και το δεντράκι
Είναι μεσημέρι, στην παραλία έχει κόσμο αλλά είναι τόσο μεγάλη που μοιάζουν να είναι ο καθένας στον κόσμο του.
Κάτω από την ομπρέλα είναι η απόλυτη αποχαύνωση, ζέστη αλλά ένα ελαφρύ αεράκι κάνει την κατάσταση υποφερτή.
Παγωμένος καφές στο πλάι, σφηνωμένος στα βοτσαλάκια και ξάπλα στην πετσέτα.
Βλέμμα απλανές, ψάχνει τα σχήματα που κάνουν οι σκιές στον απέναντι βράχο.
Μυαλό άδειο.
Δέντρο είναι αυτό εκεί πάνω? είναι η μόνη μου απορία.
Όταν ζεστάθηκα και θέλησα να μπω πάλι στην θάλασσα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν έτσι 2 ώρες σχεδόν. Με άδειο μυαλό.
Κοίταξα τον τεράστιο βράχο και τον έβγαλα φωτογραφία για να τον θυμάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου