και να θυμάσαι

Ποτέ δεν υπήρχε αύριο
Μόνο το σήμερα υπάρχει
Μην αγαπάς και μην ερωτεύεσαι
Προσθέτεις πόνο και έννοιες

της οξιάς

Θαυματάκι της οξιάς, είπες
Μα εγώ σε παρακολουθούσα
Δικό σου ήταν

σκάσε ή έλα

Ακούω το γρύλισμα, μικρή στριγγλίτσα, όμως δεν σε βλέπω
Συλλαβές μόνο φτάνουν ως εδώ απ τις όμορφες λέξεις σου, κι όσο ανεβαίνω ελαττώνονται κι αυτές
Σ ακούω, στριγγλίτσα μου, και συνέχεια αναρωτιέμαι πώς γίνεται και δεν σε βλέπω
Σα να θες να πεις κάτι και το λες καθιστή στο καπάκι της λεκάνης χωρίς ν ανοίξεις την πόρτα
Σα να μιλάς και κάποιος μπαινοβγάζει το κεφάλι σου στο νερό
Και συνεχίζω να απορώ που δε σε βλέπω
Έλα ή σκάσε

όλα ένα

Ήταν ένα παράξενα βαθύ σκοτάδι εκείνο που με τύλιξε μόλις βγήκα απ το σπιτάκι.

Έμοιαζαν όλα να είναι ένα.

Το μόνο που μένει τώρα είναι να περιμένω να ξημερώσει.

του πνεύματος

πάνω εδώ

Είναι ωραία εδώ πάνω

πες πότε

Ήρθε ο φόβος
Κάθησε απέναντί μου και όλο με ρωτά πότε θα γίνει η μεγάλη μάχη

νερό

νερό το φως του να πνιγεί
όποιος θέλει να ζήσει

γκρεμός

Κι ας το γράφει παντού
Κι ας το λένε όλοι
Ας το φωνάζει το μυαλό κι ας το τραγουδάει ο αέρας
Προς τα κει βαδίζεις με μάτια κλειστά

καμιά φορά

ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρεια

οι μαμάδες

Το ψέμα γεννάει ψέμα, ανώδυνα, σαν γέννα με επισκληρίδιο νάρκωση
Το μικρό νεογέννητο ψέμα ανθίζει κ μεγαλώνει μες την τρελή χαρά επειδή φροντίζεται με επιμέλεια από μάνα που λαχταράει με όλη της την ψυχή μια αλήθεια τέτοια.. ακριβώς ίδια με το μικρό, νεογέννητο ψέμα της
Οι μαμάδες αγαπάνε με πάθος τα παιδιά τους ακόμα κι αν δεν τα έχουν βγάλει απ τα σπλάχνα τους αλλά τα υιοθέτησαν από άλλη μαμά που είχε πολλά..
Τα ταϊζουν, τα κανακεύουν, τα προστατεύουν, τα υπερασπίζονται με δύναμη και τα αγαπάνε βαθιά
Τα στολίζουν με άπειρες αλήθειες καθημερινές φροντίζοντας να τα γεμίσουν αγάπη για να γίνουν δυνατά, ικανά
Κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους οι μαμάδες και δαγκώνουν στο λαρύγγι όποιον τα πειράξει, τα ενοχλήσει, περάσει και ταράξει την ηρεμία τους
Τρώνε ζωντανό όποιον τα κατηγορήσει άδικα, στραβοκοιτάζουν αυτόν που θα τα κοροϊδέψει ή τα αμφισβητήσει
Θέλει δύναμη τεράστια να παραδεχτεί η μαμά πως ίσως το αγαπημένο της να είναι ένα τερατάκι
Καταρρέει ο κόσμος όλος και αυτές μαζί όταν σπάσει στα δύο η σπονδυλική του στήλη και χυθούν όλα τα πράσινα υγρά που έχει για αίμα
Πεθαίνουν μέσα τους όταν έρθει η μέρα και καταρρεύσουν μαζί όλα και τότε κανείς δεν γελάει
Έτσι είναι οι μαμάδες
Αγαπάνε με πάθος τα παιδιά τους και τα αγαπάνε ακόμα πιο πολύ όταν καταφέρουν και τα δεχτούν με σπασμένη σπονδυλική στήλη, παράλυτα, χωρίς στολιδάκια

τυχαία

Μια στιγμή τυχαία στο χρόνο
σηκώνεις το βλέμμα στον ουρανό
κάτι σου λέει και τον ερωτεύεσαι βαθιά
Χαράζονται τα σχέδια που ζωγραφίζουν τα σύννεφα στα μάτια και αρχίζουν να βάφονται με χρώματα
ομορφαίνει πιο πολύ, κάτι λέει πάλι, τα χρώματά του γίνονται περισσότερα και τον ερωτεύεσαι κι άλλο, πιο βαθιά
Μια στιγμή τυχαία στο χρόνο
κάτι μυστήριο γίνεται και σου χαρίζεται ο κόσμος όλος

το κακό

Το κακό ποτέ δεν έρχεται μόνο του
Ένα κακό τραβάει ένα μικρότερο που σέρνει με δύναμη ένα άλλο λιγάκι πιο χοντρό που με μεγάλο ζόρι φέρνει δυο ή τρία παρδαλά, μικροσκοπικά αλλά πολύ άτακτα πίσω του
Κι είσαι τυχερός αν όσο συμβαίνουν αυτά πατάς σε στέρεο έδαφος, δε γλιστράς στη γλίτσα του δήθεν, του σχεδόν, του μισού που δε θα γεμίσει ποτέ
Αν όταν κοιτάζεις από πού έρχεται το επόμενο και μετράς τη δύναμη αν φτάνει να πολεμήσεις, λέξεις γλυκές μπαίνουν από παντού και σου λένε.. εδώ είμαι, άντε έλα
Αν άνθρωποι αληθινοί, με παρελθόν, παρόν και μέλλον, λουσμένοι φως δίνουν σφιχτές αγκαλιές, χαμόγελα, αστεία λόγια
Γιατί το κακό έρχεται πάντα με παρέα και θέλει αληθινή μάχη για να φύγει, να ξορκιστεί, να σβήσει

σύμπαν

παράλληλο