οι ψυχές

Γυρίζουν πάντα οι ψυχές
Στα μέρη που διωχθήκαν
Γυρεύουν πάλι να κριθούν
Από όσα προδοθήκαν


vorlike

γυναίκα κόκκινη

Εντυπωσιακή,
Γυναίκα κόκκινη, με μεγάλο στόμα και φουντωτά μαλλιά που τινάζοταν εδώ κι εκεί με κάθε κίνηση
λεπτή, φουριόζα, χοροπηδηχτή, αεράτη
Γελούσε συχνά, μερικές φορές γελούσαν και τα μάτια της μαζί, άλλες πάλι όχι
Μιλούσε ασταμάτητα για τα πάντα, ορατά κι αόρατα
τα ορατά σκαρφάλωναν σε ψηλά δέντρα και τα αόρατα στην ψυχή μου
ονόματα, τόποι, χρόνοι, ατάκες… όλα μαζί με σειρά ή και όχι
Τρύπωνε σε υγρές σπηλιές και μάζευε την ενέργεια του βράχου, χάιδευε τα φύλλα και χαμογελούσε στα πουλιά
Εξηγούσε, δήλωνε, αστειευόταν, ερμήνευε, μα πιο πολύ παρατηρούσε
Μου φαινόταν σαν κάθε μία από τις αισθήσεις της να λειτουργούσε αυτόνομα
Άλλα έλεγε, αλλού κοιτούσε, άλλα σκεφτόταν και ο τρόπος που τα ένωνε ήταν μοναδικός
Μετά από ώρα, όταν στέγνωσα πια και ξεράθηκε η φωνή μου, εκείνη θέριεψε και άρχισε να στάζει κόκκινο παντού.
Το έβλεπα να κυλάει στους ώμους και τα χέρια της, μικρό ρυάκι φωτιά έσταζε από το μικρό της δάχτυλο στο τραπέζι και ζωγράφιζα μ αυτό τη ζωή μου όλη
Όσο κόκκινο έβγαζε κι έλεγες θα ξεθωριάσει τώρα, τόσο πιο κόκκινη γινόταν
Σταμάτησε να μιλά πολλές λέξεις, τις έλεγε μια μια με διαφορά μιας πρότασης
Μια πρόταση εγώ, μια λέξη φωτιά εκείνη
Όταν φύγαμε την κοίταξα να απομακρύνεται
Ήταν πιο κόκκινη από ποτέ, περπατούσε το ίδιο χοροπηδηχτά και ρυάκι κόκκινο φωτιά μας ένωσε για πάντα