άνθρωποι..

Μπαίνει φουριόζα στο μαγαζί κρατώντας 3-4 τσάντες με ψώνια, ψωμιά, γάλατα, εφημερίδες, τα αφήνει κάτω προσεκτικά και περιμένει στη σειρά για να παίξει με τη τύχη της.
Φοράει παρδαλά ρούχα, κόκκινο κραγιόν, έχει μακριά κόκκινα βαμμένα νύχια, φοράει βραχιόλια, δαχτυλίδια, μεγάλα σκουλαρίκια και έχει τα μαλλιά της μαζεμένα με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο.
Ψάχνει στο πορτοφόλι της χωρίς να κοιτάζει γύρω.
Έρχεται η σειρά της και ακόμα ψάχνει, περιμένω να μου πει τι θέλει και ακόμα ψάχνει στο ταλαιπωρημένο πορτοφολάκι της.
-«Μου λείπουν 10 λεπτά» λέει με μπάσα φωνή και με κοιτάζει μάλλον αγριεμένα.
-«Δεν πειράζει» της λέω «την άλλη φορά θα μου τα δώσετε» ξέροντας από πριν ότι δεν θα υπάρξει άλλη φορά.
-«Εντάξει, ευχαριστώ» μουρμουρίζει και παίρνει το τυχερό δελτίο στα χέρια της, το χώνει βαθιά στο πορτοφολάκι της και σκύβει να μαζέψει τις τσάντες.
Βγάζει ένα μικρό κουλουράκι, το ακουμπάει στον πάγκο μπροστά μου και λέει σχεδόν χαμογελαστά αυτή τη φορά:
«Δεν θα υπάρξει άλλη φορά, θα σε πληρώσω σε είδος, δεν έχω ελπίδες να κερδίσω αν χρωστάω, πώς θα μου δώσει αν δεν έχω δώσει πρώτα εγώ?»