Mater Gaea

Άνοιξε τα μάτια σου και δες.
Ο παράδεισος είναι εδώ.
Περιμένει την επιστροφή σου.

Όμορφο, πολύχρωμο blog για να θυμηθούμε, να μάθουμε, να ανησυχήσουμε, να ταξιδέψουμε, να γαληνέψουμε..

Φυλλίς

Η Φυλλίς ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά της Θράκης. Ερωτεύτηκε τον Δημοφώντα, γιο του Θησέα, την ερωτεύτηκε πολύ κι εκείνος και έζησαν μαζί αγαπημένοι.
Κάποτε ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του και θέλησε να πάει στην Αθήνα για λίγο. Η Φυλλίς έμεινε πίσω να τον περιμένει.

Τα χρόνια περνούσαν κι εκείνος δε γυρνούσε.
Απελπισμένη η Φυλλίς κρεμάστηκε σε ένα δέντρο και εκείνο κράτησε τη ψυχή της.
Από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα, ούτε άνθισε ποτέ ξανά.

Κάποιο Γενάρη με τα χιόνια γύρισε ο Δημοφώντας . Όταν έμαθε για το χαμό της αγαπημένης του Φυλλίς, αγκάλιασε το δέντρο συντετριμμένος κι έκλαψε πικρά.. τότε εκείνο άρχισε να βγάζει λευκά λουλούδια..
Η ψυχή της βασιλοπούλας γέμισε χαρά αλλά δεν ξαναπήρε ποτέ ανθρώπινη μορφή.

Έμεινε δέντρο και κάθε Γενάρη στολίζεται ολόλευκο

Η αμυγδαλιά, σύμβολο ελπίδας, αγάπης που δε νικιέται από το θάνατο

εκεί πάνω

Χιόνιζε απαλά και τα σύννεφα είχαν κατέβει ως κάτω χαμηλά.
Δε φυσούσε, μόνο τις νιφάδες που έπεφταν στα δέντρα άκουγα.
Ατελείωτο μουρμουρητό, νόμιζα θα άρχιζε η μουσική σε λίγο.
Μαγικά πράγματα συμβαίνουν κάθε λεπτό
Εκεί πάνω όλα μοιάζουν μικρά και ασήμαντα

The big hand- Cure

κόκκινη καραμέλα

Κάναμε βόλτα στην παραλία μαζεύοντας κοχυλάκια. Τα παιδιά κρατούσαν από ένα κόκκινο γλειφιτζούρι το καθένα και έγλυφαν με μανία.
Ανέβηκαν σε ένα βραχάκι, έσκυψαν να δουν τους αχινούς, ενθουσιάστηκαν με το ξαφνικό πέρασμα ενός μικρού ψαριού και το γλειφιτζούρι της Κατερίνας έπεσε στη θάλασσα.
Έσπασε και έγινε τέσσερα, μικρά, κατακόκκινα κομμάτια καραμέλας που κάθισαν απαλά πάνω στις πέτρες, ανάμεσα στους αχινούς και τα καβουράκια..
Κλάματα, φασαρία, θέλω να μου πάρεις άλλο κλπ κλπ
Ο μικρός, ατάραχος, συνέχιζε να γλύφει το γλειφιτζούρι του και να κοιτά μαγεμένος την κόκκινη καραμέλα στον πάτο της θάλασσας.
Μην κάνεις έτσι, Κατερίνα, λέει κάποια στιγμή σοβαρός,
σκέψου όλα αυτά τα ζωάκια.. ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν ονειρευτεί ότι θα γεύονταν ποτέ τέτοια γλύκα...

Το αγαπάω αυτό το μυαλό.

πίκρα

Μου είπαν πως πρέπει να βγάλω νέα αστυνομική ταυτότητα για να ταξιδέψω.. Μάζεψα όσα δικαιολογητικά χρειάζονται και πήγα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής που μένω.
Την πρώτη φορά πήγα 9 το πρωί και έμαθα πως για να μπω στη λίστα αυτών που ίσως να εξυπηρετηθούν κάποια στιγμή θα πρέπει να πάω πολύ πολύ νωρίς.
Την επόμενη φορά πήγα στις 6. Πήρα το νούμερο 24 στη λίστα και τότε έμαθα πως εξυπηρετούν ως 15 άτομα την ημέρα..
Την επόμενη φορά πήγα στις 4… τα χαράματα.. με καφέ από το σπίτι μου, ντυμένη για τα χιόνια. Πήρα το νούμερο 5 στη λίστα και εκείνη τη μέρα έμαθα πως η έκδοση ταυτότητας είναι υπόθεση 5 λεπτών το πολύ.. πως η εξουσία δίνει ένα ύφος στους ανθρώπους και πως όσο κι αν προσπαθούμε είναι αδύνατον να βγάλουμε τον κολοέλληνα από μέσα μας.

δε ζούμε μαζί..

-Εγώ και ο αδερφός μου ζούμε με την μαμά μας… οι τρεις μας…
-Κι εγώ? Δεν είμαι κοντά σας εγώ? Δεν είμαι εδώ όποτε με χρειάζεστε? Δεν μιλάμε κάθε μέρα? Τι σημαίνει ζείτε με την μαμά σας? Κι εγώ πού ζω?
-….. Ζεις στο σπίτι σου, μπαμπά… δε τρώμε μαζί.. ούτε κοιμόμαστε μαζί
-Ναι, αλλά είμαι κοντά σας
-Ναι, ναι είσαι….δε ζούμε μαζί όμως… γιατί εμένα μου έφυγε κι άλλο δόντι χτες… και πονούσε η κοιλιά μου το βράδυ.. και ο φίλος μου ο Μιχάλης ήρθε σπίτι το πρωί….

παιχνίδι να γίνεται

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που ο Πολυχρόνης με προ(σ)κάλεσε να πάρω μέρος..
Μια πυραμίδα από ανθρώπους που λένε 5 πραγματάκια για τον εαυτό τους, μετά δίνουν τη σκυτάλη σε άλλους 5 και χτίζεται η πυραμίδα από άχρηστες, αδιάφορες πληροφορίες..
Παιχνίδι να γίνεται λοιπόν

1. Έχω αλλάξει 6 δουλειές ως τώρα
2. Δεν έχω αλλάξει ποτέ σπίτι
3. Το αυτοκίνητό μου είναι κόκκινο
4. Κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο στα 12.
5. Το πρώτο μου blog λεγόταν σκιάγματα και το ξεκίνησα τον Μάρτη του 2005

Πρέπει να προτείνω κάποιους να συνεχίζουν το παιχνιδάκι… αν θέλουν και αν έχουν κέφι και αν αν αν..
Sigmund

Godot

Μαριαλένα

Vita mi

Φτερό στον άνεμο

μάλλον χάθηκα

Δεν ήξερα αν είχα πάρει το σωστό δρόμο
Ήταν αργά πια... το "μάλλον χάθηκα" είχε κολλήσει στο μυαλό μου
Δεν προχώρησα άλλο... γύρισα πίσω.
Όταν μου εξήγησαν ότι ήμουν λίγα βήματα πριν, είδα εμένα να γυρίζω και τον Θεό να γελάει

βροχή και ομίχλη

Είχε ομίχλη απ το πρωί
Βροχή και ομίχλη
Τα δέντρα έστεκαν ακίνητα, εκστασιασμένα
Έπεφτε το νερό πάνω τους και τα φανταζόμουν να χαμογελούν
Βάλσαμο..
Ελαφρύ σύννεφο ομίχλης ταξίδευε ανάμεσά τους, αργά περιπλανιόταν γύρω τους
Όσο πιο ψηλά τόσο πιο πυκνό και ξαφνικά, χωρίς να φυσήξει, χωρίς να νιώσω αέρα δυνατό, η ομίχλη άρχισε να τρέχει
Σκαρφάλωσε τη πλαγιά σαν κυνηγημένη αφήνοντας πίσω της λεπτά, αέρινα συννεφάκια σαν να μην πρόλαβαν να ακολουθήσουν..

-Φοβάσαι?
-Λίγο... πού πάει η ομίχλη όταν χάνεται?

συνέχεια

-Τα λόγια είναι τρύπια και μπάζουν από παντού…
Μια φουσκώνουν και γεμίζει το μυαλό μου από δαύτα, μια μικραίνουν και χάνονται στις στοές της μνήμης μου… μια τα μαλακώνω να τσαλακωθούν και να χωρέσουν, μια τα ομορφαίνω να μου αρέσουν…
Τα σπρώχνω έξω όποτε με στεναχωρούν, τα αλλάζω όποτε με πνίγουν… είναι μόνο λόγια…
-Δηλαδή δε τα πιστεύεις? δε τα λες?
-Τα λέω συνέχεια… και τα πιστεύω κάθε φορά…

φοτο του Στράτου. Αώος

η δασκάλα της γυμναστικής

Η δασκάλα της γυμναστικής στο δημοτικό σχολείο του μικρού μου γιου, είναι μια δραστήρια, μικρή κοπέλα με όρεξη και κέφι.
Τα παιδάκια την λατρεύουν, σε κάθε διάλειμμα καμιά δεκαριά τριγυρνούν γύρω της μιλώντας της ασταμάτητα, τραβώντας την εδώ κι εκεί κι εκείνη απαντά χαμογελαστή… τους δίνει σημασία, τους ακούει…
-«Σήμερα θα παίξουμε ένα παιχνίδι που πιστεύω πως θα σας αρέσει πολύ!» είπε μια μέρα που έβρεχε και δεν μπορούσαν να βγουν έξω
Τα έβαλε να καθίσουν σε ένα κύκλο και το παιχνίδι ξεκίνησε
«Θα σας λέω μια λέξη την οποία θα προσπαθήσετε να αναπαραστήσετε με κινήσεις του κορμιού σας…»
Φωνές, γέλια, φασαρία… ενθουσιασμένα 9χρονα χοροπηδούν φωνάζοντας και το παιχνίδι άρχισε.
Είπε πολλές λέξεις ..«χαρά, θυμός, αγάπη…».
Κάθε φορά τα παιδιά της έδειχναν με κινήσεις πως αντιλαμβάνονται την έννοια της λέξης και η δασκάλα ήταν τόσο περήφανη που οι μαθητές της ήταν τόσο έξυπνα παιδιά με φαντασία..
«Μοναξιά» ήταν η επόμενη λέξη
… κανείς
Τα παιδιά έμειναν καθισμένα κοιτάζοντάς την… κανένα δεν ήξερε πώς να αναπαραστήσει την μοναξιά…
«Α, μοναξιά! Εγώ κυρία ξέρω καλά πως είναι» είπε ο μικρός και σηκώθηκε όρθιος να δείξει στη δασκάλα του και στους συμμαθητές του πως είναι η μοναξιά..
Στάθηκε όρθιος, κατέβασε το κεφάλι, έγινε σκυθρωπός και άρχισε να βαδίζει αργά αργά με σκυφτούς ώμους…
Το βράδυ η δασκάλα της γυμναστικής με πήρε τηλέφωνο σπίτι μου και μιλήσαμε για μοναξιά και παιχνίδια….

σε μια γωνιά

Πόνεσα πολύ
Τρόμαξα ακόμα περισσότερο, πανικοβλήθηκα
Έγιναν όλα βουνό μπροστά μου και μου έκρυψε το φως
Κάθισα στο πάτωμα, σε μια γωνίτσα, έβαλα τα χέρια κι έκρυψα το πρόσωπό μου….. έμεινα έτσι στην ακρούλα
Άδειο μυαλό, άδεια ψυχή
Σαν να μικραίνω μοιάζει.. ή μεγαλώνουν όλα γύρω?
-Εσύ μικραίνεις…. και ξεθωριάζεις… και γίνεσαι μια χαζή που κρύβεται σε μια γωνιά

μαζί?

-Δεν γεννήθηκα μαμά, ξέρεις…
Δεν είχα και χτες γιο 17χρονο…
Μαζί μαθαίνουμε, από τα λάθη μας..
-Σκέφτομαι…

Μήπως τελικά ρε μαμά εγώ μαθαίνω γρηγορότερα?

2100 στον άσσο

Γύρω στα 30, σοβαρός, καλοντυμένος, με ένα μάτσο λεφτά στη τσέπη.
Τίποτα δεν έδειχνε το πάθος.. τίποτα εκτός από κείνη τη γυαλάδα στα μάτια.
«2100 ευρώ στον άσσο»
Αυτές ήταν οι κουβέντες που είπε
«Σε δυο λεπτά αρχίζει»
Αυτές ήταν οι λέξεις που είπα εγώ.. ούτε καλή επιτυχία είπα, ούτε τίποτε άλλο
Τον άφησα στο κόσμο του και τον παρακολουθούσα όσο περίμενε
Δεν έδειχνε αγωνία, ίσα ίσα έμοιαζε χαλαρός, συγκεντρωμένος, σαν έτοιμος για όλα.. μόνο εκείνη η γυαλάδα τον πρόδιδε
Η μπαλίτσα ξεκίνησε να τρέχει και τα μάτια του έτρεχαν μαζί της
Έχασε, δεν βγήκε ο άσσος
Έμεινε λίγα λεπτά ακόμα όρθιος να κοιτά την οθόνη, συνέχισα να τον παρακολουθώ
Ήταν ακόμα χαλαρός, ψύχραιμος αλλά η γυαλάδα στα μάτια του ήταν τώρα εκτυφλωτική
«Άτιμη» ψιθύρισε σχεδόν χαϊδευτικά και έφυγε παίρνοντας μαζί μόνο τη τρέλα του και την ελπίδα της επόμενης φοράς
Τι είναι καλύτερο σε τούτη τη ζωή από το να κουβαλάμε την ελπίδα μέσα μας?