δυστυχώς

δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό...

κοινό

μόνοι μας

πάντα, παντού και συνέχεια

αλλού

Σου πήραν μερικές αράδες λόγια, είπε..

Τις έβαλαν κάπου αλλού και τις έκαναν δικές τους, συνέχισε..

Άλλαξαν σπιτάκι οι σκέψεις μου και πήγα να δω ποιες ήταν και πού μένουν τώρα.

Τις διάβασα πάλι μετά από πολύ καιρό και σκέφτηκα.. τέτοιες που είναι καλά να πάθουν

ταξίδι στο νότο

Κι έτσι όπως χάζευα το απέραντο, μου έκανε εντύπωση πόσα πολλά πουλιά πετούσαν παντού γύρω σαν τρελά.
Βουτούσαν από ψηλά, χόρευαν χαρούμενα, τιτίβιζαν ανυπόμονα, κρύβονταν στα απότομα βράχια.





-Τι πουλιά είναι τούτα άραγε? Σαν χελιδόνια μοιάζουν? Τέλος καλοκαιριού... χελιδόνια? Εδώ?
-Χελιδόνια είναι, είπες
Ετοιμάζονται για το μεγάλο ταξίδι στο νότο, φαίνεται..





Πιο κάτω δεν έχει, είπες

Ούτε πιο πάνω, σκέφτηκα, εδώ είναι όλα

λίγο παραπάνω

"θα μου ζητάς κι εγώ θα σου δίνω πάντα λίγο παραπάνω..
γι αυτό πρόσεχε τι ζητάς"

το πρώτο αστέρι

σπάνιο και μοναδικό

Κάτι συνηθισμένο, απλό γίνεται σπάνιο, μοναδικό

Είναι πως το βλέπεις, πού, πότε

εκεί

το δέκα το καλό

Βροχή λεπτή, ευέλικτη, νευρική
Σταγόνες νερού που δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν να μείνουν υγρές
Κρύο τσουχτερό, απ αυτό που κοκκινίζει τα μάγουλα και ξυπνάει τη ψυχή
Πίσω φωτεινό ουράνιο τόξο, δεξιά χιονισμένα βουνά, αριστερά ηλιόλουστα λιβάδια, μπροστά η τρελή, αναποφάσιστη χιονοβροχή
Παιχνίδια ήλιου, σύννεφου, αέρα, νερού, εμένα, εσένα, του δέκα που μπήκε εντυπωσιακά