της οξιάς

Θαυματάκι της οξιάς, είπες
Μα εγώ σε παρακολουθούσα
Δικό σου ήταν

σκάσε ή έλα

Ακούω το γρύλισμα, μικρή στριγγλίτσα, όμως δεν σε βλέπω
Συλλαβές μόνο φτάνουν ως εδώ απ τις όμορφες λέξεις σου, κι όσο ανεβαίνω ελαττώνονται κι αυτές
Σ ακούω, στριγγλίτσα μου, και συνέχεια αναρωτιέμαι πώς γίνεται και δεν σε βλέπω
Σα να θες να πεις κάτι και το λες καθιστή στο καπάκι της λεκάνης χωρίς ν ανοίξεις την πόρτα
Σα να μιλάς και κάποιος μπαινοβγάζει το κεφάλι σου στο νερό
Και συνεχίζω να απορώ που δε σε βλέπω
Έλα ή σκάσε