Εγώ θα είμαι αυτή που είμαι, είναι γελοίο να προσπαθεί κάποιος να γίνει ή να δείξει ότι είναι κάποιος άλλος, στην ηλικία μας...
Θα λέω αυτά που θέλω να πω, χωρίς να σκέφτομαι πως θα με χαρακτηρίσεις, είναι δύσκολο να τα πω αλλιώς ή να πω άλλα... αυτά που νομίζω ότι θέλεις να ακούσεις.
Πλησιάζω με περιέργεια, με καλή διάθεση, να επικοινωνήσω, να γνωρίσω και η πρόθεσή μου είναι να αφήσω να με γνωρίσουν... όσοι κρίνω εγώ ότι αξίζει.
Περπατώ και νοιώθω να με κοιτούν, γιατί το πρώτο πράγμα που μου περνά από το μυαλό είναι μήπως κάτι στραβό συμβαίνει?
Μήπως είναι η φούστα μου ξεκούμπωτη?
Μήπως έχω λεκέ στο σακάκι μου?
Γιατί δεν σκέφτομαι ότι σε κάποιον αρέσω και με κοιτά?
Έτσι και με τα γραπτά, η ανασφάλειά μου με κυνηγά κι εδώ.
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω πει τις λάθος λέξεις και αυτά που έγραψα δεν έχουν καμμία σχέση με αυτά που ήθελα να πω.
Όπως και να 'χει όμως αυτή είμαι, αδύνατον να αλλάξει κανείς... στην ηλικία μας...μου.
1 σχόλιο:
Ax Μαριώ, να ήξερες πόσο μέσα από την καρδιά μου μιλάς...
Δεν θα τα καταφέρνουμε πάντα να λέμε ή να γράφουμε αυτό που ακριβώς σκεφτόμασταν ή εννοούσαμε, αλλά άμα παρόλα αυτά κάποιοι μας καταλαβαίνουν δεν θα είναι υπέροχο;
Την καλημέρα μου :-)
Δημοσίευση σχολίου