γιατί σου αρέσουν οι λεύκες?

-Γιατί σου αρέσουν οι λεύκες?
-Είναι ψηλές, λεπτές
Χρωματιστές,
Με άσπρους ψηλούς κορμούς,
Και έχουν χνούδι
Και ότι έχει χνούδι είναι κάπως…
Το φυσάς και πάει…
Ξέρεις…
Σαν νιφάδα χνουδωτή
Και όταν φυσάει κάνουν θόρυβο τα φύλλα της
Και όταν είναι νύχτα φαίνεται ακόμα πιο ψηλή
Και έχει και ωραίο όνομα…
Μ’ αρέσει να ξαπλώνω κάτω από τις λεύκες, να φυσάει και να τρέχουν χνούδια.
Τι άλλο να έχει ένα δέντρο?


Μιλούσε και εγώ έβλεπα.

μυαλό άδειο

ο βράχος

και το δεντράκι


Είναι μεσημέρι, στην παραλία έχει κόσμο αλλά είναι τόσο μεγάλη που μοιάζουν να είναι ο καθένας στον κόσμο του.
Κάτω από την ομπρέλα είναι η απόλυτη αποχαύνωση, ζέστη αλλά ένα ελαφρύ αεράκι κάνει την κατάσταση υποφερτή.
Παγωμένος καφές στο πλάι, σφηνωμένος στα βοτσαλάκια και ξάπλα στην πετσέτα.
Βλέμμα απλανές, ψάχνει τα σχήματα που κάνουν οι σκιές στον απέναντι βράχο.
Μυαλό άδειο.
Δέντρο είναι αυτό εκεί πάνω? είναι η μόνη μου απορία.
Όταν ζεστάθηκα και θέλησα να μπω πάλι στην θάλασσα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν έτσι 2 ώρες σχεδόν. Με άδειο μυαλό.
Κοίταξα τον τεράστιο βράχο και τον έβγαλα φωτογραφία για να τον θυμάμαι.

δεν με νοιάζει

Δεν με νοιάζει να είμαι μόνη
Με νοιάζει που το συνηθίζω

ήρθαν οι φάλαινες

Ήθελα να πω πόσο χαίρομαι που ήρθαν οι φάλαινες, που γέννησαν τα μικρά τους, που ενώ ήταν τρομακτικές, φέρθηκαν άψογα σαν κυρίες κανονικές.
Ήθελα να πω πόσο εύκολο είναι να χαρεί κάποιος με μια κουβέντα μόνο, να φτιάξει η μέρα με λίγες λέξεις.
Ήθελα να πω πόσο χαίρομαι όταν καταλαβαίνω ότι δεν με ξέχασαν οι φίλοι μου και δεν έγιναν σαν τον πινόκιο..
Ήθελα να πω καλημέρες σε όλους.


Το μανιταράκι στη φοτο είναι αληθινό κι ας μοιάζει ψεύτικο...

σε μισώ

-«Σε μισώ, είσαι η χειρότερη μαμά που είχα ποτέ» λέει ο μικρός μου γιος θυμωμένος που δεν του πήρα άλλη μια κοκα κολα.
-« Σιγά μην με μισείς… δεν σε πιστεύω» του απαντώ
-«Πίστεψε το, σε μισώ πολύ.. είσαι και άσχημη, και το ροζ που φοράς δεν σου πάει καθόλου… ούτε τα μαλλιά σου μου αρέσουν έτσι όπως τα έχεις μαζέψει..» συνεχίζει ο μικρός
-«Καλά ρε μικρέ, τίποτα δεν σου αρέσει? Δεν έχω κάτι που να σου αρέσει έστω και λίγο?»
- ….
-«Σκέφτεσαι? Είναι πολλά και δεν μπορείς να αποφασίσεις ε?»
-«Ένα είναι μόνο» λέει ο μικρός με το ζόρι, σαν να αναγκάζεται να βρει κάτι καλό «Το μόνο καλό που έχεις είναι η αγκαλιά σου, έχεις την πιο όμορφη και ζεστή αγκαλιά του κόσμου.. τίποτε άλλο όμως, ούτε το παντελόνι σου μου αρέσει»
-«Έλα αγκαλιά τότε αφού σου αρέσει αυτό» του λέω και ανοίγω τα χέρια μου να μπει, κάνει ένα βήμα, σταματά και μου λέει
-«Με έριξες πάλι και χωρίς κοκα κολα…. Δεν σε αγαπάω, την αγκαλιά σου αγαπάω μόνο» και βολεύεται.
-«Το ίδιο είναι» σκέφτομαι αλλά δεν του το είπα… με μισούσε εκείνη την ώρα .


στη φοτο είμαστε αγκαλιά

κάνε ησυχία

Κάποιος μου είπε κάποτε ότι αν έχουμε απόλυτη ησυχία όταν ο ήλιος δύει στην θάλασσα, τότε θα τον ακούσουμε να σβήνει στα νερά της.
Προσπάθησα αλλά δεν άκουσα τίποτε.
Όταν του το είπα μου είπε ότι δεν θα είχε απόλυτη ησυχία.
-«Μα δεν μιλούσα, δεν ανάσαινα σχεδόν»
-«Έκανες ησυχία, δεν είχες… το μυαλό σου δεν ήταν ήσυχο φαίνεται, πώς να ακούσεις?»
Θα δοκιμάσω πάλι την επόμενη φορά

Το αθόρυβο ηλιοβασίλεμα της φοτο είναι στην Λευκάδα.

έρωτας

Μετά κατάλαβα ότι δεν είχα ερωτευτεί εσένα.
Ερωτεύτηκα εμένα.
Με ερωτεύτηκα όταν ένιωσα ερωτευμένη.
Ερωτεύτηκα αυτό που κατάλαβα ότι μπορούσα να νοιώσω.
Έγινες η αρχή, το πρώτο δειλό βήμα της νέας ζωής μου.
Με ερωτεύτηκα όταν ένοιωσα ερωτεύσιμη και πήρα δύναμη από εσένα που με έκανες να νοιώσω έτσι.
Ο έρωτας για την ζωή, για τα θέλω που τώρα μπορώ να έχω, ο έρωτας για την γαλήνη που νοιώθει η ψυχή μου όταν κοιτώ το ηλιοβασίλεμα, είναι αυτός που γνώρισα μέσω εσένα.
Άνοιξες το παράθυρο και εγώ ερωτεύτηκα το φως που μπήκε μέσα.
Ευχαριστώ.

κατανόηση

Συμβαίνει κάτι... κακό.
Κάποιος κάνει κάτι και επιδρά σε μένα άσχημα.
Κάποιος λέει κάτι και οι λέξεις με ταράζουν... μετά με πληγώνουν.
Κάποιος με αδικεί, με εξαπατά, με σπρώχνει, με πατάει, με..., με...
Συμβαίνουν στ 'αλήθεια αυτά?
Έτσι είναι?
Ή πάσχω από έλλειψη κατανόησης?
Το όριο ποιο είναι?
Εγώ θα το βάλω?
Το πόσο κακός είναι κάποιος εξαρτάται από την κατανόηση που δείχνω?
Μα το ότι καταλαβαίνω δεν σημαίνει ότι συμφωνώ ή δέχομαι...


Το κύμα που σκάει είναι στον Μύλο της Λευκάδας

ακόμα

Ακόμα εκεί είμαι

θα ξαναπαντρευτώ

Είναι γύρω στα 45, όμορφη γυναίκα, εντυπωσιακή.
Έχει παντρευτεί δυο φορές, έχει δυο ωραιότατα διαζύγια και έναν γιο 10 χρονών από τον δεύτερο γάμο.
Έχει δικό της σπίτι, αυτοκίνητο, αλλά δεν έχει δουλειά…
Ότι έχει δικό της το πήρε από τον τελευταίο σύζυγο ο οποίος ενώ την κακομεταχειριζόταν, την στόλιζε με όμορφα δώρα αμέσως μετά την τελευταία σφαλιάρα.
-«Δεν θέλω κανέναν μαλάκα κοντά μου ρε» έλεγε αγανακτισμένη η Δήμητρα, όταν ήταν φρέσκο το διαζύγιο και όσο είχε νωπό στο μυαλό της ακόμα το ξύλο που είχε φάει από τον τελευταίο σύζυγό της.
-«Δεν πρόκειται να κάνω το ίδιο λάθος ξανά ποτέ, είμαι νέα, γερή, θα βρω μια δουλειά και θα μεγαλώσω το παιδί μου» έλεγε η Δήμητρα όταν την ρωτούσα τι θα κάνει από δω και πέρα, πριν δοκιμάσει…
Προσπάθησε, δε λέω, και σε φροντιστήρια αγγλικών προσπάθησε να δουλέψει αλλά της φαίνονταν λίγα τα λεφτά για την δουλειά που προσφέρει και ιδιαίτερα προσπάθησε να κάνει αλλά ζητούσε πολλά λεφτά για την δουλειά που προσφέρει…
Η διατροφή μικρή, η δουλειά δύσκολο πράγμα και δυσεύρετο.
Πέρασε ένα χρόνο στριμωγμένη οικονομικά και αυτό είναι βουνό για την Δήμητρα.
Δε χαμογελούσε ποτέ, μαζί της μαράζωνε και το παιδί της.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ο μικρός γιατί ήταν τόσο χάλια η μάνα του και γιατί είχε μόνιμα πρόβλημα με τα λεφτά αφού ο πατέρας του τους έδινε την διατροφή κανονικά.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ο μικρός ότι η μαμά του είχε συνηθίσει από μικρή σε μια άλλη ζωή, πλούσια, με βίτσια και ιδιοτροπίες… κοστίζουν αυτά και η διατροφή δεν τα καλύπτει σε καμιά περίπτωση.
-«Το αποφάσισα Μαρία» μου λέει χτες μετά από αρκετούς μήνες που είχαμε να βρεθούμε, « θα ξαναπαντρευτώ… το αποφάσισα, πάει και τελείωσε. Θα βρω έναν που να έχει φράγκα αρκετά να ζούμε άνετα και θα τον παντρευτώ, ας είναι κι από προξενιό… δεν με νοιάζει, δεν θα ζω εγώ με τα ψίχουλα που μου δίνει ο πρώην και να το ευχαριστιέται κιόλας να με βλέπει να υποφέρω… όχι το αποφάσισα… θα παντρευτώ»
Άφωνη είμαι από τότε.
Λάθος επιλογές, λάθος ζωή?

η γιορτή μου είναι...

Η γιορτή μου είναι γαλάζιες θάλασσες και μικρά βοτσαλάκια.
Είναι παιχνίδια στα κύματα και τάβλι κάτω από την ομπρέλα.
Χταπόδι στα κάρβουνα και ουζάκια με πάγο.
Το ένδυμα είναι απλό, μαγιώ, σαγιονάρα.
Αύριο θα γιορτάσουμε έτσι.
Χρόνια καλά σε όλους μας.

τράβα την καρέκλα

Βγήκα στο μπαλκόνι, ερημιά, τρεις τη νύχτα.
Ένα ταξί πέρασε στην λεωφόρο πέρα και μετά σιωπή.
Τράβηξα την καρέκλα πιο κει, η τέντα έκρυβε το φεγγάρι.
Εδώ ήταν μια χαρά.
Άναψα τσιγάρο και το κοίταξα.
Πανέμορφο, τεράστιο, λαμπερό φεγγάρι.
Σαν κίνητρο μοιάζει.
Αφού υπάρχει τέτοια ομορφιά και την βλέπω εγώ σε μια γειτονιά, ανάμεσα σε μια τέντα και μια μπουκαβίλια, τότε η ομορφιά υπάρχει παντού... αρκεί να θέλεις να την δεις.
θα μπορούσα να μην είχα τραβήξει την καρέκλα

ξεχνάω...

Χάνω συνέχεια πράγματα.
Όσο πιο σημαντικό, απαραίτητο είναι κάτι, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα το χάσω.
Όσο πιο προσεκτικά, έξυπνα κρύψω κάτι, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα ξεχάσω το που.
Αναγκάζομαι συχνά να ψάχνω κάτι σε όλα τα πιθανά σημεία, να μην το βρίσκω πουθενά και να το έχω βάλει στο πρώτο συρτάρι του κομοδίνου μου… για να το έχω εύκαιρο… μην αναγκάζομαι να ψάχνω…
Εντωμεταξύ, ψάχνοντας βρίσκω κάτι που είχα «χάσει» εδώ και καιρό, επειδή όμως δεν το χρειάζομαι εκείνη την ώρα, το ξαναβάζω εκεί που το βρήκα έτσι ώστε όταν το χρειαστώ να ξέρω που είναι.
Όμως.. όταν έρχεται εκείνη η στιγμή και το χρειάζομαι, ενώ θυμάμαι ότι το είχα δει τότε.. δεν θυμάμαι το που ακριβώς… οπότε ξεκινάω πάλι το ψάξιμο κλπ κλπ.
Αφηρημένη και ακατάστατη.
Όποιος ψάχνει βρίσκει, έλεγε η σοφή γιαγιά αλλά δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό της όταν το έλεγε.
Έχασα κάτι τις τελευταίες μέρες αλλά ξέρω που είναι, θυμάμαι.
Δεν μπορώ να το έχω όμως.
Εύχομαι…

Η όμορφη ακρογιαλιά στη φοτο του Αλέξη είναι για να μου θυμίσει που θα είμαι σε λίγες μέρες

σκιές

Τα βράδια, στο φως του φεγγαριού, όλα ζωντανεύουν.
Τα δέντρα γίνονται θηρία και οι βράχοι φωλιές.
Ένα κλαρί κοντά σε έναν θάμνο γίνεται τεράστιο λιοντάρι.
Είναι λιγάκι απογοητευτικό να κοιτάς το κλαράκι το πρωί με το φως του ήλιου και να αναρωτιέσαι πού είναι όλη εκείνη η χαίτη.
Η πανσέληνος πλησιάζει.
Θα είναι το μεγαλύτερο φεγγάρι της χρονιάς.
Το λιοντάρι θα ζωντανέψει πάλι αλλά εγώ δεν θα είμαι εκεί να το δω.

η διπλή ζωή της Βερόνικα

Μερικές μέρες τώρα έρχεται στο πρακτορείο ένας περίεργος τύπος.
Κατά καιρούς βλέπω φάτσες παράξενες, άλλοτε καλοντυμένους με hands free, να μιλάνε στο κινητό και το βλέμμα να μην ξεκολλάει από τα κίτρινα μπαλάκια, άλλοτε μεθυσμένους με μάτια που γυαλίζουν να κρατάνε τα δελτία σαν να είναι η ευκαιρία της ζωής τους και να βρίζουν πουτάνα την τύχη τους γιατί ξέρουν από πριν ότι η ευκαιρία δεν θα έρθει σήμερα.
Αυτός είναι κοντός γύρω στα 40, με χοντρά γυαλιά μυωπίας, ίσια μαλλιά που τα χωρίζει στην μέση.
Φοράει παντελόνι και πολύχρωμο πουκάμισο και κρατάει στο χέρι κλειδιά, κινητό, τσιγάρα αναπτήρα και το τυχερό του στυλό. Ένα τσιγάρο είναι μόνιμα κολλημένο στο στόμα του και κόμποι ιδρώτα είναι κολλημένοι παντού στο μέτωπό του.
Έρχεται τα μεσημέρια αναψοκοκκινισμένος, ιδρωμένος και μεθυσμένος.
Μιλάει ακαταλαβίστηκα και στάλες σάλιου πετάγονται εδώ κι εκεί. Παραπονιέται για την ζέστη, για τον καφέ που πήρε από το μηχάνημα, για το χ που έφερε η Μιλαν, για το άδικο της μοίρας του, για όλα παραπονιέται.
Πληρώνει και τα λεφτά σκορπίζονται στο πάτωμα, σκύβει να τα μαζέψει, του πέφτει το κινητό, τον βοηθάνε να τα κρατήσει όλα αυτά, βρίζει..
Κάποια στιγμή φεύγει και ένα βάρος φεύγει από πάνω μου.
«Προβληματικός» σκέφτομαι και εύχομαι να μην ξανάρθει ποτέ, μόνο φασαρίες μπορούν να κάνουν κάτι τύποι σαν αυτόν.
Λίγες ώρες μετά, το απόγευμα ξανάρχεται, αλλά τώρα είναι αλλιώς.
Ξενέρωτος αυτή τη φορά, καλοχτενισμένος, καθαρά ρούχα και ένα μικρό μαύρο τσαντάκι στο χέρι που έχει μέσα όλα αυτά που κρατούσε στα χέρια του το μεσημέρι.
Ευγενικός, ήσυχος, κάθεται σε μια θέση, γράφει αυτά που θέλει να παίξει, πληρώνει χωρίς πολλά λόγια, χαιρετά και φεύγει.
«Ποιος από τους δύο είναι ο πραγματικός?» αναρωτιέμαι καθώς τον βλέπω να απομακρύνεται.
Το επόμενο μεσημέρι που τον είδα πάλι ιδρωμένο, μεθυσμένο κλπ κλπ κατάλαβα.
Η διπλή ζωή της Βερόνικα είναι ο τύπος.


Ο μαύρος, χοντρός βάτραχος στην φότο του Αλέξη μπορεί να είναι άσχημος αλλά κάτι καλό προσφέρει, η Βερόνικα προσφέρει άραγε?

τελικά?

Οι γιορτές είναι για την οικογένεια, έτσι μου έλεγε πάντα η μάνα μου και επειδή έκανα δική μου οικογένεια σε μικρή ηλικία, το είχα κάνει σημαία.
Ταξίδι ο σύζυγος για δουλειά το Πάσχα, μαύρα πανιά εγώ, που δεν θα είναι κοντά να φιληθούμε στο χριστός ανέστη.
Αγώνα στην Σπάρτη ο μεγάλος γιος ανήμερα της γιορτής του, 45 τηλέφωνα εγώ και κλάμα κάθε που μου έλεγαν να τον χαίρομαι.
Φέτος, της Παναγίας, που γιορτάζουμε εγώ και ο μικρός μου γιος, η οικογένεια θα είναι χωριστά και επειδή τα χρόνια περνούν, οι καταστάσεις αλλάζουν, εμείς οι ίδιοι είμαστε αλλιώς, σκέφτομαι να κλείσω το κινητό και να συγκεντρωθώ σε αυτό που πρέπει… ποιος φτιάχνει καλύτερα mohitos τελικά?
Ο Μήτσος στο θησείο ή ο Νίκος στην Λευκάδα?
Καλές διακοπές να έχουμε

ένα φιλί

Φίλησα τον μικρό μου γιο, του έκανα και μια αγκαλιά σφιχτή και τον άφησα να μπει στην τάξη του.
Είχαμε αργήσει μερικά λεπτά και τον πήγα εγώ στο σχολείο.
Έκλεισε η πόρτα την τάξης και έκανα να φύγω κι εγώ, με σταματά μια κυρία, μαμά προφανώς κάποιου μαθητή και μου λέει με ύφος ξερόλα κι όχι μόνο
-« Δεν φιλάμε τα παιδιά μας μαντάμ, πως θα γίνουν άντρες δυνατοί αν έχουν την μανούλα τους να τα φιλάει όλη την ώρα, άσε τα μικρόβια που κουβαλάς και τα μεταδίδεις και στο παιδί σου»
Αιφνιδιάστηκα, μα πώς της ήρθε? Τόσο εντύπωση της έκανε ένα φιλί και μια αγκαλιά?
-«Εγώ έτσι κάνω» της απάντησα και έφυγα.
Μου αρέσει να τους φιλάω, να τους ακουμπάω, να τους χαϊδεύω, να έχουμε επαφή σωματική εκτός από όλες τις άλλες που τις παλεύουμε καθημερινά.
Δεν κρατάει πολύ, μεγαλώνουν γρήγορα και μετά θέλουν άλλου είδους αγκαλιές και χαδάκια.
Ντρέπονται να τους φιλά η μάνα όταν γίνουν γύρω στα 8 και δεν σηκώνουν αγκαλιές και χάδια όταν περάσουν τα 12 ή 13
Οι γιοι μου τις πέρασαν αυτές τις ηλικίες και τώρα που έχουν γίνει μεγάλοι πια, αν είμαι τυχερή και ξεκλέψω κανένα νοιώθω άρχοντας.
Οι άνθρωποι μεγαλώνουν με αγάπη, γίνονται δυνατοί, σίγουροι, δίνουν με την σειρά τους από αυτή που έχουν εισπράξει.
Το άγγιγμα σημαίνει είμαι εδώ για σένα.
Έτσι το βλέπω εγώ.


Η φοτο είναι του Αλέξη, τρυφερή φοτο.

δεν είμαι σίγουρη

Θέλω να πω, αλλά δεν είμαι σίγουρη…
Θέλω και να φάω, αλλά.. πείνα είναι αυτό που νοιώθω? Δεν είμαι σίγουρη..
Μήπως θέλω απλά να καπνίσω? Να πιω νερό ίσως?
Δεν είμαι σίγουρη για τίποτε τελικά
Σκέφτομαι αν δεν είχα παιδιά, αν δεν υπήρχαν να γίνουν το σημείο αρχής και τέλους μου, που θα ήμουν? Πώς θα ήμουν? Ποια θα ήμουν?
Ανησυχίες 15χρονου παιδιού, προβληματισμοί αστείοι..
Συγκεντρώσου, πού κοιτάς επιτέλους?
Δεν ξέρεις τι θέλεις και κάνεις τόσες υποθετικές, γελοίες ερωτήσεις.
Ποιον ρωτάς? Ποιος περιμένεις να απαντήσει?
Όταν ήμουν μικρή, η προγιαγιά μου, μια αρχοντογυναίκα που μάζεψε από τα χρόνια που την βάρυναν και την έκαναν να σκύψει κεφάλι, μου έλεγε πως όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, είναι επειδή τα έχεις όλα.
Κι όμως…

Στη φοτο, η οποία είναι του Αλέξη, το μικρό μωβ λουλουδάκι έχει στόμα και καταπίνει ανθρώπους και δαίμονες…
Καλό ταξίδι.

όλα είναι δρόμος

Σκεφτόμουν να σε αποχαιρετήσω με κάποιο τρόπο και μετά σκέφτηκα.. γιατί να το κάνω?
Αφού όλα είναι δρόμος, τι σημασία έχει?
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και είναι κάπου εκεί μπροστά.
Ευχαριστώ

χρυσό.. με σύννεφα

«Όταν πεθάνω η ψυχή μου θα πάει εκεί πάνω»
«Πού το ξέρεις?»
«Μου το είπε η ίδια, μου το λέει κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί…»

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μιλούν και μια ηρεμία ξαπλώνεται σαν σύννεφο.
Που δεν ρωτούν αλλά θέλω να τους πω τα πάντα.
Άνθρωποι που προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα και βλέπουν όσα εγώ προσπερνώ.
Πλούσιοι, γεμάτοι, χορτάτοι άνθρωποι.
Ταξιδιάρες ψυχές, πολύχρωμες.

Στη φοτο είναι ο θρόνος του Δία, ψηλά στον Όλυμπο και ανήκει στον Αλέξη.